จิราแสยะยิ้ม มาถึงขั้นนี้แล้ว ขอสะใจให้สุด
“ตอนนี้ยังไว้ใจไม่ได้หรอกว่ะ แต่ถ้าแบบนี้ก็ไม่แน่”
พลั่ว ! พลั่ก ! อั๊ก !
แรงมีเท่าไร เขาใส่ไม่ยั้ง ร่างกายสมบูรณ์แบบนักใช่มั้ย หากถูกกระทืบ คลุกฝุ่นคลุกดิน เนื้อตัวเขียวช้ำ ใครยังจะกล้าเทิดทูนถึงมันอีก หน้าหล่อๆ นี่ด้วย เขาจะฟาดให้บิดเบี้ยวเละช้ำ เลือดทะลักจนดูไม่ได้เชียวละ
“ฮือ ไม่นะ อย่า ฮือ” เธอไม่เข้าใจสักนิด เขาจะยอมเจ็บตัว ถูกหยามขนาดนี้ไปเพื่ออะไร หนีไปเลยสิ ทิ้งเธอไว้ซะยังจะดีกว่าให้เธอต้องรู้สึกผิดที่โง่จนนำพาทุกคนมาเดือดร้อนแบบนี้ รู้สึกติดหนี้บุญคุณ และรู้สึกว่าต้องทดแทนคืนให้เขา
นับพันมองลอดไปสบตาคนที่แนบหน้าอยู่กับพื้นด้วยกัน พร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะขยับปากแต่ไม่มีเสียงว่า ‘ผมไม่เป็นไร’
ใช่ว่าถูกมัดแค่นี้เขาจะไม่มีทางล้มจิราได้ แต่แขนข้างหนึ่งของช่ออัญชันที่ถูกจับ กับร่างกายส่วนหนึ่งที่ไอ้จิรามันใช้เท้าและขากักเธอไว้ พร้อมที่จะเหวี่
