บทที่ 5 คำถาม
2147 คำ
"เมื่อกี้คุยอะไรกับเสือเหรอ?" พอเข้ามาในห้องแล้วฉันกับพลอยใสก็เดินมานั่งที่โซฟา ฉันจึงถือโอกาสแกล้งถามเรื่องเมื่อกี้ไปเลย อยากรู้ว่าพลอยใสจะทำหน้ายังไง
"เอ่อ...ก็คุยเรื่องทั่วไปแหละ ไม่มีสาระหรอก" พลอยใสว่าจบก็ล้วงมือถือออกมากดเล่นกลบเกลื่อน
ดูก็รู้ว่าโกหก...
"อ่อ แล้วนี่ยังไม่ดีกับพี่เดย์อีกเหรอถึงได้มาหาฉันเนี่ย"
"อื้ม ยิ่งคุยกันก็ยิ่งแย่ว่ะ" หน้าตามันหมองลงทันทีที่ฉันพูดถึงพี่เดย์
"เมื่อเช้านี้ฉันก็เพิ่งคุยกับเค้าเรื่องแกมานะ"
"ว่าจะถามอยู่พอดี เห็นเสือบอกอยู่ว่าเขาไปเจอแก"
"ใช่ ฉันก็กะจะคุยให้แกนั่นแหละ เพราะเห็นเสือบอกว่าแกมีปัญหากับเขา"
"ฉันไม่อยากบอกแกอ่ะ กลัวแกจะคิดมากตาม แต่ยังไงก็ขอบใจนะเว้ยที่อุตส่าห์คุยกับเขาให้"
"เออ ไม่เป็นไรหรอกเพื่อนกัน แกก็ทำใจให้โล่งๆ ก่อนดีกว่า แล้วจะเอาไงก็ค่อยว่ากันทีหลัง ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดมาก"
"อืม...จะพยายามนะ"
"ไม่เอาแล้ว เลิกพูดดีกว่า ฉันว่าแกไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวเถอะ เดี๋ยวฉันทำอะไรให้กิน" ฉันตบบ่าให้กำลังใจพลอยใสเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าครัวเพื่อไปทำอาหารให้เพื่อนสาวกิน
ปิ่งป่อง! ปิ่งป่อง!
หลังจากที่ฉันทำอาหารได้สักพักจู่ๆ เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น ฉันรีบเบาไฟก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูให้ผู้มาเยือนใหม่
"แคลร์จ๋าาา"
"ไอ้เสือ..." พอเปิดประตูมาฉันก็เจอหน้าหล่อๆ ของเสือลอยมาเลย พอพลอยมาที่ห้องฉันทีไรมันก็มักจะเสนอหน้ามาทุกครั้ง ทั้งที่ปกติไม่เคยคิดจะโผล่หัวมาเลยด้วยซ้ำ (นอกจากมาขอให้เราทำอะไรให้แดX!!)
"ขอเข้าไปนะ" ยังไม่ทันได้ตอบเลยเสือมันก็ตีมึนเดินเข้าห้องฉันมาหน้าตาเฉย
"กูอนุญาตยังเนี่ย"
"แหม ก็ห้องเพื่อนเปล่า ทำเป็นหวง"
"เหรอ ปกติไม่เห็นโผล่มานี่" ว่าจบฉันก็เดินไปทำอาหารต่อ ส่วนเสือมันก็มองหาอะไรสักอย่างรอบห้องเลย มันคงหาพลอยใสนั่นแหละ
"แล้วนี่พลอยใสอยู่ไหน?" นั่นไง
"อาบน้ำ"
"นานรึยัง"
"สักพักแล้วแหละ"
"นี่มึงทำอาหารเหรอ"
"ซักผ้ามั้งถามได้"
"กวนเก่งนะแคลร์"
ฉันยักคิ้วให้มันแล้วก็หันมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ เสือมันก็เดินไปสูบบุหรี่ตรงหน้าระเบี่ยงค่ะ ฉันกำลังเคี้ยวต้มจืดอยู่เพลินๆ แต่อยู่ดีๆ ก็เหมือนมีอะไรมาโดนที่เอวจึงตกใจรีบหันไปมอง...
"เชี้ย อ๊ะ!"
พรึ่บ!
"ระวังหน่อยดิ"
"!!!!"
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวมาก จังหวะที่ฉันตกใจเมื่อกี้แล้วก็รีบหันหลังไปมันทำให้แผ่นหลังของฉันเกือบจะชนกับหม้อต้มจืด แต่ทว่าโชคดีที่เสือมันรวบเอวฉันไว้ได้ทันฉันจึงไม่เป็นอะไร
แต่ประเด็นก็คือตอนนี้หน้าของฉันกำลังซบอยู่ที่แผลงอกของเสือเต็มๆ เพราะว่ามันออกแรงดึงเอวฉันแรงมาก ส่วนมือเสือมันก็กอดเอวฉันไว้อยู่...
