The secret ความลับของยัยเฉิ่ม

​โฮ้งๆ ฮู้ เสียงสุนัขบวกกับบรรยากาศที่มีแต่ความมืด มีเพียงแสงสว่างจากพระจันทร์เท่านั้น สาวน้อยสามคนต่างเกาะกลุ่มกันแล้วเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ โดยมีไฟฉายเป็นแสงนำทางเท่านั้น "ฮือ ยัยข้าวแกจะไปต่อจริงเหรอ" สองขาหยุดชะงักเมื่อเสียงเพื่อนรักดังขึ้น ฉันหยุดชะงักพร้อมกับหันไปหาเพื่อนตัวดี "ก็ใช่น่ะสิ แกจะกลัวอะไรยัยฝ้าย" "แก แต่นี่มันป่าช้านะ ฉันว่าเรากลับกันเถอะนะ" เพื่อนสาวอีกคนพูดแทรกขึ้น "ไม่ได้ ถ้ากลับไปตอนนี้เท่ากับเราเอาชนะใจตัวเองไม่ได้ แกก็รู้นะแตงกวาว่าอนาคตเราต้องทำงานกับศพ ถ้าแค่นี้แกกลัวแล้วแกจะทำอะไรกิน" เพื่อนสาวทั้งสองคนต่างพากันมองหน้าฉันด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก จริงๆ นี่คือกิจกรรมทดสอบความกล้าของคณะแพทย์เองแหละ มันอาจจะดูแปลกไปหน่อย แต่จะใช้ทดสอบเฉพาะกับคนที่เรียนนิติเวชศาสตร์และนิติวิทยาศาสตร์เท่านั้น เป็นการทดสอบความกล้าด้วยในจับกลุ่มกันสามคนแล้วเดินเข้าไปในป่าช้าผ่านความมืด เราต้องหาธงให้เจอถึงจะออกจากป่าช้าได้ "ยัยข้าว นะ..แต่นี่มันไม่เหมือนป้าช้าบ้านเรานะ" "ชะ..ใช่ ป่าช้าบ้านเราอย่างน้อยก็มีแสงสว่างจากวัดส่องเข้ามา แต่นี่มันมืดจนมองไม่เห็นทางเลย อีกอย่างเราก็ไม่ค่อยรู้จักทางด้วย แกจะไปจริงเหรอ" อ่า ที่เพื่อนทั้งสองพูดมาก็มีเหตุผลนะ พวกเราสามคนเป็นเด็กต่างจังหวัด เข้ามาศึกษาที่กรุงเทพฯ โดย ฉันชื่อ ข้าวฟ้า เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่สวยอะไรมาก แค่เป็นเด็กแว่นไม่เป็นที่สนใจของใครมากนัก ที่มีฝันอยากเป็นแพทย์นิติเวช ส่วนเพื่อนอีกสองคนชื่อปุยฝ้ายกับแตงกวา พวกมันเรียนนิติวิทยา ยัยปุยฝ้ายนางจะเป็นคนออกแรงหน่อยๆ ส่วนยัยแตงกวาจะเป็นคนที่เรียนฉลาดมาก แถมคอยกันผู้ชายออกจากฉันชั้นดีเลยล่ะ "เดินกันได้แล้ว" ฉันไม่ฟังเพื่อนก่อนจะเดินนำหน้าเพื่อนสาวก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินมาเกาะแขนฉัน ฟิ้ว โฮ้งๆ ฮู้ เสียงหมาหอนบวกกับบรรยากาศวังเวงทำให้ฉันขนลุกทันที "ยัยข้าว" แตงกวาเรียกฉันพร้อมกับเขย่าแขนเบาๆ "นั้นธงอยู่ตรงนั้น" ฉันมองไปตามยัยแตงกวาก่อนจะพบธงสีแดงปักอยู่หน้าหลุมศพ "งั้นเราก็เดินไปเอาสิ" "เดี๋ยว ยัยฝ้าย ฉะ ฉันเหมือนเห็นมีใครอยู่ตรงนั้น" ยัยฝ้ายหยุดเดินก่อนรีบวิ่งมาหลบหลังฉัน แฮร่ กรี๊ด ผลัวะ!!! ฉันตกใจก่อนจะเผลอต่อยไปที่หน้าของใครบางคนที่โผล่มาจากข้างหลังอย่างไม่ทันได้เตรียมใจ "โอ้ย" เสียงร้องโอดครวญทำให้ฉันขมวดคิ้วทันที "แก ผะ..