วิรินมองเขาอย่างไม่แน่ใจ ปกติการตอบรับในลำคอของเขาก็เชื่อถือได้แต่ว่านับจากวันที่ขอหยุดงาน แล้วเขาส่งเสียงอืมมาคำหนึ่งกลายเป็นว่าเชื่อไม่ได้อีกแล้ว เพราะเขาอ้างว่าไม่มีสติ
“วิจะกลับบ้านแล้วค่ะ”
“ค่อยกลับพรุ่งนี้ได้ไหม ฉันยังไม่หายคิดถึงวิเลย”
“ไม่ได้ค่ะ วิขอล่ะนะคะ”
ธามกระตุกยิ้ม ใจสั่น เพราะคำว่าขอของเมียช่างน่ารัก น่าใคร่ เสียงหวาน มองมาอย่างออดอ้อน ไม่มีทางสู้ทำให้เขารู้สึกว่าเป็นเจ้าของเธออย่างเต็มที่สมบูรณ์
“ได้ ขอเสียงหวานแบบนี้ ฉันไม่ตามใจก็ใจร้ายไปแล้ว”
วิรินยิ้มจนตาหยี “คุณธามใจดี” เธอชมแล้วต้องกลืนคำพูดลงแทบไม่ทันเมื่อธามกระตุกยิ้ม เขาใจดีกับเธออยู่แล้ว ไม่เคยใจดีกับใครเท่าวิริน
“วิขอ ฉันก็จะให้ ให้ฉันอิ่มก่อนแล้วจะไปส่ง”
วิรินเบิกตาโพลง ยกมือดันกายแกร่งออก เพราะว่าเขากินดุ จะอิ่มตอนไหนก็ไม่รู้ บางครั้งเคยสามครั้งติดกัน พอนอนหลับไปกลางคืนก็ตื่นมากินต่อ แล้วเธอจะทำยังไงดี
