“ใครน่ะ !”
เมื่อรับรู้ถึงแรงยวบบนเตียงที่นอนอยู่ มือบางที่สอดอยู่ใต้หมอนก็กดสวิตช์โคมไฟที่อยู่ใกล้ๆ กันพร้อมคำถาม ถ้าเห็นชัดแน่แล้วว่าเป็นโจรหรือคนที่ไม่รู้จักบุกรุกเข้ามาในยามวิกาลแบบนี้ เธอจะร้องเรียกคนช่วยให้คอแตกกันไปข้าง
อั๊ก !
“โอ๊ย…” แต่พอเห็นหน้าชัดๆ เท่านั้นว่าเป็นใคร ช่ออัญชันก็พลิกตัวหนีโดยอัตโนมัติเป็นเหตุให้กลิ้งหลุนๆ ลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ข้างเตียง
ส่วนนับพันไม่ทันได้อ้าปากห้าม มือที่เอื้อมคว้าผ้าห่มก็วืด
“เจ็บมั้ยนั่น”
“คะ... คุณ คุณเข้ามาได้ยังไงคะ”
“เห็นหน้าผมละติดอ่างขึ้นมาเชียว ไม่เห็นพูดจ้อ ยิ้มหน้าบานเหมือนตอนอยู่กับเจ้าเหนือ เจ้าสิบเลย... อ๊ะๆ ห้ามเป็นลมเด็ดขาด ไม่งั้นผมจะ...” นับพันอยากตบปากตัวเองแรงๆ ดีที่ยั้งปากเอาไว้ทัน ไม่อย่างนั้นคำว่าปล้ำที่เกือบจะหลุดออกจากปาก คงทำให้แม่เด็กน้อยผวาอีก “ผมจะ... จะ ไม่ยอมออกไปด้วย”
“ช่อจะบอกพี่แสน” เธอกระถดถอยไปนั่งกอดเข่า
