บทที่ 5 อยากดูแล
2069 คำ
[ดูแลน้องดีๆ เข้าใจไหม]
“ครับแม่ ผมรู้แล้ว”
[รู้แล้วก็ดี ห้ามทำน้องเสียใจด้วย]
“นี่ใครลูกแม่กันแน่ ผมหรือเธอ”
[ทั้งสองนั่นแหละ…แค่นี้นะแม่จะไปทำงาน]
“ครับ”
ติ๊ด!
ผมวางสายจากแม่ก่อนจะหยิบตารางเรียนขึ้นมาดูไม่ใช่ของผมหรอกแต่เป็นของยัยตัวแสบต่างหาก ตั้งแต่มีเธอเข้ามาชีวิตผมโคตรขาดอิสรภาพเลยวะ ไปเรียนก็ต้องไปรับไปส่งโคตรน่าเบื่อ!
ช่วงนี้ยิ่งนอนน้อยอยู่!!!!
ชีวิตปี 4 ไม่ง่ายเลยดูเหมือนวิชาเรียนน้อยก็จริงแต่วิชาที่ต้องเรียนดันมีแต่อาจารย์ที่เฮี้ยวๆ ทั้งนั้นโดยเฉพาะอาจารย์ที่ดูแลเรื่องโปรเจคจบยิ่งเดาใจยากผมกับไอ้เสือออกแบบแล้วก็ไม่ถูกใจแกสักที
ก๊อก ก๊อก
“นาย..ทำอะไรอยู่”
น้ำเสียงหวานใสดังอยู่หน้าห้องปลุกให้เข้าออกจากภวังค์ความคิดก่อนจะเดินไปประตูห้อง
“มีอะไร”
“วันนี้ฉะ”
“ไม่ว่าง!”
“เอ๊ะ!ไม่ว่างยังไงเห็นอยู่แต่ห้องทั้งวัน”
“ก็ตอนนี้ไม่ว่าง!!”
“ไม่เชื่อ”
“แล้วแต่เธอ”
ผมหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องนอนเหมือนเดิมโดยไม่รู้ว่าเธอจะเดินตามเข้ามา
“อ่ะ!...จะหยุดก็ไม่บอก”
“ยัยบ้าเดินตามมาทำไม!”
ผมเผลอตะคอกอย่างเสียอารมณ์ช่วงนี้ยิ่งหงุดหงิดง่ายไม่ว่าใครจะทำอะไรก็ขัดหูขัดตาไปหมดยิ่งคนนี้เป็นเธอเขายิ่งหงุดหงิดตอนนี้ร่างกายเขามันอยากพักผ่อนเต็มทีแล้ว
“ฮึก ทำไมต้องตะ..ฮึก คอกด้วย ฮืออๆๆ”
อะไรวะเนี่ย!
“หยุดร้องสิวะ เธอจะร้องทำไม”
“กะก็..น..นายเสียงดัง”
“เป็นเพราะใครละ ปกติเคยมาเคาะห้องเรียกแบบนี้ไหม เอางี้ มีอะไรว่ามา!”
ไฟเดินไปนั่งที่ปลายเตียงยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดอกพลางหรี่สายตามองคนตรงหน้าที่จะมาไม้ไหน ปกติเขากับเธอต่างคนต่างอยู่นอกจากไปเรียนและพาไปร้านสะดวกซื้อวันก่อนเราทั้งสองก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย แต่อยู่ดีๆ วันนี้ก็มาเคาะห้องเรียก เขาเลยว่ามันแปลก!
