เห็นต้าหลางเปลี่ยนแปลงท่าทีอย่างรวดเร็วแล้ว หลิ่งเซียวฉินก็ได้แต่ยิ้มมุมปาก สมกับเป็นองครักษ์หน่วยสอดแนมที่สามารถฆ่าคนได้เป็นผักปลาจริงๆ จำได้ว่าตอนอู่เจี้ยนเสนอชื่อคนผู้นี้เขายังอดเป็นกังวลไม่ได้ สงสัยความกังวลนั้นคงเสียเปล่า
ภายในห้องมู่ซูเจินใช้เวลาเพียงครึ่งถ้วยชาก็จดจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังรับยาต้มจากเสี่ยวจีมาดื่มจนหมดถ้วยถึงได้ค่อยๆ ลุกขึ้น ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา “ผู้คุมกันคนนั้นเล่า”
เสี่ยวจียอบกายลง “ออกไปรออยู่ด้านนอกแล้วเจ้าค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปดูสักหน่อยเถิด”
เสี่ยวจีมองคุณหนูอย่างประเมินเล็กน้อย เห็นว่าสีหน้าแววตาดีขึ้นจึงช่วยจัดชายกระโปรงกับทรงผม เมื่องามดังเดิมจึงประคองออกจากห้องชั้นใน มาถึงด้านนอกก็เห็นว่าบุรุษทั้งสองยืนอยู่กันคนละมุม คนหนึ่งหน้าตาขึงขัง ส่วนอีกคนยังคงดูสง่างาม พอนึกถึงความใกล้ชิดระหว่างคุณหนูกับคุณชายเซียวแล้วเสี่ยวจีก็อดท