ตึกๆ ตึกๆ ...
ตอนนี้เสียงหัวใจของฉันเต้นแรงเอามากๆ ยิ่งได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวของร่างสูงโชยมายิ่งใจเต้นแรงมากกว่าเดิม!
"แคลร์"
"....."
พรึ่บ!
เสียงของเสือช่วยเรียกให้สติของฉันกลับคืนมาฉันจึงรีบดันมันออกแล้วก็ทำเป็นหันมาสนใจต้มจืดต่อ
"มะ มึงเล่นห่าไรวะ"
"ใครจะรู้ว่ามึงจะขี้ตกใจขนาดนี้"
"กูบ้าจี้มึงไม่รู้เหรอ?"
"รู้ดิ มึงเพื่อนกูนะเรื่องแค่นี้ทำไมจะไม่รู้"
จากที่กำลังใจพองอยู่เมื่อกี้พอได้ยินคำว่าเพื่อน ฉันนี่เหมือนมีคนเอาเข็มมาจิ้มใจที่กำลังพองอยู่จนมันแตกทันที ย้ำเก่งจริงๆ!!
"รู้แล้วจะยังแกล้งอีก ไปเลยไป ไปไกลๆ เลย"
"ขอโทษ"
"ไม่ต้องเลย"
"ขอโทษนะแคลร์"
"...."
"แคลลลร์"
เสือมันยื่นหน้ามาขอโทษใกล้ๆ หน้าฉัน ฉันจึงหันไปมองมัน พอได้สบตากันเท่านั้นแหละทั้งฉันทั้งเสือต่างก็พากันเงียบทั้งคู่ มันจะอ่านสายตาของฉันออกไหม มันจะรู้บ้างไหมว่าเพื่อนคนนี้ไม่เคยรู้สึกกับมันเป็นแค่เพื่อนเลย...
หลังจากที่ได้สบตากันสักพักฉันก็ค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าหากันโดยอัตโนมัติ เสือมันก็มองหน้าฉันไม่กระพริบตาเลย หน้าของเราเลื่อนเข้าหากันใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนปากเราเกือบจะแตะกัน นี่ฉันกำลังจะได้จูบกับเสือจริงๆ เหรอ...
"แคลร์ทำเสร็จยังอ่ะ หิวแล้ว"
พรึ่บ!
อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น แค่นิดเดียวจริงๆ ปากฉันกับปากเสือก็แทบจะแตะกันอยู่แล้วแต่ว่าเสียงของพลอยใสทำให้ฉันได้สติแล้วก็รีบผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว เกือบไปแล้ว...
"เออๆ เสร็จแล้ว รอแป๊บนะ"
"มา เดี๋ยวช่วย"
ฉันกำลังจะยกหม้อต้มจืดลงแต่ว่าดันมีมือหนาชิงเข้ามาจับก่อนเลยกลายเป็นว่าฉันจับมือเสือแทนที่จะเป็นหูหม้อ ฉันจับค้างอยู่เพียงแป๊บเดียวแล้วก็รีบชักมือกลับมา
"โทษทีว่ะ งั้นมึงยกไปละกัน เดี๋ยวกูไปตักข้าว"
"อืม"
ฉันรีบเดินหนีมาเปิดหม้อข้าวแล้วก็จัดการตักข้าวใส่จานอย่างเลิ่กลั่ก พอไอ้เสือมาที่ห้องทีไรเป็นแบบนี้ทุกที! ตั้งสติแคลร์ แกต้องตั้งสติ!!!
หลังจากนั้นเราสามคนก็นั่งกินข้าวด้วยกัน ไอ้เสือนี่ก็เอาใจพลอยเก่งเหลือเกิน เดี๋ยวตักนู้นให้เดี๋ยวตักนี่ให้ ฉันก็มองนะแต่ก็เก็บอาการไว้ น่าหมั้นไส้...