“คือฉัน..อยากรบกวนนายหน่อย”
“รีบๆ พูดมา..ฉันจะได้พักผ่อน”
“คะคือ..นี่!ไปซื้อให้หน่อย”
“อะไรวะ”
คนตัวเล็กยื่นหน้าจอโทรศัพท์มาให้ผมดูแต่เพราะดูไม่ถนัดเลยให้เธอแอดไลน์แล้วส่งเข้ามาให้ดูทางแชท
และใช่!พวกเขาพึ่งจะมีไลน์กันนี่แหละ
“คือฉันก็ไม่รู้จะให้ใครไปซื้อให้..ฉันรู้จักแต่นาย”
คนตัวเล็กทำหน้าตาเศร้าและน้ำเสียงเบาอย่างคนจนใจ ไฟสังเกตดูใบหน้าของเธอที่ดูซีดกว่าปกติสงสัยไม่สบาย
เฮ้อ!ยังไงแม่ก็ฝากให้ดูแล
“รออยู่นี้เดี๋ยวไปซื้อให้”
“จริงหรอ ขอบคุณนะ”
“อือ”
ร่างบางเอ่ยอย่างดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่แต่เมื่อขยับตัวแรงความเจ็บบริเวณท้องน้อยก็บิดเกร็งขึ้นมาจนเธอแทบน้ำตาเล็ด
“เป็นอะไร” ไฟลุกขึ้นจากเตียงเมื่อเห็นคนตัวเล็กงอตัวและเอามือกุมท้อง
“ไม่เป็นไรๆ นายรีบไปเถอะ”
ควีนรีบยกมือขึ้นพัลวันไม่ต้องการให้เขาเข้ามาใกล้เธอแค่นี้ก็อายมากแล้วที่ใช้ให้เขาไปซื้อของแบบนั้น
“เออถ้ามีอะไรก็โทรมาแล้วกัน”
“อื้ม..ถ้าเป็นอะไรฉันจะรีบโทรไป”
“ดี ห้ามมาตายที่ห้องฉันเด็ดขาด!”
“ไอ้!”
“หึ!”
ควีนเม้มปากแน่นอย่างอดกลั้นไม่ให้ด่าเขาแต่ถึงจะด่าเขาก็ไม่สนใจเพราะไฟเดินหนีออกจากห้องไปแล้ว
ไอ้คนหยาบ!!!
ติ๊ง ต๊อง!
ไฟก้าวขาเข้ามาในร้านสะดวกซื้อที่เปิด 24 ชั่วโมงพลางล้วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงหยิบขึ้นมาเปิดดูรูปของที่เธอจะให้ซื้อใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วเพราะเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่เขาก็ตัดปัญหาด้วยการเดินไปถามพนักงานแทน
“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ” พนักงานสาวเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
“มีแบบนี้ไหมครับ” ไฟยื่นหน้าจอให้เธอดู
“เดี๋ยวเช็คให้สักครู่นะคะ”
ไฟพยักหน้ายืนรอพนักงานที่เดินเข้าไปดูของที่ชั้นวางสินค้าที่อยู่ลึกเข้าไปดีนะเขาเลือกที่จะถามดีกว่าไปหาเอง มีหวังเสียเวลาตายเลย
“แบบที่ลูกค้าต้องการหมดนะคะ”
“อ่า …” ไฟไม่ได้เตรียมใจมาเขานึกสักพักว่าเอาเป็นแบบอื่นได้ไหมวะหรือต้องแบบนี้เลย
“หรือต้องการแบบอื่นไหมคะขนาดที่ให้มาของยี่ห้ออื่นก็ยังมีนะคะ” เมื่อเห็นลูกค้ายืนงงเธอเลยแนะนำสินค้ายี่ห้ออื่นที่คล้ายกันแทน
“ครับ…เอามาหมดเลยครับ” ไฟไม่รู้ว่ามันต้องขนาดไหนอะไรยังไงเอาหมดแล้วกันเผื่อเลือก
สักพักพนักงานก็ขนห่อสินค้าแปลกๆ มามากมายซึ่งเธอบอกว่ามีหลายแบบและหลายขนาดแตกต่างกันออกไป เขาได้แต่พยักหน้าและยืนรอคิดเงินโดยไม่ได้ออกความเห็นอะไร
ไฟเดินออกจากร้านยังไม่พ้นขอบประตูและด้วยความหูดีจึงได้ยินที่พนักงานคุยกันก่อนที่คิ้วของเขาจะกระตุก
“มึงงงง น่ารักเนาะมาซื้อผ้าอนามัยให้แฟนด้วย”
“เออจริงจะมีผู้ชายสักกี่คนที่ทำให้แฟนขนาดนี้”
เมื่อเดินออกจากร้านแล้วเขาก็รีบเปิดของด้านในทันทีพลางหยิบห่อที่ใกล้มือที่สุดขึ้นมาอ่าน
“สัมผัสนุ่ม เย็นสบาย
มีปีก ใส่สบายตลอดวัน”
แม่งเอ้ย!!! แล้วทำไมไม่เขียนว่าผ้าอนามัยวะกูแม่งก็เลยยืนเอ๋อไปเลยดิ ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำด้วยความอับอาย พลางบ่นคนตัวเล็กในใจที่ทำให้เขาต้องขายหน้า
ถึงบ่นและอารมณ์เสียแค่ไหนเมื่อเขาขับผ่านร้านขายยาก็รีบชะลอและลงจากรถทันที ไม่ใช่อะไรนะแม่ฝากเขาดูเขาก็ต้องดูให้ดีถูกปะ
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
เภสัชกรประจำคลินิกวัยกลางคนเดินเข้ามาหาเขาอย่างใจดีเมื่อเห็นหนุ่มหล่อยืนนิ่งอยู่สักพักและมองซ้ายมองขวาเหมือนต้องการความช่วยเหลือ
“ผู้หญิง..เอ่อ..เธอเหมือนเจ็บท้อง”
“เจ็บท้อง?”
