บทที่ 6 ไหนบอกว่าเกลียด
1520 คำ
อื้ออ อ่าหนักจัง
ในความมืดร่างบางนอนกระสับกระส่ายไปมาด้วยความอึดอัดจนแทบขยับตัวไม่ได้แรงกอดรัดทำให้เธอค่อยๆ รู้สึกตัว เปลือกตาขยับขึ้นก่อนจะหรี่ตาลงเมื่อเจอแสงสีทองสาดส่องผ่านม่านสีขาวเข้ามาภายในห้อง
เช้าแล้วหรอเนี่ย
อาการปวดท้องทุเลาลงแล้วเธอพยายามจะขยับตัวแต่กลับทำไม่ได้นอกจากความรู้สึกหนักอึ้งตั้งแต่หน้าอกลงไปเหมือนคนเป็นอัมพาต ควีนยกหัวขึ้นดูก่อนจะกวาดไล่สายตาลงไปเห็นกลุ่มก้อนเส้นผมสีดำเรียงตัวกันไม่เป็นทรงแนบกับหน้าอกของเธออยู่ ดวงตาทรงเสน่ห์เบิกตาโพลงและ…
นี่มันหัวคน?
ในห้องมีแค่สองคนแล้วจะเป็นหัวใครได้นอกจาก..
กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ไอ้บ้าลุกออกจากตัวฉันเดี๋ยวนี้!”
ควีนกรีดร้องพร้อมกับดิ้นไปมาอย่างแรงน้ำพลางก้นด่าไฟในใจที่มาทำให้หน้าอกหน้าใจของเธอแปดปื้อน!!!
“ลุกเดี๋ยวนี้ ได้ยินไหม!”
พลัก!!
“โอ๊ย เป็นบ้าอะไรอีก”
“นายสิบ้า กล้าดียังไง!”
เธอมองคนลามกตรงหน้าที่ลุกขึ้นมาพร้อมกับทำท่าทางหัวร้อนใส่เธอ คนที่ควรหัวร้อนน่ะเธอไม่ใช่เขานะ ทั้งสองจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“แม่ง!น่าจะปล่อยให้ปวดท้องตายไปเลย ถ้ารู้ว่าตื่นแล้วจะแผลงฤทธิ์ใส่แบบนี้”
ไฟลุกนั่งบนเตียงพลางขยี้ผมของตัวเองอย่างแรงเพื่อระบายความหงุดหงิดเขาเกลียดที่สุดคือเวลาโดนรำกวนการนอน!
“นี่นายยังไม่สำนึกอีก!”
ควีนเกรี้ยวกราดใส่เขาอีกครั้งเธอถลึงตาใส่เขาอย่างเหลืออด ผิดแล้วยังไม่สำนึกอีก
“อะไรของเธอวะ..ฉันทำอะไร”
“น..นาย..หัวนายมันทับอยู่บนหน้าอกฉัน!”
“....”
“แล้วไหนจะนอนกอดฉันทั้งคืนอีก..นายลวนลามฉันไหนว่าไม่แตะต้องไง รังเกียจแล้วมาทำแบบนี้ทำไม”
ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยของไฟเขาเองก็ตกใจตัวเองเช่นกันที่เขากอดเธอทั้งคืน จะบ้าตายเขาไม่ชอบการกอดแล้วเขาจะไปกอดเธอได้ยังไง!!
ถึงเรื่องเซ็กส์จะเป็นเรื่องปกติแต่เขามีกฎอยู่อย่างคือห้ามทำรอยเสร็จแล้วแยกย้ายไม่มีการนอนค้างคืนหรือกกกอดกัน
เขาไม่ชอบ !!!
แต่เมื่อคืนที่นอนกับเธอเขาคิดเพียงว่าต้องการพักผ่อนอีกอย่างเตียงกว้างมากเขาไม่มีทางขยับเข้าไปหาเธอแน่นอน!แต่เรื่องนี้ทำเสียหน้าชะมัด!!
