วงศ์เดือนเดินนำหน้าครอบครัวโดโนแวนไปตามถนนโรยกรวดเส้นเล็กๆ ตัดผ่านระหว่างพุ่มพฤกษานานาพรรณ ทั้งต้นดาหลาและข่าแดง ชูก้านงดงามประดับไปตลอดสองข้างทาง พาแขกของรีสอร์ตพร้อมด้วยสัมภาระกระจายกันไปตามห้องที่ได้จัดเตรียมเอาไว้รับรองเป็นพิเศษ
“อุ๊ย… ดูนั่นสิคะคุณ”
รสรินชี้ชวนให้สามีเงยหน้าขึ้นมองไปบนกิ่งไม้ที่มีแสงแดดสาดลอดพุ่มใบลงมารางๆ กระรอกตัวใหญ่กระโดดออกมาจากหลังต้นไม้ ทำท่าราวกับทักทายอย่างไม่เกรงกลัวผู้คน
“เจ้าตัวนี้มันเชื่องค่ะ… ลุงสนั่นเคยเอาข้าวให้มันกินบ่อยๆ”
วงศ์เดือนบอก ขณะพาครอบครัวโดโนแวนเดินผ่านถนนคอนกรีตที่ปูสลับกับแผ่นหินศิลาแลงสีน้ำตาล มีต้นเฟิร์นป่าและเฟิร์นก้านดำขึ้นหนาแน่นเป็นพุ่มเตี้ยๆ ไปตลอดสองข้างทาง
ครู่ใหญ่ๆ เจ้าของรีสอร์ตก็พาทุกคนมาถึงห้องพักที่อยู่แยกออกมาถึงท้ายรีสอร์ต เงียบสงบและเป็นส่วนตัว เหมาะอย่างยิ่งสำหรับใครก็ตามที่พิสมัยการพักผ่อนในบรรยากาศท
