“เจ้าเล่ห์จริงนะคะน้องเหนือ” ช่ออัญชันยื่นมือไปบีบแก้มยุ้ยๆ จนขึ้นสีระเรื่อมองดูเหมือนลูกมะเขือเทศสุก แล้วจึงเปลี่ยนมาเป็นลูบเบาๆ
ส่วนคนที่นอนเอาคางและแขนเกยหมอนข้างอยู่บนเตียงเดียวกัน ก็เขยิบและยื่นหน้าเข้าไปหามือเรียวสวยบ้าง
“ช่ออย่าลำเอียงสิครับ แก้มผมก็ต้องการถูกทำร้ายบ้างเหมือนกันนะครับ... โอ๊ย ! ใครปาหัวกู”
“กูเอง มึงมีปัญหาอะไรมั้ยไอ้สิบ ได้ยินว่าโหยหาการถูกทำร้ายนี่” นับพันที่ยืนพิงกรอบประตูห้องนอนหลานมาสักพัก ยอมเผยตัวออกมา
เขายืนมองอยู่นานจนได้เห็นว่าผู้ชายบ้านนี้กระดี๊กระด๊าแค่ไหนตอนอยู่กับผู้หญิงของเขา กับหลานน่ะไม่เท่าไร เพราะเจ้าอ้วนยังเด็ก แต่กับน้องชายที่ทำตัวเป็นเด็กโข่ง นอนตาแป๋วฟังนิทานจนหัวแทบจะเกยตักคนเล่าอยู่รอมร่อนี่สิ ทำให้เขาแทบอยากเดินไปกระชากคอเสื้อแล้วลากเจ้านั่นออกไปโยนนอกระเบียงให้รู้แล้วรู้รอด
“พันก็อยากฟังพี่ช่อเล่านิทานเหรอฮะ”
“แบบนั้นใครเขาเรียกเล่า