“ใครบอกฉันรังเกียจเธอ”
“หน่อย!ก็นายแสดงออกขนาดนั้น”
ควีนกระชากเสียงใส่พลางหลุบตาลงมองมือที่วางบนตักตัวเอง ก็มันจริงที่เขาแสดงออกแบบนั้นกับเธอตั้งแต่ที่เธอย้ายเข้ามา เขาไม่ตกหลุมพรางใบหน้านี้เหมือนอย่างคนอื่น ไหนจะท่าทางที่ไม่ไยดีอะไรเธอเลยมันทำให้เธอค่อนข้างแปลกใจ
แต่ก่อนมันคงดีสำหรับเธอ..แต่ตอนนี้ ไม่รู้สิ ไม่รู้ทำไมไอ้ความรู้สึกน้อยใจมันถึงตีตื่นขึ้นมาก็ไม่รู้
“ฉันไม่ได้เกลียดเธอ”
“นายว่าไงนะ”
“ก็บอกว่าไม่ได้เกลียดไง!”
“ฉันไม่เชื่อว่านายไม่ได้กะ อุ๊บ”
ริมฝีปากกดแนบลงมาอย่างรวดเร็วมือแกร่งล็อกคอคนตัวเล็กไว้แน่น ริมฝีปากขบกัดริมฝีปากบางนุ่มเพื่อสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปข้างในความหวานละมุนในโพลงปากทำให้เขาพลิกลิ้นเข้าหาลิ้นเล็กเกี่ยวพันไปมาให้เธอหลงมัวเมาไปกับจูบที่เขาเป็นผู้คุมเกม
ราวกับมีผีเสื้อเป็นร้อยตัวบินวนอยู่ในช่องท้องของควีนเธอหลับตาพริ้มไม่กล้ามองสบดวงตาคมทรงเสน่ห์ของเขาทำได้เพียงตอบกลับเขาไปอย่างเงอะงะ มือบางกำเสื้อเขาแน่นเมื่อเขาเพิ่มระดับความร้อนแรงจนได้ยินเสียงน่าอาย
จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ!
สายใยสีใสยืดยาวออกไปเมื่อเขาถอนริมฝีปากออกมาจากริมฝีปากเธออย่างอ้อยอิ่งเมื่อคนตัวเล็กเริ่มทุบที่อกเพราะขาดอากาศหายใจ
ไฟมองท่าทางคนตัวเล็กที่กำลังลืมตามองเขาหลังจากที่หลับตาพริมมาสักพักก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากอิ่มของเธออีกครั้งอย่างอดใจไม่ไหมแต่ไม่ได้สอดเรียวลิ้นเข้าไปเพียงกดจูบลงริมฝีปากเท่านั้น!
“น.นาย” ควีนเสียงสั่นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“เธอคงรู้แล้วนะว่าฉันไม่ได้เกลียด”
“...”
“รีบลุกไปแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวพาไปกินข้าวก่อนไปเรียน”
“อืม”
คนตัวเล็กไปไม่เป็นหลังจากโดนเขาจูบแบบกระชากวิญญาณเธอรีบลุกออกจากที่นอนและวิ่งกลับห้องของตัวเองไปอย่างรวดเร็วเมื่อพ้นสายตาเขาแล้วเธอก็เอนตัวพิงกับผนังห้องอย่างหมดแรงมือบางยกขึ้นมาวางทาบทับบนอกแผ่วเบาเมื่อรู้สึกว่าอัตราการเต้นของหัวใจค่อนข้างไม่ปกติ!
ร้านอาหารแถวมหาลัย
“เธอจะกินอะไร”
ตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อเช้าคนตัวเล็กก็เอาแต่เงียบจนเขารู้สึกไม่ดีที่จูบเธอไป เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน อะไรที่ไม่ชอบทำกับใครกลับทำกับเธอสะงั้น ใครใช่ให้เธอพล่ามไม่หยุดว่าเขาเกลียดกันล่ะ!
“ฉัน..ไม่รู้จะกินอะไร”
มาอีกแล้ว อะไรคือ ไม่รู้จะกินอะไรวะ ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริง!
“แล้วปกติกินอะไร”
“ไม่รู้”
แม่งเอ้ย!ใช้ชีวิตมายังไงตั้ง 20 ปี ถามอะไรก็ไม่รู้ยัยตัวน่ารำคาญ!
