“ผมขอโทษ เพราะผม ช่อถึงต้องมาเจอกับอันตรายขนาดนี้ อย่าเป็นอะไรไปนะเด็กดี ต่อจากนี้ไปผมจะชดใช้ให้ช่อทั้งหมด อะไรที่ช่อเคยอยากได้ ไม่ต้องร้องขออีกแล้ว ชีวิตผมทั้งชีวิตติดค้างและจะอยู่เพื่อให้ช่อโขกสับ ทำอะไรกับมันก็ได้”
เป็นอีกครั้งที่ช่ออัญชันพยายามยิ้ม
“อาจารย์เป็นอะไรไปคะ อาจารย์มาช่วยช่อ ช่อจะไปโขกสับอาจารย์ได้ยังไง” น้ำตาเธอไหล แม้จะพร่ามัวแต่ในความเลือนรางก็เห็นว่าหน้าของเขามีแต่เลือดและรอยช้ำ
อาจารย์หนุ่มเพียรตระกองกอด กดปากและจมูกตัวเองไปบนหน้าผากมนซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับจะปลอบขวัญหญิงสาวที่เพิ่งผ่านเรื่องราวเลวร้ายอันตรายมา
“ทั้งหมดเป็นเพราะผม ผมให้ไอ้จิรามันมาเอาเงินจากช่อ ผมมันทั้งโง่ ทั้งบ้า คิดแค่อยากให้ช่อติดค้าง อยากให้เรายังมีพันธะเยื่อใยต่อกัน แม้มันจะเป็นแค่เรื่องไร้สาระ แต่ผมก็ยอมไม่ได้ที่จะเห็นช่อเอาเงินมาคืน และเดินจากผมไปจริงๆ”
ความจริงที่ได้รับรู้ดูเป็นเรื่องตลกร้าย
