วงศ์เดือนรำพึงขึ้นเบาๆ น้ำตาคลอเบ้าออกมาโดยไม่รู้ตัว ขณะทอดสายตาเศร้าสร้อยไปยังรูปแต่งงานบานใหญ่ที่แขวนเอาไว้ข้างฝาผนัง ทุกวันนี้มีค่าเพียงแค่อนุสรณ์ของความรักที่เหลือเอาไว้ให้ดูต่างหน้า… ในเวลาที่คิดถึงสามี
“อย่าร้องไห้เลยค่ะแม่… ไม่ว่าจะยังไงพ่อก็ยังอยู่ในใจของเราสองคนเสมอ”
ดาริกาที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เอื้อมมือมาโอบมารดาเบาๆ ด้วยอาการปลอบประโลม
แม้ว่าบิดาจะจากไปแล้ว สำหรับเธอนั้นความทรงจำเกี่ยวกับคนเป็นพ่อดูเหมือนจะยังชัดเจนและสมบูรณ์อยู่ในทุกรายละเอียดของความทรงจำ ตอนมีชีวิตอยู่พ่อรักเธอแค่ไหน… เอาใจใส่และดูแลเธอยังไง ดาริการู้ดีและไม่เคยลืม และทุกวันนี้ก็ยังรู้สึกเสียใจที่พ่อด่วนจากไปเสียก่อนที่เธอจะมีโอกาสได้ทดแทนคุณ
“ขอโทษค่ะ… ขอโทษทุกคนที่ทำให้เสียบรรยากาศ”
วงศ์เดือนปาดน้ำตาทิ้ง น้ำเสียงเศร้าสร้อยลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะสูดหายใจลึก รวมรวมกำลังใจจากแววตาเห็นอกเห็นใจของคนรอบข
