คงรบกวนอีกไม่นาน
1300 คำ
ปิ๊งรักคุณพ่อลูกติด
ผ้ายับที่พับไว้ เขียน
บทที่ 9
------ (บูม)
ผมขับรถพาป้าลีมาที่บ้านหลังที่ป้าปล่อยให้ครูไอรินเช่า มาถึงก็เห็นมีรถเก๋งจอดอยู่ ไอ้รถคันที่ครูขึ้นมาก่อนจะแยกกับผมที่โรงเรียน
“เขามีแขกอะป้า ไปกินที่บ้านผมกันสองคนก็ได้” ด้วยความเกรงใจผมก็เลยบอกไปแบบนั้น
“ใครสน นี่บ้านฉัน ไปลง” ป้าลีไม่ฟังที่ผมบอกสักนิดแกเปิดประตูก่อนจะคว้าปิ่นโตแล้วเดินฉับ ๆ ลงจากรถไปแบบไม่ลังเล เฮ้อ...ผมจอดรถแล้วลงตามป้าลีเข้าไปในบ้าน
“สวัสดีค่ะครู อ้าว! มีแขกเหรอคะ ป้าไม่ทันสังเกต” นี่สิถึงจะเรียกว่าป้าลี ฝีมือการแสดงชั้นเลิศไม่มีใครเทียบติด ผมมองเข้าไปในบ้านเห็นครูไอรินกำลังยุ่งอยู่กับการยกจานอาหารมาวางบนโต๊ะ
“สวัสดีค่ะป้าลี” เธอหันมาก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ ให้กับป้าลี และเหลือบตามองผมเล็ก ๆ ก่อนจะเบนหน้าไปทางอื่น
“สวัสดีครับ” ผู้ชายอีกคนซึ่งผมเดาว่าคงจะเป็นครูที่โรงเรียนเดียวกันกับที่ครูไอรินทำงานอยู่หันมาไหว้ป้าลีก่อนจะยิ้มให้ผม
“ป้าลีคะ นี่ครูเจเพื่อนร่วมงานของไอรินค่ะครูเจนี่ปาลีค่ะเจ้าของบ้านที่ไอรินเช่าอยู่ ส่วนนั่นก็...คุณบูมค่ะเป็นหลานป้าลี”
“แล้วก็เป็นเพื่อนบ้านของครูด้วยค่ะ” ป้าลีเสริมขึ้นอีก
“อ๋อครับ” ครูหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะกินข้าวพยักหน้ารับ
“กำลังจะกินข้าวกันเหรอคะ แหมพอดีเลย ป้าน่ะทำกับข้าวไว้รอครูไอริน แต่ให้บูมไปรับเห็นว่าครูมีคนมาส่งแล้ว ป้าน่ะก็กลัวจะเสียความตั้งใจ เลยจัดการห่อกับข้าวตามมากินกับครูที่บ้านเลยเอ่อ....ครูไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ?” ป้าลีเล่าเป็นตุเป็นตะ เหอะคนขี้เกรงใจอย่างครูไอรินมีเหรอจะปฏิเสธต่อให้เกลียดขี้หน้าผมแค่ไหนก็เถอะ
“ไม่ว่าอะไรค่ะ งั้นเดี๋ยวไอรินขอปิ่นโตนะคะ จะเอากับข้าวไปเทใส่จานให้ป้าลีนั่งรอตรงนี้ก็ได้ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวผมไปช่วยนะครับ” ครูเจรีบเสนอตัวพร้อมกับลุกขึ้นทันที ทั้งที่เพิ่งจะนั่งลงไปไม่ถึง 2 นาที
“โอ๊ยไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวให้เจ้าบูมหลานป้าไปช่วยก็ได้ พอดีมีเรื่องอยากจะถามครูเอ่อ...ครูอะไรนะคะ”
“เจครับ” ป้าลีเอื้อมมือมาหยิกผมส่งซิกให้ตามครูไอรินไป เอาวะเอาก็เอา อย่างน้อยตามไปขอโทษเรื่องที่นิ้งมันก่อไว้ก็ยังดี
“เจครับ”
“อ๋อครูเจ....พอดีอยากถามเรื่องงานกีฬาสี...” ป้าลีจัดการรั้งตัวครูเจไว้ได้สำเร็จส่วนผมก็เดินตามครูไอรินเข้ามาในครัวอย่างติด ๆ
“ว้าย!!” ครูไอรินร้องลั่นเมื่อหันมาเจอผมยืนอยู่ข้างหลัง
“ขอโทษครับที่เข้ามาไม่ได้บอก”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉะ....ฉันแค่ตกใจ” หน้าขาวอมชมพูของครูพลันซีดเผือด นั่นยิ่งยืนยันได้ว่าครูกำลังตกใจมากจริง ๆ
“พอดีป้าลีให้ผมเข้ามาช่วยครูยกจาน”
“จริง ๆ ไอรินยกคนเดียวก็ได้ค่ะคุณบูมออกไปรอที่โต๊ะดีกว่า” ครูบ่ายเบี่ยงจะไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากผม แถมยังทำเป็นหยิบนั่นหยิบนี่ไม่สนใจผมสักนิดแล้วแบบนี้เหรอจะให้ผมไปจีบเขา
“ผมรู้เรื่องที่นิ้ง..เอ่อ..แม่น้องแบมไปอาละวาดใส่ครูที่โรงเรียนแล้วนะครับ” เพียงผมพูดออกไปแค่นั้น มือที่ทำทีเป็นสาละวนอยู่กับจานชามก็หยุดชะงักทันที
“......”
