The secret 3 : จีบด้วยขนมหวาน
1421 คำ
ฉันนั่งอ่านหนังสือพร้อมกับเคาะปากกา บรรยากาศที่เย็นสบายทำให้ฉันง่วงนอน ในขณะที่จะปิดเปลือกตาลง ก็ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อมีกาแฟวางไว้ตรงหน้า
"กาแฟหน่อยไหม แล้วเพื่อนไปไหนหมด" พี่นนนท์ที่นั่งตรงข้ามกับฉันพลางดื่มกาแฟไปด้วย ก่อนที่พี่แกจะขมวดคิ้วเมื่อฉันเอาแต่จ้องหน้า
"มีอะไรจะถามพี่หรือเปล่า" ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะยิงคำถามใส่พี่นนท์
"ถ้าผู้ชายแมนๆเขาจะไปผับเกย์ไหมพี่" พี่นนท์พ้นกาแฟมาอย่างไวแต่โชคดีที่พี่แกหันไปอีกทาง
" ถามอะไรแปลกๆ ถ้าเป็นพี่ พี่ไม่ไปแน่" นั่นสินะ แล้วเขาจะไปผับเกย์ทำไมถ้าเขาไปได้เป็น แต่เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่าเขาเป็นชายรักชาย
"เป็นอะไร ทำไมทำเหมือนเจอผีอย่างงั้นแหละ"
"แล้วเราจะรู้ได้ไง ว่าเขาเป็นชายรักชายหรือเปล่า"
ฉันกุมหัวตัวเองทันที "เจ็บนะ ตบมาได้"
"ไม่เห็นจะยากเลย ถ้าเขาเป็น แล้วเขาจะสนใจผู้หญิงไหมล่ะ ต่อให้อ่อยขนาดไหนเขาก็ไม่สนใจหรอก" อ่า ที่พี่รหัสพูดมาก็มีเหตุผล ทำไมโง่จังเรา
"ว่าแต่พี่เป็นปะ ทำไมรู้เยอะจัง"
"บะ ไอ้นี่"
"เฮ้ย พี่ ไม่เล่น อย่าเข้ามาใกล้ข้าวนะ" ฉันลุกก่อนจะวิ่งหนีพี่รหัส ก็พี่แกเล่นกระโดดจะเข้ามาจับฉันนะสิ
"โอ้ย" จู่ๆ ฉันก็วิ่งชนใครคนหนึ่งก่อนที่ร่างของฉันจะถูกโอบไม่ให้ล้มลงกับพื้น หัวใจฉันเต้นถี่ๆพร้อมกับเหงื่อไปกำลังซึมออกมา เมื่อฉันรู้ว่าคนที่หน้าเป็นผู้ชาย อาการฉันก็กำเริบทันที กลิ่นหอมๆจากคนตรงหน้าทำให้ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะพบกับเจ้าของดวงตาสีนิลที่กำลังมองมาที่ฉัน
"พี่ไวน์" เมื่อฉันสัมผัสว่าคนตรงหน้าไม่มีท่าทีคุกคามใดๆ จู่ๆหัวใจฉันก็ค่อยๆลดจังหวะการเต้นลง
"เอ่อ ขอโทษแทนรุ่นน้องผมด้วย พอดีมันซุ่มซ่ามแบบนี้แหละ" พี่ไวน์ปล่อยฉันออกจากอ้อมกอดก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ
"หึ ซุ่มซ่ามหรืออ่อย" ฉันจับแขนพี่นนท์ไว้เพื่อไม่ให้เขาเดินไปหายัยดาวคณะแพทย์ที่เดินมาพร้อมร่างสูง
"จับมือพี่นนท์" ฉันบ่นคนเดียวเบาๆก่อนจะมองมือตัวเองที่กำลังจับมือพี่รหัสอยู่ เป็นไปได้ยังไง หรือเพราะเราสนิทกัน