“น่าจะมีประจำเดือนด้วย ตัวซีด และดู..ไม่มีแรง”
ไฟยกมือขึ้นมาเกาแก้มอย่างเก้อกระดากเขาไม่ได้ถามอาการเธอเขาไม่รู้ว่าไอ้ประจำเดือนมีของเหลวสีแดงมันจะเกี่ยวกับอาการปวดท้องไหมได้แต่บอกอาการตามที่เห็นมาเท่านั้น!!!
“อ่อ เธอคงจะปวดท้องประจำเดือน”
“อ่า ครับ”
“งั้นเดี๋ยวผมจะจัดยาและที่ประคบร้อนให้นะครับ”
“ครับ”
ปึก!
เมื่อได้ของเรียบร้อยแล้วเขาก็ขึ้นมานั่งประจำที่คนขับก่อนจะเปิดดูของที่หมอให้มาพร้อมแนบคำแนะนำในการใช้ให้ด้วย
บ้าหรอจะบอกเขาทำไม เขาไม่มีทางทำหรอก!
เขาวางถุงยาไว้เบาะข้างคนขับรวมกับถุงห่อผ้าอนามัยก่อนหน้านี้ก่อนจะสตาร์ทรถและขับออกไปอย่างรวดเร็วเมื่อคิดไปถึงคนที่อยู่คอนโดไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง
ด้านควีนก็นอนงอตัวอยู่บนโซฟามือบางกุมตรงท้องน้อยไว้แน่นเหงื่อไหลตามกรอบหน้าสวยไม่หยุดทุกครั้งที่เธอปวดประจำเดือนจะมีพี่ขนมหรือไม่ก็คุณแม่คอยดูแลตลอดเพราะเธอจะปวดท้องเอามากๆ จนแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรพอขยับตรงหน้าท้องก็จะปวดเกร็งขึ้นมา
ฮึก ฮึก
ฮือ ..ฮือ.. คิดถึงคุณแม่จัง
เธอได้แต่คิดและน้ำตาไหลนองหน้ามันปวดมากจริงๆ เธอไม่อยากเจ็บปวดแบบนี้อีกแล้วแต่ปัญหาอีกอย่างคือเธอไม่ชอบไปโรงพยาบาลน่ะสิ
อ่า ปวดมาก เมื่อไหร่จะหาย!
แกร็ก!
“เฮ้ย!ทำไมสภาพเป็นอย่างนั้น”
“น.นาย..มาแล้ว”
ควีนนอนน้ำตาไหลแต่เมื่อเห็นเขากลับมาแล้วไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาก ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาเริ่มคลายความกังวลลงอย่างน่าประหลาด ไฟก้าวเท้าเข้าไปช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มแนบอกก่อนจะพาเดินไปที่ห้องนอนของเขา
“อ่ะ..จะทำอะไร”
“เธอคิดว่าไงละ”
“นี่..ห้ามนายทำอ่ะ”
“อยู่เฉยๆ อย่าดิ้น”
ห้องนอนเขาเป็นห้องใหญ่มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายภายในห้องยิ่งกว่าห้องนั่งเล่นหรือห้องนอนของควีนเขาเลยอุ้มเธอมานอนที่ห้องเขา
“นอนลงไปอย่าดื้อ”
ไฟเดินมากดไหล่บางของควีนลงกับที่นอนทันทีเมื่อยัยตัวแสบเตรียมจะลุกออกจากที่นอนของเขา แค่นอนเฉยๆ จะตายรึไง!