ผีมันร้องได้ด้วยเหรอ" ฉันส่องไฟฉายไปก่อนจะพบรุ่นพี่ผู้ชายที่นอนกุมหน้าอยู่กับพื้น "เฮ้ย พี่ ข้าวขอโทษ" ฉันได้แต่ยกมือไหว้ขอโทษรุ่นพี่ตรงหน้าทันที "ต่อยพี่แล้วไม่คิดจะมาช่วยเลยหรือไง" ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะมองเพื่อนทั้งสอง "อุ้ย เดี๋ยวแตงกวากับฝ้ายช่วยเองค่ะ" เพื่อนสาวทั้งสองรีบวิ่งไปช่วยพยุงรุ่นพี่ทันที "หมัดหนักใช่ย่อยเลยนะเรา พี่ว่าเราไปเรียนวิศวะยังเหมาะกว่าเรียนหมอซะอีก" ฉันได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆให้รุ่นพี่ตรงหน้า พี่นนท์เป็นรุ่นพี่แถมเป็นพี่รหัสของฉันอีก พี่เขาเป็นผู้ชายค่อนข้างคุณหนูแต่โคตรเจ้าชู้เลย แบบร้ายเงียบๆอะ "โห่ พี่นนท์เป็นพี่รหัสมันยังไงเนี่ย ไม่รู้ว่ามันอดีตนักมวยแห่งบ้านงามโพเลยนะ" พี่นนท์เบิกตากว้างก่อนจะหัวเราะออกมา "ไอ้เฉิ่มของพี่นี่เป็นถึงนักมวยเลยเหรอ" สุดท้ายก็ไม่มีใครเชื่ออยู่ดี "แค่เคยเป็นค่ะ แต่ตอนนี้.." "อ้าว เกิดอะไรขึ้น พากันกลับบ้านได้แล้ว หรืออยากจะนอนเล่นในป่าช้า" ป้ารหัสของฉันเดินเข้ามาก่อนจะพูดขึ้น "งั้น ข้าวกับเพื่อนกลับก่อนนะคะ ฝากทำแผลให้พี่นนท์ด้วยนะ" ฉันส่งยิ้มให้พี่กิ่งป้ารหัสของฉันก่อนจะเดินออกไป เช้าวันต่อมา ณ โรงพยาบาล ฉันนั่งขยับแว่นตามองหน้าคุณหมอพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆให้ ฉันเลิกคิ้วทันทีเมื่อคุณหมอถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ตอนนี้ฉันกำลังมาฟังคำแนะนำจากคุณหมอประจำตัวฉันน่ะ เรารู้จักกันตั้งแต่ฉันเด็กๆแล้วล่ะ ตอนนั้นคุณหมอยังหนุ่มอยู่เลย แต่ตอนนี้ท่านก็อายุเยอะแล้วแหละ แต่ก็ยังหล่ออยู่ดี "ทางเดียวที่จะรักษาโรคนี้ให้หายได้ คือ คุณต้องบำบัดโดยการเผชิญหน้ากับสิ่งที่กลัว" ฉันเบิกตากว้างทันที "วะ...