"พอแล้วเสือ พลอยอิ่มแล้ว"
"อิ่มแล้วเหรอ กินไปแค่นิดเดียวเอง"
"แค่นี้ก็เยอะแล้ว เดี๋ยวอ้วน"
"อ้วนตรงไหนพลอย เอวเล็กแค่นี้"
"นี่น้ำหนักเพิ่มมาตั้ง1โลนะ"
"ดูไม่ออกเลย ถ้าจะให้อ้วนต้องอย่างแคลร์นู้น" ว่าจบมันก็หันมาทำหน้ากวนๆ ใส่ฉัน
"พ่องดิ! อย่างกูเขาเรียกมีน้ำมีนวล" ตอบจบฉันก็ตักข้าวเข้าปากแล้วจู่ๆ ไอ้เสือมันก็ยื่นมือมาดึงแก้มฉันหน้าตาเฉย
"เนี่ย เหนียงออกแล้วยังจะกล้าพูดอีก"
"จิ๊! มันเจ็บนะเว้ย"
"เหรอ น้องเหนียงงงง" มันยังคงดึงแก้มฉันเล่นไม่ยอมปล่อย
"พอเลย แก้มกูยานหมด" ฉันปัดมือมันออกพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย พลอยที่มองอยู่หลุดหัวเราะใหญ่เลย
"ฮ่ะๆ น่ารักกันดีเนอะ"
"สู้พลอยไม่ได้หรอก พลอยน่ารักกว่าเยอะ" ฉึก! จุกเลยจุก
"อิ่มละ มีใครจะฝากจานไปล้างไหม" ฉันถามแทรกขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
"มา เดี๋ยวช่วยล้าง" พลอยทำท่าจะยืนขึ้นตามฉันแต่ว่าเสือมันก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
"ไม่ต้องหรอกพลอย จานแค่นี้เองแคลร์มันล้างได้"
"อืม แกนั่งคุยกับเสือเหอะ ฉันจัดการเอง"
"ก็ได้"
แล้วพลอยก็นั่งคุยกับเสือไปต่างต่างนานา ส่วนฉันก็ยกจานมาล้างในครัว ยิ่งเห็นมันอยู่ด้วยกันแบบนี้ฉันก็ยิ่งกลัว กลัวว่าพลอยใสจะคิดอะไรกับเสือขึ้นมาเหมือนกัน และช่วงนี้มันยิ่งมีปัญหากับแฟนอยู่ โอ๊ย!
ครืด ครืด...
ฉันล้วงมือถือขึ้นมาดูก่อนที่จะกดรับสาย
"ฮัลโหล"
[อยู่คอนโดป่ะ?] เสียงวอร์มถามมาจากปลายสาย
"เออ อยู่ดิ ทำไมมีไร"
[เดี๋ยวเข้าไปหา]
"หา?"
[เดี๋ยวซื้อเหล้าเข้าไปกินด้วย]
"เออก็ดี จะมากี่ทุ่มล่ะ?"
[อีกพักแหละ]
"เคๆ เจอกัน"
ฉันเก็บโทรศัพท์ก่อนจะล้างจานต่อจนเสร็จแล้วก็เดินมานั่งที่โซฟา พอเดินออกมาจากครัวฉันก็เห็นภาพที่โคตรไม่อยากเห็น...ภาพที่เสือกับพลอยใสกำลังคุยกันและหัวเราะให้กันอย่างมีความสุข
แม่งเอ๊ย! เกลียดโมเม้นต์นี้ฉิบ!
"เดี๋ยวไอ้วอร์มจะมานะ" ฉันเดินไปนั่งข้างพลอยใสก่อนจะพูดขึ้น สองคนนั้นเลยหยุดคุยแล้วหันมามองหน้าฉัน
"วอร์มจะมาเหรอ?" พลอยถาม
"อือ เห็นว่าจะเอาเหล้ามากินด้วยอ่ะ"
"ทีกูกับไอ้เพลิงชวนทำเป็นบอกขี้เกียจ"
"มันเหมือนกันที่ไหน"
"ไม่เหมือนยังไง"
"ไปผับแม่งกว่าจะได้กลับก็ตี2-ตี3นู้น แถมขับรถกลับก็อันตราย แต่กินที่ห้องจะนอนเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่อันตรายด้วย"
"เอ๊ะ...ทำไมมึงชอบเข้าข้างมันจังวะ?" เสือมันถามฉันด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างจะไม่พอใจเท่าไหร่ แต่ก็แค่นิดเดียว นี่มันเป็นอะไรของมัน?
"เปล่าเข้าข้าง กูก็แค่พูดไปตามความจริงป่ะ"
"มึงเข้าข้างมัน ยิ่งพักนี้มึงยิ่งชอบคุยอะไรกับมันสองคน ทำไมมีความลับอะไรที่บอกเพื่อนคนอื่นไม่ได้?"
ถ้าไม่ให้กูคุยกับวอร์มแล้วจะให้กูไปคุยกับหมาที่ไหนล่ะก็มีมันคนเดียวที่รู้ความลับของกู!!!
