“ไม่เข้าใจ...”
คนไม่เข้าใจพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำพร้อมหรี่ตาเรียวยาวคล้ายดวงตานกอินทรีลงแคบ สายตาเขาแน่นิ่งคล้ายกำลังสะกดให้คนเอาแต่พูดมากนั้นหุบปากลงสักที เขาไม่อยากขัดใจหญิงสาวก็จริง แต่ก็รู้สึกเมื่อยหูทนฟังเต็มที
ผู้หญิงถือเป็นเพศจัดได้ว่าสามารถสรรหาคำพูดมากมาย ขุดออกมาสาธยายได้ทั้งวี่ทั้งวันแบบไม่ซ้ำประโยคกันเสียด้วยเห็นแบบนี้ท่าจะจริงแฮะ แต่คนอย่างเดวิส รีคอร์ ซาเนสคนนี้ไม่เคยต้องอดทนฟังใครพล่ามนานๆ โดยไม่จำเป็นมาก่อนนี่นา แล้วครั้งนี้ล่ะ? มันจำเป็นต่อเขามากขนาดนั้นแล้วใช่ไหม
ชายหนุ่มกลอกตาขึ้นมองเพดานก่อนเอียงหน้าลงมองกลุ่มผมสีดำขลับเหมือนสีขนนกอีกา บางทีเขาอดแปลกใจตัวเองไม่ได้ ทำไมกับผู้หญิงตัวเล็กเท่ามดคนนี้ถึงได้ชอบท้าทายความอดทนในตัวเขาบ่อยครั้งนักล่ะ นี่ถ้าหากเป็นเดวิสคนก่อนนะเหรอ ป่านนี้มายาวีคงได้กลับเข้าโรงพยาบาลใหม่อีกหน แต่นี่เขากลับไม่รู้สึกโกรธเจ้าหล่อน มีเพียงแค่รู้
