แรกทีเดียวเดวิดอยากลองนั่งรถไฟของเมืองไทยว่าจะเป็นยังไง แต่ทันทีที่รสรินได้ยินที่สามีว่า หล่อนรีบค้านเสียงแข็ง เพราะรู้ว่าถ้าเดินทางด้วยรถไฟธรรมดา จากกรุงเทพฯ ถึงเชียงใหม่ก็ใช้เวลาร่วมสิบสามชั่วโมง ต่อให้เป็นรถเร็วหรือที่เรียกกันว่าสปรินเตอร์ก็ยังต้องใช้เวลาถึงสิบสองชั่วโมง เรียกได้ว่านั่งหลังขดหลังแข็งกันเลยทีเดียว
สนามบินเชียงใหม่ บริเวณประตูทางออกคลาคล่ำไปด้วยผู้โดยสารซึ่งมีทั้งคนไทยและช่าวต่างชาติ ลีโอรับหน้าที่ไสรถเข็นกระเป๋าสัมภาระตามหลังบิดามารดาที่เดินนำหน้าออกมาก่อน
“รสริน… ทางนี้จ้ะทางนี้”
คนที่มารอรับตะโกนเรียกเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงสนิทสนม
เมื่อภาพของรสรินและครอบครัวของเธอปรากฏขึ้นในคลองสายตาของวงศ์เดือนที่จับจ้องอยู่บริเวณด้านหน้าประตูผู้โดยสารขาออกอย่างใจจดใจจ่อมาพักใหญ่ๆ หลังจากรสรินโทรมาบอกว่าเธอกับครอบครัวเดินทางมาถึงสนามบินเชียงใหม่แล้ว
“เฮ้ย… เดือน”
