บทที่1ถูกดุประจำ
1583 คำ
ตึกออฟฟิศย่านสีลม
ธาม กิจเจริญอนันต์ เจ้าของธุรกิจนำเข้าเครื่องมือแพทย์อันดับหนึ่งของประเทศไทย เขามีหน้าตาหล่อเหลาราวฟ้าประทาน รูปร่างสูงโปร่งกำยำ ร่างกายหนั่นแน่นไปด้วยมัดกล้ามกำลังดี หากว่าเขาอยากจะเปลี่ยนอาชีพจากเจ้าของธุรกิจไปเป็นนายแบบก็ทำได้แต่เขาก็ไม่ได้ทำ เพราะธุรกิจนำเข้าเครื่องมือแพทย์คือธุรกิจที่บิดามารดาบุกเบิกไว้แล้วส่งมอบต่อให้เขาซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวได้บริหารต่อเขาจึงอยากนำพาธุรกิจของครอบครัวให้รุ่งเรืองมากกว่าที่พ่อแม่เคยทำไว้ เรียกได้ว่าไม่ใช่มีดีแค่หล่อแต่ยังมีสมองและทำงานเก่งอีกด้วย
ในวัยสามสิบแปดปี เขารับช่วงธุรกิจต่อจากบิดามารดาและนำพาบริษัทเคทีเอ็นเข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์เป็นผลสำเร็จ สร้างเม็ดเงินมหาศาลเข้ามาภายในบริษัทฯ อีกทั้งวิสัยทัศน์ที่ดี มองการณ์ไกลทำให้นักลงทุนเพิ่มความเชื่อมั่นในตัวเขามากขึ้นจนทำให้หุ้นของเคทีเอ็นพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ
“คุณวิรินเข้ามาหาผมหน่อย” ธามกดอินเตอร์คอมเรียกเลขาเบอร์สามเข้ามาในห้อง เขามีเลขาสามคนเพราะแบ่งหน้าที่กันดูแลในแต่ละเรื่องแยกกันไป
วิรินวางสายแล้วเซฟงานที่กำลังทำอยู่ ถอนใจเบาๆ ทำใจแล้วว่าจะถูกดุอีกแน่ๆ ลุกขึ้นเปิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็วเพื่อให้ทันใจเจ้านายหนุ่ม ส่วนข้างนอกนั่นยังมีพี่มารยาทกับนิชาซึ่งเป็นเลขาอีกสองคนนั่งมองหน้าแลกสายตากันอย่างรู้ใจ
“ยายวิเข้าไป ดูสิจะว่าถูกเอ็ดอะไรอีก” มารยาทเอ่ยขึ้น ทั้งเห็นใจทั้งสมน้ำหน้าวิรินไปในคราวเดียวกัน วิรินไม่เหมาะที่จะเป็นเลขานุการผู้บริหารระดับสูงตั้งแต่แรก คุณสมบัติอะไรก็ดูจะไม่ผ่านมีเพียงหน้าตาที่โดดเด่นเกินใครในบริษัทเท่านั้น
“ยายวิถูกคุณธามเรียกเข้าไป โดนเอ็ดทุกที”
“คนทำงานไม่เป็น คุณธามก็ยังรับเข้ามา ตอนอ่านประวัติยายวิพี่ก็รู้แล้วว่าไม่น่ารอดแต่ก็แปลกใจคุณธามยังอยากรับ”
“นี่ถ้าคุณธามกะลิ้มกะเหลี่ยยายวิสักหน่อย นิจะคิดว่าคุณธามชอบที่ยายวิสวย แล้วจะเลี้ยงไว้เป็นเมียเก็บเสียอีกค่ะ”
“พี่ก็เกือบคิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ดีที่คุณธามของเราไม่ได้มีท่าทีอะไร จะว่าไปหล่อก็หล่อ รวยก็รวยไม่ยอมแต่งงานสักทีมีแต่ควงสาวไปเรื่อย เปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนผ้าเช็ดหน้าเลย ยายวิคงเป็นแค่เลขาหน้าห้องนี่แหละ คงไม่ถูกสเปกคุณธามหรอก คุณธามชอบสาวสวยเปรี้ยวเฉี่ยวจะตาย ดูจากสาวที่ควงคนก่อนๆ สิ แต่ละคนนี่เปรี้ยวซะ”
“นั่นสิคะพี่มา ตัดภาพมาที่ยายวิ ถึงจะสวยแต่ก็สวยแบบจืดๆ หาเสน่ห์แทบไม่เจอ พี่มาว่าไหมคะ”
