เพลิงอัคนีรีบเหยียบคันเร่งไปยังท้ายไร่ แล้วเลือกใช้เส้นทางที่ใกล้ที่สุด นั่นคือจอดรถทิ้งไว้บริเวณเรือนไม้สัก แล้วเดินเท้าลัดเลาะไปด้านหลังเมื่อถึงลำธารก็ก้าวไปเรื่อยๆ เพียงห้าร้อยเมตรก็ถึงถ้ำ ซึ่งเป็นที่หลบทำสมาธิของเขามาหลายปี เมื่อมาถึงก็เห็นแผ่นหลังเล็กของหญิงสาวนั่งอยู่บนแคร่ไม้นอกถ้ำ รอบๆ กายนั้นมืดสนิท มีเพียงแสงนวลๆ ของบุหลันที่ทอแสง ไร้ซึ่งความสว่างไสวจากตะเกียงดังเช่นเคย
ชายหนุ่มรีบไปจุดให้แสงนวลๆ ของตะเกียงนั้นเปล่งแสง แล้วรีบก้าวยาวๆ ไปใกล้ร่างบาง
“มานั่งทำอะไรตรงนี้คุณ”
คนถูกถามได้แต่นั่งเงียบ มีเพียงแผ่นหลังเล็กๆ เท่านั้นที่สั่นไหว อาการของคนตรงหน้าทำให้เพลิงอัคนีอยากตะบันหน้าตัวเองสักหมัดใหญ่ๆ เขาก็น่าจะรู้ว่าเธอหวาดกลัวขนาดไหน ถึงรอบๆ จะมีคนของหน่วยพยัคฆ์คอยดูแลอย่างใกล้ชิด หากไม่มีคำสั่งของเขาก็ไม่มีใครกล้าเฉียดกรายมาให้เธออุ่นใจเลยสักคน
นี่เขาย่ำแย่เหลือเกินที่ทิ้งให้