"งั้นผมขอตัวนะครับ" ฉันแม้ไม่ได้ยินเสียงร่างสูงตรงหน้า เพราะกำลังช็อกอยู่
ผมที่กำลังเดินหนีลิลลี่ จู่ๆก็มีร่างของใครบางคนวิ่งมาชนก่อนที่ผมจะรับไว้โดยสัญชาตญาณ ก่อนจะพบกับยัยเฉิ่มที่ไปประกาศว่าจะจีบผมที่คณะเมื่อวันก่อน แต่ที่แปลกคือ ทำไมน้องตัวสั่นแถมเหงื่อก็ออกเยอะ
หลังจากที่มีรุ่นพี่ของน้องวิ่งมาขอโทษ ไม่นานผมก็ขอตัวกลับ "เฮ้ย ข้าวฟ้า" เสียงที่ดังจากข้างหลังทำให้ผมหันกลับไปมองก่อนจะเห็นยัยเฉิ่มนอนอยู่ที่พื้น ขาของผมที่จะก้าวไปหาแต่ต้องหยุดชะงัก
"พี่นนท์ เดี๋ยวพวกเราพามันไปห้องพยาบาลเอง พี่ถอยเลย" และนี่คืออีกอย่างที่ผมสงสัย เพื่อนของน้องคอยกันผู้ชายไม่ให้โดนตัวน้องทุกคน เหมือนคืนที่เกิดเรื่องในผับคืนนั้น
จริงๆ ผมก็เห็นน้องกับเพื่อนเดินเข้าผับตั้งนานแล้วล่ะ แต่ผมแค่ไม่สนใจ เพราะกำลังตามหาคนอยู่ โดยมีบอดี้การ์ดของลุงเดินล้อมตัวผมไว้
แต่ในขณะนั้น จู่ๆสายตาของผมก็ดันไปเห็นน้องที่กำลังยืนอยู่ในดงผู้ชายคนเดียวโดยไม่มีเพื่อนสาว ท่าทางของน้องเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง ผมจึงเดินไปหาคนตัวเล็กที่กำลังยืนตัวสั่นอยู่ พอผมเดินเข้าไปหา จู่ๆบอดี้การ์ดของผมก็ชนน้อง เลยทำให้น้องเซมาหาผม
"หึ"
"ไวน์ยิ้มอะไรเหรอคะ" ผมเลิกคิ้วก่อนจะมองลิลลี่ นี่ผมยิ้มเหรอ
"เปล่า แล้วเธอตามมาทำไม"
"ลิลลี่แค่สงสัยว่าไวน์มาคณะแพทย์ทำไม" ผมหันไปมองผู้หญิงตรงหน้าทันที
"เธอคงรู้ว่าเป็นอะไรสำหรับฉันและไม่มีความจำเป็นที่ฉันจะต้องบอกเธอ" พูดจบผมก็เดินออกไปทันที
วันต่อมา
ฉันมองขนมเค้กที่อยู่ในมือตัวเองก่อนจะเดินไปคณะวิศวะ อ่า วันนี้ฉันมาคนเดียวเพราะว่ายัยแตงกับยัยฝ้ายติดเรียน ฉันพ้นลมออกจากปากก่อนจะเดินไปนั่งแถวๆลานเกียร์ เพราะดูจากสถานการณ์แล้ว น่าจะกำลังรับน้อง ระหว่างรอฉันก็นั่งจิ้มโทรศัพท์ไปเรื่อยๆเปื่อยก่อนจะพบคลิปที่ยัยแตงส่งมาเมื่อคืน ฉันกดเข้าไปดูก็พบว่าเป็นไอดอลเกาหลีที่มันกำลังคลั่งอยู่ตอนนี้ ฉันได้แต่ยิ้มก่อนจะส่ายหน้าเบาๆเมื่อนึกถึงหน้ามันตอนที่ไปคอนเสิร์ตของไอดอลของมัน และทุกครั้งมันจะลากฉันกับยัยฝ้ายไปด้วยตลอด
"อะแฮ่ม มารอไอ้ไวน์เหรอ" ฉันปิดโทรศัพท์ก่อนจะมองคนที่มาใหม่
"ค่ะ พี่.."
