“จะว่าไปก็มีอยู่นะ” นิรินว่าเสียงเบาลง
“บ้าน่า” ไม่รู้ว่าเธอหน้าเห่อร้อนเพราะปวดหัว หรือเพราะยังหวังอะไรอยู่กันแน่
“งั้นนิลจะรีบไปรีบกลับ เดี๋ยวซื้อชามะนาวอเมซอนมาฝาก ถ้าช่อปวดหัวก็หลับพักไปก่อน ตื่นมาแล้วยังไม่ดีขึ้นค่อยกินพาราสักเม็ด แล้วก็อยู่ดีๆ มีอะไรให้ร้องดังๆ”
นี่ถ้าไม่มึนหัวอยู่ช่ออัญชันคงขำกับคำสั่งการมากมายของเพื่อน ไอ้อาการกลัวเธอถูกฉุดนี่คงติดเป็นนิสัยที่แก้ไม่หายไปแล้ว เมื่อนิรินลงไปถึงด้านล่าง รถทั้งคันก็ดูเงียบเชียบลงไปทันตา เท่าที่สายตาเธอพอจะกวาดมองได้ทั่ว สรุปว่าทั้งคันรถตอนนี้น่าจะเหลือเธออยู่เพียงคนเดียว
ดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิทลงอีกครั้ง ตอนที่เคลิบเคลิ้มเหมือนกำลังจะเข้าสู่ห้วงฝัน ข้างๆ ก็มีแรงยวบยุบจากการทิ้งน้ำหนักลงของคน หรือไม่ก็สิ่งของ และเพราะยังไม่ได้หลับสนิท ช่ออัญชันจึงเข้าใจไปว่าคนที่เคยนั่งอยู่ข้างกันได้กลับมาแล้ว
“ไปไวมาไวจัง ก็บอกว่าไม่ต้องรีบ ไม่ต้