ว่าไงนะคะ" นี่มันเป็นปัญหาใหญ่สำหรับฉันเลยนะ นอกจากสัมผัสจากพ่อและคุณหมอนอกนั้นฉันก็ไม่กล้าเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นเลยนะ "ขั้นตอนแรก คุณต้องหาผู้ชายที่ไว้ใจได้ จากนั้นก็เริ่มเปิดใจกับสัมผัสจากเขา" "อย่าบอกนะว่าคุณหมอให้หนูหาแฟน" ฉันอ้าปากค้างเมื่อคุณหมอพยักหน้า ฉันเดินออกจากห้องพร้อมกับมองที่อยู่ของใครคนหนึ่ง อาการไม่คงที่ของฉันพร้อมกับจิตใจที่เหม่อลอย "ยัยข้าวหมอว่าไงบ้าง ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ปุยฝ้ายถามฉันทันที "หมอบอกให้ฉันหาผู้ชายที่ไว้ใจได้มาช่วยรักษาโรคนี้" "ฮะ หาแฟน" ฉันได้แต่พยักหน้าหงึกตอบไป "แล้วนั่นในมือที่อยู่ของใคร" "หมอให้ฉันไปหาใครบางคน เขาช่วยฉันได้" ปุยฝ้ายฉีกยิ้มก่อนจะจูงมือฉันเดินไปที่รถ "ฝ้าย แกจะไปไหนเนี่ย" "ไปตามที่อยู่นี่ไง" ณ บ้านธรรมรงค์กูล ฉันกับปุยฝ้ายที่ยืนมองบ้านหลังใหญ่อย่างกับราชวังตรงหน้าก่อนจะมองหน้ากับปริบๆ "เรามาถูกบ้านปะวะ" ปุยฝ้ายหันมาถามฉันด้วยท่าทีลังเล "ที่อยู่ก็ตรงกันนะ" สุดท้ายแล้วการตัดสินใจของฉันก็ได้เกิดขึ้น ฉันเดินไปกดกริ่งหน้าบ้านก่อนจะพบผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาเปิดประตูพร้อมกับมองหน้าพวกเราอย่างงุนงง "มาหาใครเหรอคะ" "คือพวกเรามาหาคุณเฉินค่ะ เอ่อ คือมีคนแนะนำให้มาหา" "งั้นเชิญเข้ามาเลยค่ะ" ฉันกับปุยฝ้ายเดินเข้าไปในบ้านก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นชายชุดดำยืนเฝ้าหน้าประตูมองมาที่พวกเรา "นี่มันดงโจรใช่ไหมยัยข้าว" "นี่ ถ้าแกไม่หยุดพูดเราอาจจะกลายเป็นศพก็ได้นะ" "นั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ คุณท่านกำลังลงมา" ฉันยิ้มแห้งๆพร้อมกับหันซ้ายหันขวามองไปทั่วๆบ้าน ก่อนจะหันมาสบตากับชายวัยกลางคนที่กำลังเดินเข้ามา "หนูใช่ไหมที่มาพบฉัน" ฉันยกมือไหว้ผู้ชายร่างท้วมคนหนึ่งที่เดินมานั่งตรงข้ามกับพวกเรา "คือ คุณหมอท่านหนึ่งแนะนำให้หนูมาหาท่านค่ะ" "ฉันรู้แล้วล่ะ ฉันมีคนที่จะช่วยให้หนูหายได้" ฉันยิ้มพร้อมกับมองไปหาเพื่อนสาวที่นั่งข้างๆทันที ฉันมีหวังแล้ว "ใครเหรอคะ" ฉันมองรูปผู้ชายคนหนึ่งที่ท่านส่งมาให้ฉัน ผู้ชายผิวขาว สูง ออกลูกครึ่งเกาหลี จัดอยู่ในโหมดที่หล่อสุดๆเลยล่ะ "เขาเป็นหลานชายฉันเอง ถ้าหนูทำให้หลานชายฉันชอบได้ มันก็จะเป็นผลดีกับหนู" "แล้วทำไมท่านถึงยอมช่วยหนู" "หึ ฉันไม่ได้ช่วยหนูฟรีๆหรอก" แค่คนตรงหน้าเค้นหัวเราะ ฉันก็รับรู้ถึงความไม่ชอบมาพากลแล้ว "ยังไงคะ" "ฉันต้องการให้หลานชายมันมาช่วยฉันบริหารงานในบริษัท ไม่ใช่ทำตัวว่างไปวันๆ" อ่า ฉันพอจะเข้าใจแล้วล่ะ