“น้องแบมเพิ่งจะบอกผมตอนที่ผมกลับมาจากไปรับที่โรงเรียนปกติแล้วผมจะเป็นคนไปรับน้องแบมตลอดไม่รู้ทำไมวันนี้ถึง....”
“แม่จะไปรับลูกมันก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลยนะคะ” ครูไอรินหันมาเถียง แววตาของคนขี้อายฉายให้เห็นความน้อยใจเล็ก ๆ หรือว่าผมคิดไปเองวะ
“ผมขอโทษที่เป็นสาเหตุให้ครูต้องเจอเรื่องแย่ ๆ พวกนี้”
“จริง ๆ ไอรินเข้าใจคุณ...เอ่อ นิ้ง ภรรยาคุณนะคะ ถ้าเกิดมีใครมาใกล้ชิดกับคนของเรา หรือว่าถ้าคนของเราต้องไปดูแลใครมากมายขนาดเท่าที่คุณดูแลไอริน เป็นไอรินก็คงไม่พอใจเหมือนกัน” หน้าตาไม่น่าเป็นคนขี้หึงเลยแฮะ
“มันไม่เหมือนกัน ผมกับนิ้งเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เราแค่ยังอยู่ที่บ้านหลังเดียวกัน แล้วตอนนี้ผมจะดูแลใครยังไงก็ได้ เพราะระหว่างผมกับนิ้งเราแค่ยังทำหน้าที่ของพ่อและแม่น้องแบมเท่านั้น”
“แต่การที่คุณยังอยู่ด้วยกัน คนนอกเขาก็ไม่ได้มารับรู้ด้วยสักหน่อยว่าคุณยังอยู่เพราะอะไรและนั่นแหละพอเป็นแบบนี้ การที่ไอรินไปวุ่นวายกับคุณ คนอื่นก็จะมองว่าเพราะไอรินเข้าไปเป็นมือที่สาม ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับภรรยาก็เลยจืดจางลง” ครูไอรินยืนเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
“แล้วถ้าผมแยกบ้านกับนิ้งล่ะ ครูจะยอมให้ผมไปรับไปส่งได้เหมือนเดิมหรือเปล่า” ไอ้บูมไอ้เวรพูดอะไรของมึง ไม่ใช่แค่ผมนะที่ตกใจในคำพูดตัวเอง ครูไอรินก็ตกใจด้วย ยืนนิ่งตาเบิกโพลงแม่งเอ๊ยไอ้บูมเขายิ่งกลัวมึงอยู่
“คะ?” ครูคงคิดไม่ออกว่าต้องพูดอะไรก็เลยเหมือนถามย้ำอีกครั้งว่าเมื่อกี้น่ะผมพูดอะไร
“ผมหมายถึงว่า...ถ้าต่อไปแยกบ้านกับนิ้งแล้วครูจะขึ้นรถไปโรงเรียนพร้อมผมเหมือนเดิมหรือเปล่าเพราะกลัวน้องแบมถามหาครูอีกอย่างป้าลีก็อยากชวนครูไปคุยเล่น ถ้าครูไปติดงานอะไร”
“อ๋อ...ไอรินคงรบกวนคุณอีกไม่นานเพราะเดี๋ยวก็จะบอกให้ที่บ้านส่งรถมาให้แล้วไอรินไม่อยากลำบากคนอื่น” พอยกเอาน้องแบมกับป้าลีมาอ้าง ครูไอรินก็ดูจะอ่อนลงได้
“แล้วนี่ตกลงครูจะหายกลัวผมได้หรือยัง ผมไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดีกับครูเลยจริง ๆ นะครับที่ขอเบอร์ไว้คราวก่อนก็แค่จะเผื่อไว้ถ้ามีอะไรฉุกเฉิน” ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วผมเลยตัดสินใจปรับความเข้าใจมันทุกเรื่องไปเลย
“ไอรินไม่ได้กลัวคุณนะคะ แค่ไม่อยากให้คุณมีปัญหากับแม่น้องแบม” ครูรีบปฏิเสธข้อกล่าวหานั้นทันที
“เอ่อ...ที่เห็นครูหลบหน้าผมก็...”
“ก็เห็นป้าลีบอกว่าภรรยาคุณขี้โมโห ไอรินก็กลัวว่าถ้าเราอยู่ใกล้กันเกินไปอาจจะทำให้ภรรยาคุณไม่พอใจ แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ ยิ่งคืนที่คุณทะเลาะกันไอรินได้ยินเขา....”
“ต่อไปถ้านิ้งไปอาละวาดใส่ครูอีกก็บอกผมนะครับ”
“คุณจะทำอะไร”
“ไม่รู้สิ แต่ทำอะไรแล้วทำให้ครูสบายใจผมก็จะทำ” เราได้แต่ยืนมองหน้ากัน ไม่ได้จีบสาวมานานมันก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง จะบ้าจี้ตามป้าลีไปได้สักกี่น้ำก็ไม่รู้
- ผู้เขียน