“อย่างว่าแหละ คนขาดพอดี นายอยากได้คนก็เลยรีบรับยายวิไว้” ทั้งสองคนคิดหาสาเหตุอื่นไม่ได้จึงปักใจเชื่อว่าที่เจ้านายสุดหล่อ และยังทำงานเก่งรอบด้านรับเลขามือใหม่ที่ทำงานไม่คล่องมานั้นก็เพราะว่าคนเก่านั้นลาออกไปและอยากรับคนใหม่มาแทนไวๆ เลยรับวิรินเข้ามา
“เดากันดีกว่าว่ายายวิจะทนถึงสิ้นปีรับโบนัสไหม”
“ถ้าเป็นนิ นิทนนะพี่มา นิว่าที่ยายวิทนอยู่ก็เพราะจะรอเอาโบนัสแหละ”
“พี่ก็ว่าแบบนั้น พี่บอกนายแล้วว่าให้รับคนที่โปรไฟล์ดีกว่านี้ จะได้ทำงานให้ได้ นายก็ไม่เชื่อเอง”
“เดี๋ยวยายวิมันทนไม่ไหวก็ลาออกไปเองค่ะพี่มา”
สองคนคุยจบก็ลอบมองเข้าไปในห้องทำงานของธาม ซึ่งผนังด้านหน้ากรุด้วยกระจกใสมองเห็นเหตุการณ์ด้านในชัดเจน เรื่องที่วิรินถูกเจ้านายเอ็ดนั้นเป็นเรื่องที่ได้ยินทุกวันจนทุกคนที่ทำงานอยู่ในชั้นสิบนั้นชินชาหมดแล้ว เกือบทุกวันที่วิรินต้องไปยืนหน้าโต๊ะทำงานถูกธามเอ็ดไม่เว้นแต่ละวัน
ภายในห้องทำงานของประธานบริษัท บรรยากาศกำลังอึมครึมเป็นอย่างมาก วิรินยืนประสานมือ มองแฟ้มงานที่วางบนโต๊ะทำงานหรูอย่างหวาดๆ
“ประกาศฉบับนี้มีจุดผิดหลายจุด ฉันอ่านแล้วไม่เข้าใจเลย เอาไปแก้ไขใหม่ให้อ่านเข้าใจง่าย” มือหนาของธามดันแฟ้มรายงานออกจากตัวอย่างไม่พอใจ สายตาคมดุมองเลขาสาวตรงหน้าอย่างเย็นชาจนคนถูกมองไม่กล้าแม้แต่จะกระดิกตัว
“ขอโทษค่ะ วิจะกลับไปทำมาให้ใหม่ค่ะ”
“อืม อย่าให้ผิดอีกนะ แล้วก็นัดคุณอรรถพลให้ฉันด้วย บอกเขาว่าคืนนี้ที่ร้านเดิม”
“ค่ะ” วิรินบอกแล้วเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มงานมากอดแนบอก “คุณธามมีอะไรจะใช้วิอีกไหมคะ”
“มีอีกเรื่อง ห้องทำงานใหม่ของกฤตธัชไปถึงไหนแล้ว โต๊ะทำงานให้เลือกยี่ห้อที่ฉันบอกไป สีและของประดับตกแต่งให้ใช้คลุมโทนสีเดียวกันทั้งหมด อย่าลืมให้ทำมุมพักผ่อนในห้องด้วย เลขาด้วย อย่าลืมเช็คทางHR ว่าได้เลขาหรือยัง ทุกอย่างต้องให้ทันภายในอาทิตย์หน้า”
วิรินฟังจบก็หยิบปากกามาจดลงในสมุดบันทึกอย่างทุลักทุเล เขาสั่งยาวทีเดียวไม่เว้นวรรค ไม่สนใจว่าเธอจะฟังทันหรือไม่จนคนลนลานรีบจดทำแฟ้มหลุดมือ ปากกากลิ้งกระดอนไปตกอยู่ตรงรองเท้าหนังใต้เก้าอี้ทำงานอย่างดี
วิรินตกตะลึง เม้มปากแน่น ตกตรงไหนไม่ตกไปตกตรงธามพอดี “ขอโทษค่ะ”
ธามมองหญิงสาวที่ลนลานก้มหยิบแฟ้มขึ้นมาจากนั้นก็ส่ายตามองหาปากกาที่เพิ่งจะทำหล่นไป “อ้อ อยู่นั่นเอง” วิรินพึมพำ เดินไปจะหยิบปากกา หากแต่ต้องตกใจเมื่อมือหนาหยิบคืนให้
“ขอบคุณค่ะ” ดวงตาสองคู่สบกันครู่หนึ่ง วิรินต้องรีบหลุบลงเพราะแววตาคู่นั้นมองมาอย่างสำรวจ
“ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้ซื้อแท็ปแลตมาใช้ ทำไมยังใช้สมุดปากกา มันไม่เหมาะสมกับตำแหน่ง อีกอย่างทำงานกับฉันต้องระวังให้มากกว่านี้ ต้องรอบคอบไม่ใช่ซุ่มซ่ามไม่อย่างนั้นจะทำงานเป็นเลขาประธานบริษัทได้ยังไง”
“ค่ะ วิจะรีบซื้อให้เร็วที่สุด”
“ต่อไปอย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำๆ อีก เข้าใจไหม” ธามเตือนซ้ำ
ใบหน้าหวานสวยของวิรินเผือดสีลง พยักหน้ารับคำแล้วจะหมุนตัวออกไป แต่ว่าเสียงทุ้มห้าวก็ดังขึ้นอีกครั้ง “จะไปไหน”
“ไปแก้ไขงานให้คุณธามค่ะ”
“ฉันบอกให้ไปแล้วเหรอ” เขาพูดทั้งที่ใบหน้ายังก้มมองเอกสารที่ต้องเซ็น วิรินจึงต้องยืนรอจนกว่าเขาจะบอกให้ออกไปได้ เหตุการณ์แบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้น หากแต่ว่ามันเกิดขึ้นบ่อยจนชินแล้ว ถ้าเธอทำงานไม่ถูกใจเขา ธามก็จะให้ยืนนิ่งคล้ายสำนึกผิดอยู่แบบนี้ ระหว่างนั้นนิชาซึ่งต้องเข้ามาแจ้งแก่ธามว่าสมาชิกในห้องประชุมเตรียมพร้อมแล้วก็เปิดประตูเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าคล่องแคล่ว ปากเคลือบสีแดงสดฉีกยิ้มมาแต่ไกลแวบหนึ่งจากหางตาก็เห็นว่าเลขาเบอร์สามถูกสั่งให้ยืนนิ่งสำนึกผิดอีกแล้ว
“คุณธามคะ ได้เวลาประชุมแล้วค่ะ”
“อืม คุณนิชาแจกรายงานการประชุมวันนี้ให้ทุกคนอ่านรอก่อนเลย อีกห้านาทีผมจะไป” เขาพูดด้วยเสียงสั่งการสบายๆ ใบหน้าไม่ได้เคร่งขรึมดุดันผิดกับที่คุยกับวิรินเมื่อครู่
นิชามองวิรินที่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานด้วยสายตาดูแคลน วิรินไม่ได้สบตาใครหากแต่มองไปที่พื้นอย่างเดียว ท่าทางนั้นชวนสงสาร ไม่รู้ว่าครั้งนี้นายจะให้ยืนนานเท่าไร
นิชาลอบยิ้มสมน้ำหน้าในใจ เดินออกไปเพื่อเตรียมเอกสารประชุมไม่ให้ธามต้องอารมณ์เสีย เมื่อกลับไปที่โต๊ะก็เม้าท์ให้มารยาทฟังทันที
“ไม่ผิดจากที่คาดค่ะพี่มา ยายวิถูกยืนสำนึกผิดหน้าโต๊ะทำงานนายอีกแล้ว น่าสมเพช เอ๊ย น่าสงสารจริงๆ”
มารยาทมองรุ่นน้องสาวก็ยิ้มขำ รู้ทันกัน “ถ้าไม่อยากถูกดุก็ต้องลาออกไป จะสวยอย่างเดียวไม่ได้ ทำงานต้องใช้สมองไม่ใช่แค่หน้าตานี่นะ” มารยาทแขวะ เพราะเธอไม่ชอบสาวน้อยวิรินเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว โลว์โปรไฟล์ไม่เหมือนเธอที่เรียนจบจากเมืองนอกจนได้ตำแหน่งเลขาเบอร์หนึ่ง
สองสาวมองไปที่ห้องทำงานใหญ่ก่อนที่นิชาจะรีบไปแจกเอกสารที่ห้องประชุม เมื่อเหลือบไปมองก็ยังเห็นร่างบอบบางของวิรินยืนนิ่งหน้าโต๊ะทำงาน ส่วนธามยังก้มหน้าทำงานอยู่อย่างเคร่งเครียด แม้จะเห็นแค่เสี้ยวหน้าคร้ามคมของเจ้านายหนุ่มแต่แค่นั้นก็สะท้านใจสาวๆ ทุกคนไม่ใช่แค่นิชาแต่เป็นทุกคนในบริษัทก็ว่าได้ เพียงแต่ว่าไม่มีใครกล้าอ่อยตรงๆ เพราะธามจะไล่ออกทันที
สาวๆ ในบริษัทเลยลงความเห็นว่าธามเป็นสมภารที่ไม่กินไก่วัด
- ผู้เขียน
