วิวาห์พันธนาการ

ตอนที่สอง สูญเสีย และได้รับ 2.

กวินตรารีบเลื่อนภาพวิวทะเลออกแล้วล้วงเข้าไปเอา ตู้เซฟที่มีค่ามากของเธอที่ซ่อนตัวอยู่หลังผนังที่พี่ชายเคยทำให้เธอเป็นพิเศษตอนที่แม่เลี้ยงกับลูกเข้ามาที่บ้านใหม่ๆ เพราะว่า กวินตราเป็นคนหวงของ จึงรู้สึกไม่ดียามเมื่อมีคนแปลกหน้ามาร่วมชายคา พี่ชายจึงทำให้เพื่อให้เธอเก็บของรักของหวง จึงไม่เคยมีใครรู้เลยว่ามีช่องนี้อยู่ เธอเอาตู้เซฟเล็กใส่ในกระเป๋า ลองชอมใบโตที่สะพายมาด้วย แล้วพยักหน้าให้คามินจูงแม่ใจเดินตามลงมาที่ห้องนอนของแม่ใจและเธอก็เดินตามมาด้วย

คนรับใช้คนอื่นมาเมียงมองอย่างสนใจ แต่คนเหล่านั้นก็เป็นคนของแม่เลี้ยงเธอทั้งหมด กวินตราจึงไม่ได้สนใจ แม่ใจไม่ได้เอาอะไรมาก แค่ได้กระเป่าถือหนึ่งใบมาแล้วเก็บพระเครื่องจากหัวเตียง นางไม่ลืมหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นโบราณกับ กระเป๋าสตางค์ สมุดบัญชีธนาคารและผ้าอเนกประสงค์หนึ่งผืนยัดใส่กระเป๋าลวกๆ ไม่พิรี้พิไรเก็บนาน เพราะกลัวว่ามุกดากับสามีจะกลับมาเสียก่อน

แต่ก็ไม่ทันเมื่อกวินตรา คามิน และแม่ใจเดินออกจากบ้านมาถึงหน้าบ้าน รถพยาบาลก็เข้ามาจอดตรงประตูรั้วบ้านอย่างประจวบเหมาะ บุรุษพยาบาลวิ่งมาเปิดท้ายรถ มุกดาเดินลงมาก่อน ตามด้วยอักษรที่ใส่ปลอกคอเพื่อป้องกันกระดูกคอไม่ให้เลื่อนและที่ข้อมือขวามีเฝือกอยู่ เนื่องจากกวินตราหักมันตอนที่เขาพยายามลวนลามเธอ ที่หน้าผากมันยังมีผ้าก๊อซปิดแผลซึ่งคงเย็บไปหลายเข็ม เพราะกวินตราฟาดไปด้วยโคมไฟจนเลือดสาด ทำให้นายอักษรร้องเสียงหลงเหมือนควายถูกเชือด จนมีคนเข้ามาที่ห้องกวินตรา

“นี่นังกิ๊บ แกยังกลับมาทำไมนังเนรคุณ แกยังกล้ากลับมาเหยียบบ้านฉันอีกเหรอ” มุกดาเดินลงมาชี้หน้ากราด อักษรเองก็มองหน้ากวินตราด้วยแววอาฆาตแค้น จนเธอต้องถอยมายืนข้างๆ คามิน

“กิ๊บไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปหรอก เชิญอยู่กันให้สบายเลย... แต่คงสบายแค่ตัวหรอกนะ เพราะรู้ทั้งรู้ว่าบ้านนี้ไม่ใช่ของตัวเอง ของพ่อกิ๊บสร้างขึ้นมาทั้งนั้น.... นอนเปิดแอร์เย็นๆ แต่คงร้อนใจน่าดู” กวินตราพูดน้ำเสียงเย็น เตือนสติคนที่ร้องเสียงแหลมไล่เธอแว้ดๆ อยู่ให้สำเหนียกในความจริง หากแต่มันเสียเปล่า เพราะอีกฝ่ายไม่สำนึกและคงไม่มีวันสำนึกด้วยซ้ำ

“ไม่ต้องมาพูดดี แกพาผัวแกออกไปเลยนะ จะไปเหลวแหลกแหกแข้งขาให้ใครเสียบก็เชิญ แต่อย่ามาแรดที่บ้านให้ผัวฉันตบะแตก ออกไป แล้วก็พานังแม่นมทรยศนี่ออกไปด้วย หนอย เลี้ยงเสียข้าวสุกไม่สำนึกบุญคุณนาย แต่ดันทำตัวเป็นหมาไม่มีเจ้าของไปเลียขาคนที่ไม่ใช่นายตัว” มุกดาชี้นิ้วไล่ ด่ากระทบ กระเทียบแม่ใจอีกด้วยถ้อยคำหยาบคาย จนแม่ใจไม่รู้สึกเสียใจสักนิดที่ออกจากบ้านนี้มา

ผู้หญิงที่บิดาของเธอรักเลือกมาแทนที่มารดาฉายแววสถุลออกมาเต็มที่ไม่ยั้ง ผิดจากยามที่อยู่ต่อหน้าบิดาเธอ ที่ทำตัวเป็นผู้ดีและใส่ใจลูกเลี้ยงดีพอๆ กับลูกของตัวเอง จนบิดาเธอไว้ใจว่ามุกดาจะช่วยดูแลเธอได้เมื่อท่านจากไป แต่ความเป็นจริงมันต่างจากที่ท่านรับรู้นัก หากบิดาเห็นว่าตอนนี้กวินตราลำบากเพียงใด ท่านคงเสียใจมากที่เลือกพามุกดาเข้ามาในบ้าน

