“ช่อเป็นเมียผมพี่”
“เฮ้ย ! เฮ้ย ! เฮ้ย !”
อีกสามคนพี่น้องประสานเสียงร้องกัน พอรู้ตัวก็ต้องรีบช่วยกันประกบมือปิดที่ปากให้วุ่น เพราะในโรงพยาบาลงดใช้เสียง ดีไม่ดีจะถูกไล่ตะเพิดออกไปกันหมด
“พูดเป็นเล่นไปมึง”
“แล้วไปได้กันอีท่าไหน ตั้งแต่เมื่อไรวะ” นับหมื่นถามพาซื่อ เลยถูกน้องชายมองแรงเข้าให้
“4 ปีแล้วครับ เพิ่งมาห่างๆ กันปีที่ 5 นี่แหละครับ”
“อกอีแป้นจะแตก” นับสิบยกมือขึ้นลูบหน้าอก ทำหน้าทำตาเลียนแบบพวกป้าๆ “นี่ผมว่าตัวเองไวไฟสุดๆ แล้วนะ ที่เจอช่อวันแรกก็ย้ายเข้ามาอยู่เหนือฟ้าเลยน่ะ ใครจะไปคิดว่ายังช้ากว่าพี่พันไป 5 ปี”
“แต่เดี๋ยวนะ 5 ปีนี่ก็ตั้งแต่ยายช่อเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยเลยสิวะ แล้วที่ทำหน้าเหมือนอมยาขมอยู่นี่ อย่าบอกกูเชียวนะ... !”
“ครับ” นับพันยอมรับโดยดุษณี มาถึงขั้นนี้ไม่มีอะไรต้องปิดบังแล้ว บางทีเขาอาจต้องขอความช่วยเหลือจากทุกคนด้วยซ้ำ
นับแสนกับนับหมื่นหันมาสบตากันก่อนต่างฝ่า