“ แล้วแพ้อะไรไหม”
“อื้มมม..ไม่นะ”
“เออ อย่างน้อยก็ดีหน่อยนึกว่าจะขี้แพ้กินอะไรยากอีก”
“เอ๊ะ!ฉันก็ไม่ได้เป็นคนกินยากขนาดนั้น”
ไฟไม่สนใจคนขี้วีนเขากดปลายปากกาลงบนกระดาษทันทีเมื่อคิดได้ว่าจะกินอะไรก่อนจะเดินเอากระดาษไปส่งให้พนักงานที่ยืนเป็นผู้ช่วยทำอาหารอยู่ ร้านนี้อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยเป็นร้านอาหารตามสั่งแต่ทีเด็ดคืออาหารเหนือ อย่าง ข้าวซอยไก่ และก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ เขาจัดการสั่งข้าวซอยมา 2 ถ้วย ให้คนตรงหน้าได้ลองด้วยระหว่างทางเดินก็มีนักศึกษาของมหาลัยแอลหลายคนจับจองที่นั่งอยู่เนื่องจากเวลานี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงพอดีทำให้คนเยอะโดยเฉพาะนักศึกษา
“น้ำ”
“ขอบใจนะ”
ควีนมองคนตรงหน้าที่จัดการสั่งอาหารและบริการน้ำเธออย่างคล่องแคล่วแล้วแปลกใจเพราะด้วยสถานะแบบเขาไม่น่าจะเข้าร้านธรรมดาแบบนี้และยังจัดการนู่นนี่เองโดยที่ไม่ต้องรอพนักงานมาบริการด้วย
“เธอมองฉันทำไม”
“ฉันแปลกใจ นายดูคุ้นเคย..มาบ่อยหรอ”
“ใช่ ร้านนี้อร่อยนะพวกฉันมากินประจำ”
“อ๋อ..มาประจำเลยหรอ”
“อืม”
เมื่อพนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟเธอก็เงยหน้ามองเขาทันที มาร้านตามสั่งทำไมสั่งข้าวซอย ควีนนึกอย่างแปลกใจ แต่เหมือนไฟจะรู้เขาเลยบอกเธอ
“ร้านนี้ตามสั่งก็จริง แต่ซิกเนเจอร์ของร้านเลยคือข้าวซอยไก่ ฉันชอบเลยอยากให้ลอง”
ควีนพยักหน้าก่อนจะลงมือทาน คำแรกที่ลองก็รู้สึกว่าอร่อยอย่างที่เขาพูดจริงๆ เหมือนต้นตำรับจากภาคเหนือเลย เธอไม่ค่อยกินเมนูนี้ถ้าไม่ได้ไปทางเหนือเพราะกลัวว่าจะไม่ถูกปาก
“อร่อย”
“เห็นไหม ฉันบอกแล้ว”
ร่างสูงยกยิ้มเมื่อเห็นเธอชอบ รอยยิ้มของเขาส่งผลต่อหัวใจเธออย่างแรงเพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเขาไม่เคยยิ้มแบบนี้เลยเอาแต่หน้าบูดบึ้งทั้งวัน ควีนเหม่อลอยก่อนจะพยายามหยุดความคิดเพราะกลัวว่าเขาจะจับสังเกตได้ว่าเธอมองหน้าเขานานเกินไป ความรู้สึกแบบไม่เป็นตัวของตัวเองมันอะไรกันนะ
อ่า ฉันเหม่อบ่อยเกินไปแล้ว!!
สองหนุ่มสาวคนดังนั่งทานอาหารในร้านเงียบๆ โดยที่ไม่มีบทสนทนากันเลยทั้งสองต่างก้มหน้าก้มตาดื่มด่ำไปกับรสชาติของอาหารโดยที่ไม่รู้ว่าบรรยากาศโดยรอบเป็นยังไงตั้งแต่พวกเขาปรากฏตัว
และเพียงไม่นานเพจเม้าท์มอยเซเลบของมหาลัยก็ได้ภาพไปลงในเพจอีกครั้งพร้อมแคปชั่น
พี่น้องหน้าตาดี๊ดี อาหารมื้อนี้จืดไปเลยเมื่อเจอพี่ไฟขา #แอดมินจีจี้
หลังจากนั้นคอมเมนต์ ไลค์ และแชร์กันอย่างถล่มทลายบ้างก็ชื่นชมหน้าตา บ้างก็ขอต่อคิวเป็นพี่สะใภ้และน้องเขยกันอย่างสนุกสนานแต่มีเพียงคนหนึ่งที่นั่งจ้องมองโทรศัพท์ในมืออย่างไม่วางตาพลางคิดในใจว่าพวกนี้ไม่รู้จักหาข่าวเอาซะเลยถึงคนอื่นจะพูดกันว่าเป็นพี่น้อง มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่ามันไม่ใช่
แต่ที่เขาสงสัยคือ สาวสวยในรูปต่างหากที่มันน่าสนใจ!
- ผู้เขียน