กวินตราเบ้ปากมองแม่เลี้ยงกับพ่อเลี้ยงอย่างสมเพช หลงกันเข้าไปเถอะ หลงจนไม่คิดไม่มองอะไรที่เป็นจริงเลย มัวแต่เชื่อเรื่องที่สามีสุดที่รักหลอกจนทำร้ายเธอ ทำร้ายคนอื่น อีกหน่อยคงไม่มีใครอยากจะคบหา เผลอๆ ยัยไข่มุกลูกสาวของมุกดาจะเป็นอีกคนที่โดนพ่อเลี้ยงข่มขืนก็เป็นได้

แต่นั่นเป็นเรื่องของมุกดา กวินตราไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะเตือน เธอเชื่อว่าคนทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว... เธอไม่ต้อง สาปส่ง ธรณีก็เตรียมสูบคนชั่วๆ เหล่านี้ลงนรกอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจะไม่จองผลาญคนพวกนี้อีก ได้ของที่เธอต้องการแล้วเธอก็จะไป

“เชอะ ทำเป็นถือดี เอาตัวเองให้รอดด้วยเถอะ ไปให้มันพ้นๆ ด้วย จะเป็นจะตายก็ไม่ต้องกลับมา ฉันไม่เวทนาคนเนรคุณอย่างเธออีก บอกไว้ก่อน” มุกดาตะโกนตามหลังกวินตราไป สะใจที่ไล่นังลูกเลี้ยงหน้าตาสวยผุดผาดหุ่นบาดใจออกจากบ้านไปได้

กวินตราไม่สนใจ ไม่คิดจะโกรธด้วยซ้ำ เพราะสมเพชจนไม่อยากจองเวรอีก เธอช่วยคามินประคองแม่ใจเดินไป ไม่สนใจเบื้องหลังว่ามีสายตาอาฆาตแค้น จงเกลียดจงชังจ้องตามไป

“กลับเข้าบ้านเถอะค่ะคุณ” เธอประคองสามีใหม่เดินเข้าบ้าน

อักษรมองตามกวินตราที่เดินไปพร้อมผู้ชายร่างสูงโปร่งที่ตั้งท่าจะปกป้องกวินตรายามที่มุกดาผวาจะเข้าไปตบด้วยสายตาเคียดแค้น อิจฉานักหนาเพราะคิดว่าเป็นแฟนของกวินตรา เขาไม่ปล่อยไปง่ายๆ หรอก เธอหนีไม่พ้นเงื้อมมือของเขาแน่ ไม่ว่าจะหนีไปสุดหล้าเพียงใด

คนที่ไม่เคยคิดเรื่องดีในหัวเลยหลอกให้ภรรยาเดินเข้าบ้านไปก่อน ส่วนเขาสั่งคนของเขาที่หน้าบ้านให้ตามสืบให้ได้ว่ากวินตรากับไอ้หนุ่มหน้าคมนั้นไปอยู่กันที่ไหน... เพราะเขาจะไม่เลิกตามราวีกวินตราจนกว่าจะเอาคืนให้สาสมที่ทำเขาเจ็บแสบได้ขนาดนี้

กวินตรานั่งมองมือของตนเองอย่างสับสน เธอกำลังจะก้าวผ่านวันข้างหลังที่แสนเลวร้าย และไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรเลย เมื่อครู่เธอเพิ่งส่งแม่ใจไว้ที่สถานีขนส่ง เพื่อให้แม่ใจได้กลับบ้านเกิดที่ลำพูนและให้เงินติดตัวไว้ใช้อย่างสบายไปจนบั้นปลายชีวิต... ตอนนี้เธอก็เป็นเพียงผู้หญิงตัวคนเดียวแล้ว จึงต้องพึ่งตัวเองให้มากที่สุด จะได้ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนนัก...

คนที่ตกอยู่ในห้วงความคิดชะงักเมื่อมีมือหนึ่งจับที่บ่าของเธอ กวินตราเงยหน้ามองชีคคามูนาเต็มตา ท่านลูบบ่าของเธออย่างเอ็นดูจนเธออยากจะโผเข้าไปกอดท่าน เพราะคิดถึงมารดาของตนเองเหลือเกิน

“หนูกิ๊บ ชีวิตเราเริ่มต้นใหม่ได้เสมอนะลูก คิดเสียว่าเรื่องร้ายๆ ผ่านพ้นไป วันดีๆ ยังรออยู่ข้างหน้า”

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวประนมมือไหว้ขอบคุณ “กิ๊บกำลังทำใจยอมรับเรื่องพวกนั้น แต่ไม่ต้องห่วงค่ะ... กิ๊บผ่านมันไปได้ง่ายๆ อยู่แล้ว ตอนนี้คิดหนักเรื่องวางแผนวันข้างหน้าอย่างไรมากกว่าเสียอีกค่ะ”

“อ้อ พอนึกถึงเรื่องนี้แล้วแม่ก็มีเรื่องจะพูดด้วย เราไปหาร้านกาแฟในห้างสรรพสินค้าคุยกันดีกว่านะ แล้วเราก็ซื้อของกลับบ้านไปสักหน่อย จะได้ไม่มีใครรู้ว่าเราไปทำอะไรกัน”

กวินตรารับคำ นึกขอบคุณชีคคามูนาเพราะวันนี้ท่านช่วยเธอไว้มากเหลือเกิน