ความจริงหลิ่งเซียวฉินอยากจะแกล้งเจ้าของร่างบางระหงให้นานอีก แต่พอเห็นแววตาสั่นระริกของนางแล้วก็หักใจไม่ลง จึงค่อยๆ ผละออกนอกม่านมุก แต่สายตานั้นกลับเอาแต่จับจ้องคนที่ลุกขึ้นนั่งอย่างรีบร้อนอยู่ไม่วาง
“เอาเป็นว่า หากวันนี้ข้าทำให้เจินเจินไม่พอใจ ก็ขออภัยด้วยจริงๆ”
มู่ซูเจินอดจ้องมองเขานานหน่อยไม่ได้ ถ้าหากพูดแบบนี้ตั้งแต่แรกนางคงไม่ขุ่นเคืองมากถึงขั้นนี้
“ในเมื่อหมดธุระแล้ว คุณชายเซียวก็รีบออกไปเถิด อย่ารั้งอยู่ที่นี่อีกเลย”
“ทำไมเล่า หรือเจินเจินกลัวมีคนอื่นรู้เข้า”
“แน่นอน ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ข้าต้องตกเป็นขี้ปากชาวเมือง แล้วใครจะกล้าแต่งให้ข้ากัน”
“เรื่องนั้นเจินเจินไม่ต้องกลัวหรอก หากเจ้าไม่มีคนแต่งด้วย ข้าจะเสียสละเป็นอย่างไร”
นางถลึงตาใส่คนคิดเสียสละในทันที หนำซ้ำยังคิดลงมือซัดเข็มเงินใส่เขาอีกหน ทว่าเพียงรวบรวมกำลังภายในอีกฝ่ายก็โบกมือลาพลิ้วกายออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ราวกับว่
