แสงสีทองโผล่พ้นขอบฟ้ามานานนับสองชั่วโมงแล้ว แต่สองร่างยังกอดก่ายกันอยู่บนแคร่เล็กๆ ที่บุด้วยผ้าขนหนังสัตว์ไม่รับรู้เรื่องราวของโลกภายนอกเลยสักนิด เพราะในเวลานี้ด้านในถ้ำนั้นยังมืดมิด ไร้ซึ่งแสงสว่างจากด้านนอกเข้ามากล้ำกราย
เพลิงอัคนีขยับตัวเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเปิดเปลือกตาให้เปิดกว้าง มองหินผาของถ้ำที่อยู่ด้านบน แล้วเบนสายตามามองคนข้างกายที่ยังหลับตาแน่นสนิทอยู่ ดวงตาดำทะมึนของอสูรร้ายยามรัตติกาลจับจ้องดวงหน้าเล็กไม่วางตา มุมปากได้รูปนั้นแย้มยิ้มบางๆ เพียงได้เพ่งพิศเธอ ไม่ว่าจะครั้งแรกหรือครั้งไหนๆ ร่างบอบบางของคนตรงหน้าก็ทำให้ใจกระด้างดวงนี้สั่นไหวได้อยู่ร่ำไป
มุมปากหยักยกยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นความผิดปกติของดวงหน้าเล็ก ปลายนิ้วเรียวหนาจิ้มไปที่แก้มอิ่มของนิศากรเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“ตื่นแล้วก็ลืมตาสิคุณ หลับตาปี๋เชียว”
“ไปให้พ้นๆ เลยนะ”
คนแกล้งหลับหลังจากอีกฝ่ายขยับ