“ทำไมต้องนอนนี่”
“ไม่ต้องถามมาก..นอนนิ่งๆ อยู่นี่เดี๋ยวมา”
ถึงจะทำตัวเสียงแข็งต่อปากต่อคำกับเขาแต่อาการปวดเกร็งท้องน้อยก็ยังไม่ทุเลาลงเลยทำให้เธอเอนตัวลงนอนอย่างว่าง่ายหลังจากที่เขาหันหลังให้เธอ
สักพักไฟก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับกะละมังผ้าและที่คุ้นตาเธอที่สุดคงจะเป็นที่ประคบร้อนเพราะได้ใช้ทุกครั้งที่เป็นประจำเดือนเลย
“อ่ะ…ร้อน” ควีนสะดุ้งเมื่อที่ประคบร้อนโดนผิวกาย
“มันเป็นที่ประคบร้อนก็ต้องร้อนสิ”
“ก็นายเล่นวางมันลงบนผิวโดยตรง ฉันไม่ลุกมาด่านายก็ดีแค่ไหนแล้ว!”
“แล้วมันต้องวางตรงไหนวะ!” คนขี้หงุดหงิดเริ่มจะหัวร้อนแล้ว
“เอามานี่จะทำเอง”
ควีนแบมือไปขอที่ประคบร้อนกับไฟอย่างแข็งขันเรื่องอะไรจะให้เขาเอามาวางบนท้องน้อยเธอละไม่มีทาง!
“ไม่ บอกมาว่าต้องทำตรงไหน”
“ไม่ได้..เอามาจะทำเอง”
“จะทำให้”
ความปวดเริ่มมากขึ้นอีกแล้วหลังจากสงบลงสักพักเธอไม่อยากจะเถียงกับเขาทำได้แค่กัดปากแน่นอย่างไม่ยินยอม ส่วนไฟเขาก็ไม่อยากเหมือนกันทั้งสองมองหน้ากันไปมาสักพักคนตัวเล็กจึงเอ่ยปากเสียงเบา
“ตรงนี้….ตรงท้องน่ะ”
“นี่หรอ”
“เอ่อ..เลื่อนลงไปอีก..อ่าพอแค่นี้แหละ”
“อ่า..งั้นเดี๋ยวไปเอายามาให้”
มือหนาเลื่อนลงไปจนถึงท้องน้อยจับที่ประคบร้อนไว้ตรงนั้นอย่างเบามือโดยที่เธอไม่รู้ว่ามือเขาแอบสั่นแค่ไหนตอนเลื่อนมือลงจากหน้าท้องขาวที่โผล่พ้นชายเสื้อเรื่อยมาจนถึงบริเวณท้องน้อยเมื่อวางที่ประคบเสร็จเขาจึงรีบลุกขึ้นอย่างทำตัวไม่ถูกและขอออกไปเอายามาให้เธอทันที
“ลืมเลย..แล้วผ้าอนามัย”
“ฉันพึ่งเปลี่ยนไป..ที่เหลือเก็บไว้ก่อนก็ได้”
“อืม”
คนสองคนกับบรรยากาศที่เงียบสงบทำให้พวกเขารู้สึกทำตัวไม่ถูกอยู่บ้างแม้แต่ไฟเองยังประหลาดใจเพราะเธอชอบทำตัวไม่น่ารักและเถียงเขาบ่อยๆ แต่พอเธอนิ่งเงียบก็น่ารักขึ้นมาบางส่วนควีนเอาแต่ก้มหน้ากินข้าวและกินยาอย่างเดียวไม่ยอมสบตาเขาเลยเป็นเพราะเหตุการณ์ประคบร้อนทำให้เธออายเขาอยู่บ้าง
“กินยาแล้วก็นอน”
“อืม”
ด้วยความเพลียบวกกับฤทธิ์ยาทำให้ควีนค่อยๆ หลับไปโดยลืมความเจ็บปวดที่บริเวณท้องน้อยส่วนไฟก็เข้าไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จกลับมาคนตัวเล็กก็นอนหลับไปแล้วเขาเดินไปเดินมาอย่างงุ่นง่านเพราะร่างกายต้องการพักผ่อนแต่กลับมีคนแย่งที่นอนของเขาไปแล้วจะไปนอนห้องเธอเขาก็ไม่ชิน เขาเลยตัดสินใจเลยว่านอนบนเตียงด้วยกันนี่แหละยังไงเธอก็ป่วยส่วนเขาก็เพลียมันคงจะไม่เป็นไร
เมื่อหัวถึงหมอนได้ไม่นานเขาก็ผล็อยหลับตามคนตัวเล็กไปทันทียิ่งดึกอากาศเย็นร่างทั้งสองก็บดเบียดเข้าหากันตามสัญชาตญาณเพื่อหาความอบอุ่นให้ร่างกายโดยที่ไม่รู้เลยว่าหัวใจของพวกเขาทั้งสองคนเริ่มขยับเข้าหากันบ้างแล้ว
- ผู้เขียน
