“พี่ใจเย็นก่อน น้องช่อยังอยู่ในมือมัน” นับหมื่นแตะแขนพี่ชายแล้วเตือนเสียงเบา
“มันไม่กล้าหรอก” แต่นับแสนกลับตอบด้วยน้ำเสียงอันดัง ใช่เพียงให้นับหมื่นได้ยิน แต่เพื่อให้ไอ้คนข้างบนนั่นรับรู้ด้วย “ขืนยายช่อเป็นอะไรไปแม้แต่ปลายก้อย อย่าว่าแต่มันจะรอดตายหรือไม่เลย ก่อนตายมันจะถูกกระทืบ ถูกแหวะเนื้อราดน้ำเกลือ เถือหนัง ชำแหละชิ้นส่วนโยนให้หมาทีละชิ้นจนหาศพไม่เจอ ยังไงอีกบ้าง มันคงไม่กล้านึกภาพแน่”
จังหวะนั้นเองที่จิราตัดสินใจดึงตัวประกันขึ้นมานั่งบนระเบียงด้วยกันจนสำเร็จ ยอมรับว่ามือไม้อ่อนยวบ ถึงรู้ว่านั่นยังเป็นเพียงคำขู่ก็ตาม
“พี่เจมส์พาช่อลงมาเถอะนะ ต่อให้พี่จะเป็นยังไง พ่อแม่ กับจีก็ยังอยากเจอหน้าพี่ทุกวันนะ ฮือ...”
“มึงหยุดเลยนังน้องทรยศ เห็นผู้ชายดีกว่าพี่ตัวเอง ถ้ามึงไม่พาพวกมันมา ป่านนี้แผนกูสำเร็จได้เป็นลูกเขยเศรษฐีไปแล้ว”
แม้คำพูดของจิราจะชวนประหลาดใจ แต่ตอนนี้นับพันไม่มีเวลามาสน
