“โคนจะโดนทิ้ง เธอรู้บ้างม้าย ใจของเหนือเจ็บ เจ็บสักเท่ารายยยย”
นักร้องจำเป็นก็มา คาริสายกมือนวดขมับกับความล้นและกวนของลูกชายตัวเอง
“น่านะขอน้องอยู่ด้วยสักสามเดือน”
“กูให้อาทิตย์เดียว”
“สองเดือนก็ได้เอ้า”
“เหลือ 5 วัน”
“งั้นเดือนเดียว แค่เดือนเดียว ต่อครั้งสุดท้าย”
“กูไม่ใช่ผักในตลาด 3 วันขาดตัว”
“โอเคๆ อาทิตย์เดียวก็อาทิตย์เดียว”
เมื่อได้ข้อสรุป สองอาหลานผู้รักกันประหนึ่งพี่น้องพลัดพรากกันมานับสิบปีก็โผเข้าหา กอดกันกลม โห่ร้องด้วยความดีใจลั่นก้องไปทั่วบริเวณ จนคนเป็นพ่อและพี่ชายตัวจริงหมั่นไส้เหลือคณา
“ไอ้สิบ กูถามจริง ว่าที่จะมาอยู่กับกูเนี่ย เพราะเหงา คิดถึงไอ้อ้วน หรือเพราะอะไรกันแน่”
นับสิบ สิงหโชติเดชาที่ทิ้งข้าวของในมือลงกับพื้นบ้าน แล้วอุ้มกอดนายน้อยนับเหนือ สิงหโชติเดชาอยู่ ตอบกลับอย่างเก็บอาการหลุกหลิกไว้ไม่มิด
“ก็ต้องเพราะคิดถึงเจ้าอ้วนมากๆ แหละเนอะ... เนอะ” ว่าแล้วส