"อ๋อ พี่ชื่อปลื้ม" ฉันยิ้มก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อพี่ปลื้มมองหน้าฉันแล้วยิ้ม
"พี่ว่าน้องข้าวก็สวยนะ ถ้าถอดแว่นออก แล้วก็ไว้ผมยาว" ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากก่อนจะกำมือตัวเองแน่น
"มาทำอะไร" บุคคลที่สามที่เข้ามาใหม่ ทำให้ฉันหันไปมองก่อนจะฉีกยิ้มออกมา
"ข้าวไปร้านขนมมา เลยซื้อมาฝากค่ะ" ฉันยื่นถุงขนมให้ร่างสูงแต่มือเจ้ากรรมดัันสั่นนะสิ
"ไม่ชอบกินของหวาน" พูดจบพี่เขาก็นั่งลงทันที โดยไม่รับขนมจากฉัน
"ขอบใจนะ ขนมคงจะอร่อยมากเลย" พี่ปลื้มเดินมารับขนมจากฉันก่อนจะฉีกยิ้มให้ฉัน
"ใช่ค่ะ ข้าวไปร้านนี้บ่อยมาก เวลาเครียดๆ พอได้กินขนมร้านนี้ก็หายเครียดเลย สงสัยเจ้าของร้านจะใส่มนต์รักมนต์หลงเข้าไป เหมือนกับที่ข้าวจะใส่ให้พี่ไวน์ไงคะ" ฉันหันไปฉีกยิ้มให้ร่างสูงตรงหน้า แต่เขากลับหันหน้าไปทางอื่นซะงั้น
"เข้าใจพูดนะเรา" พี่ปลื้มขำกับมุกของฉัน
"หมดธุระก็กลับไปได้แล้ว" ร่างสูงเอ่ยขึ้น เอะอะก็ไล่
ผมมองร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้าที่กำลังฉีกยิ้มให้ไอ้ปลื้ม ก่อนจะเอ่ยปากไล่ให้กลับ
"มึงจะรีบให้น้องกลับทำไม ยังคุยกับน้องไม่จบเลย" ผมหรี่ตามองไอ้ปลื้มทันที ปกติมันจะไม่สนใจผู้หญิงที่เข้ามาจีบผมนะ แต่ครั้งนี้มันแปลกๆ มันให้ความสนใจกับคนตรงหน้า
"แล้วน้องไม่มีเรียนหรือไง" ผมถามคนตรงหน้า แต่น้องกลับส่ายหน้า
"ว่าแต่น้องเรียนแพทย์จริงเหรอ ทำไมถึงเลือกเรียนล่ะ" และเป็นเสียงไอ้ปลื้มที่ถามขึ้น มันจะอยากรู้ไปทำไม
"ค่ะ อืม.. คือพ่อของข้าวเป็นอัยการค่ะ ข้าวก็เลยเลือกเรียนด้านนี้" ผมหยิบขนมที่น้องซื้อมาฝากก่อนจะแกะกล่องกินพลางฟังน้องพูด
"แล้วทำไมน้องถึงมาจีบเพื่อนพี่ล่ะ ชอบมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ" ผมชะงักทันที ก่อนจะมองหน้าไอ้คนที่ตั้งคำถาม แต่มันกลับทำหน้าตาล้อเลียน
"ค่ะ หนูชอบพี่ไวน์ ยังไงหนูก็จะทำให้พี่ไวน์กลับมาชอบผู้หญิงให้ได้" ผมขมวดคิ้วเมื่อประโยคคำพูดของน้องมันแปลกๆ
"น้องนี่เป็นคนตรงดีนะ ได้ยินหรือยังไอ้เสือ รีบๆเปิดใจให้น้องก็แล้วกัน" ผมส่ายหน้าให้ไอ้ปลื้มทันที
"อร่อยไหมคะ" ผมเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าก่อนจะมองขนมในมือ
"เฮ้ย ไหนบอกว่าไม่ชอบขนมหวาน" ผมวางขนมก่อนจะยกน้ำดื่ม
"มันก็ไม่ได้หวานมาก แล้วมึงจะเสือกอะไรด้วย ไป รีบไปช่วยไอ้ติณทางนั้นเลย"
- ผู้เขียน
