“เข้าไปเลยมั้ยไอ้หาญ” ยุ่งถามหาญ เพราะพวกของหาญดาหน้ากันเตรียมบุก เหมือนตนเองเป็นทัพหน้าเวลาออกรบ ซึ่งก็ดี เพราะหากถามหานักเลงตัวจริง ใช้กำลังกันจริงๆ ประสบการณ์โชกโชนกว่า พวกของหาญนั้นช่ำชองกว่ากลุ่มของจันอยู่หลายขุม
ส่วนเขากับไอ้เติ้ลนั้น พูดได้เลยว่า เก่งแต่ปาก
พวกเขามาถึงกันได้อย่างทุลักทุเลเพราะความมืดและความคับแคบของถนนลูกรังแดง กับจำนวนคนที่เกินรถจะบรรทุกไหว ตกหล่มทีก็ยกโขยงกันลงไปดันที
“ยังไงก็ต้องเข้าไปก่อนว่ะ ช้าไม่ได้เดี๋ยวน้องช่อจะมีอันตราย แต่ก็ห้ามเอะอะเสียงดังแหวกหญ้าให้งูตื่น ต้องค่อยๆ ย่องกันไปนี่แหละ เดี๋ยวไอ้ห่านั่นรู้ตัวมันจะจับคนของเราเป็นตัวประกันได้”
หาญบอกด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจัง เหล่าลูกน้องก็พากันพยักหน้ารับคำสั่ง
“กูเห็นด้วย” จันบอกเบาๆ ก่อนจะหันไปสบตากับว่าที่พี่เขย แต่ก็ทำเพียงมองหน้ากันนิ่งๆ เท่านั้น ไม่ได้มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีก
“งั้นก็เอาตามที่ไอ