"จะบ้ากันไปใหญ่ละ ความลับอะไรไม่มีหรอก"
"โกหก"
"ไม่เชื่อก็ตามใจ"
"ค่อยๆ คุยกันก็ได้" พลอยใสแทรกขึ้น ฉันกับเสือจึงมองหน้ากันก่อนที่มันจะหันไปทางอื่น
"งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"
"อื้ม"
ฉันมองหน้าเสือแป๊บนึงหลังจากนั้นก็เดินเข้าห้องไปอาบน้ำ ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็อาบน้ำเสร็จจึงเดินมาแต่งตัวก่อนจะออกไปหาพลอยกับเสือข้างนอก แต่พอเดินออกมาก็ไม่เจอเสือแล้ว เห็นแค่พลอยนั่งดูทีวีอยู่คนเดียว
"อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ"
"อืม แล้วเสือไปไหนอ่ะ กลับห้องมันไปแล้วเหรอ"
"ใช่ กลับหลังจากที่แกเข้าไปอาบน้ำเเป๊บเดียวเอง"
ปิ่ง ป่อง!
"สงสัยวอร์มจะมาละ" ฉันพูดกับพลอยแล้วจากนั้นก็เดินไปเปิดประตู ก็เจอวอร์มยืนรออยู่หน้าห้อง
"พร้อมไหมคืนนี้?"
"ปากดีจัง อย่าให้เห็นว่าน็อคก่อนกูนะ"
"มึงอ่ะไปก่อนเพื่อนทุกงาน"
ฉันขำที่วอร์มมันพูดแล้วก็เดินเข้าห้องมาพร้อมกัน
"หวัดดีวอร์ม" พอเดินเข้าห้องมาพลอยใสจึงทักทายไปวอร์มตามมารยาท
"หวัดดีพลอย"
"โห่...เตรียมพร้อมมาเลยนะ" พลอยแซว
"แน่นอน"
"มากูช่วย" ฉันดึงถุงเหล้ากับถุงน้ำแข็งในมือวอร์มมาถือแล้วก็จัดการเอาน้ำแข็งไปใส่กระติก วอร์มมันก็เดินมาดู
"แล้วไอ้เสือล่ะไปไหน?"
"กลับห้องไปแล้ว"
"แปลก ปกติถ้าพลอยมาห้องมึงมันแทบจะมาขอนอนด้วยเลยนี่"
"เออไง"
"เดี๋ยวกูไปเรียกมันมากินเหล้าดีกว่า"
ฉันพยักหน้ารับวอร์มจึงเดินออกไปเรียกไอ้เสือ ฉันจึงจัดการยกของมาวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อย สักพักหนึ่งผ่านไปวอร์มก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับร่างสูงของไอ้เสือด้วย
"มาๆ นั่งเลย เอาเหมือนเดิมกันหมดเลยใช่ป่ะ"
ทุกคนพยักหน้าฉันจึงหยิบแก้วมาวางแล้วก็ชงเหล้าให้ทุกคนไปคนละแก้ว และหลังจากนั้นพวกเราก็ดื่มเหล้าบวกกับเม้าส์มอยกันไปสาระพัดจนเวลาล่วงเลยไปถึงตอนดึก
วอร์มกับเสือยังมีสภาพที่สมบูรณ์เหมือนเดิมแต่ว่าฉันกับพลอยนี่สิคอตกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉันค่อยๆพาพลอยเข้าไปนอนในห้องแล้วก็ออกมาดื่มต่อ พลอยมันก็คงเครียดๆ เรื่องพี่เดย์นั่นแหละมันเลยดื่มไปค่อนข้างเยอะเลย
"น้ำแข็งหมดละ เดี๋ยวกูลงไปซื้อแป๊บ มีใครเอาไรป่ะ" วอร์มพูดขึ้นพร้อมกับคว้ากระเป๋าเงินมาถือ
"ไม่เอา" ฉัน
"ไม่เหมือนกัน" เสือ
พอวอร์มเดินออกไปแล้วบรรยากาศก็เริ่มเงียบ ฉันกระดกเหล้าไปอึกหนึ่งแล้วก็หันไปมองเสือนิ่ง ซึ่งเสือมันก็มองมาอยู่เหมือนกัน แล้วจู่ๆ ภาพที่ฉันเกือบจะจูบกับเสือก็ฉายซ้ำเข้ามาในหัว....
"แคลร์" เสือเรียกชื่อฉันทั้งที่มันยังมองหน้าฉันนิ่ง
"หืม?"
"กูมีอะไรจะถาม" อะไรกัน มันแค่บอกว่ามีอะไรจะถามแค่นี้ทำไมฉันต้องตื่นเต้นด้วยเนี่ย...
"อะไรอ่ะ" ฉันถามอย่างลุ้นๆ ทั้งที่สายตาก็ยังคงจ้องหน้าของเพื่อนรักอยู่
"คือว่า..."
- ผู้เขียน
