Episode 8 ดูแล
1375 คำ
ตอนที่ 8 ดูแล
ตอนที่ 8
เหมราชนั่งจ้องหญิงสาวตรงหน้าไม่วางตาจนคนโดนมองเริ่มรู้สึกไม่ไว้วางใจ เธอก้มลงมองถ้วยข้าวต้มก่อนจะวางช้อนลง
“วางช้อนทำไม ทำไมไม่กิน”
“เฮียเหมมีอะไรรึเปล่า หรือเฮียใส่อะไรลงไปในข้าวต้มนี่”
ขนมปังหรี่ตามองอีกฝ่าย เธอเริ่มจับผิดเขาเนื่องจากพฤติกรรมของเขานั้นแลดูมีพิรุธอย่างไรไม่รู้
“ไร้สาระ จะกินไหม ไม่กินจะได้เอาไปทิ้ง”
“โว้ว ๆ กินค่ะกิน”
ขนมปังรีบดึงถ้วยข้าวต้มคืนมา ท้องของเธอตอนนี้ส่งเสียงประท้วงกันใหญ่ แทบจะกินช้างเข้าไปได้ทั้งตัวอยู่แล้ว
หญิงสาวตักข้าวต้มคำแรกเข้าปาก เธอก็ถึงกับนิ่งไป นั่นสร้างความร้อนใจให้คนทำไม่น้อย
“เป็นไง ?”
เหมราชยื่นหน้าเข้าไปถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เขาลืมเก็บอาการไปชั่วขณะ พอรู้ตัวก็รีบทำตัวตามปกติ กลับมานั่ง ทำใบหน้าเรียบนิ่งดังเดิมแต่สายตายังแอบเหล่มองอีกฝ่าย
“อร่อยนะคะ”
“Yes!! รสชาติเหมือนร้านดังเลยใช่ไหมล่ะ”
“รสชาติเหมือนน้ำซุปคนอร์ค่ะ เฮียเหมใส่ลงไปกี่ก้อนเนี่ย”
“อย่ามามั่ว ฉันไม่ได้ใส่”
เหมราชแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ทั้งที่หลักฐานเต็มถังขยะ รุ่นน้องเขาบอกว่า ถ้าอยากให้อร่อยต้องใส่คนอร์เยอะ ๆ นี่นา เขาแค่ทำตามคำแนะนำเอง
“ยังไงก็ขอบคุณนะคะ กินแล้วสดชื่นขึ้นมาก”
ขนมปังสังเกตเห็นหน้าตาบูดบึ้งของอีกฝ่ายเลยยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเขา และเอ่ยชมจากใจ
คนได้รับคำชมกะทันหันแบบนั้นถึงกับนิ่งไป ใบหน้าหล่อแดงลามไปจนถึงหู เหมราชกระแอมเล็กน้อยก่อนจะทำทีหยิบแก้วกาแฟของตัวเองขึ้นดื่มเพื่อแก้เขิน
หลังจากขนมปังทานข้าวต้ม ทานยาเรียบร้อย หญิงสาวก็มานั่งดูโทรทัศน์ก่อนจะผล็อยหลับไปบนโซฟาในเวลาอันรวดเร็ว
“มาหลับอะไรตรงนี้”
เหมราชเดินออกมาจากห้องทำงาน เห็นคนตัวเล็กนอนขดอยู่บนเตียง ถึงปากจะบ่นแต่ก็เดินไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้เธออยู่ดี
เขายืนมองหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปหยิบไอแพดมานั่งทำงานตรงโซฟาใกล้กันกับเธอ เหมราชตรวจเช็กรายการสต็อกสินค้า และทำงานอย่างอื่นจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปถึงช่วงบ่าย
“นี่จะไม่ตื่นเลยใช่ไหม”
หญิงสาวบนโซฟายังคงหลับสนิท ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เหมราชยื่นมือไปแตะหน้าผากเธอเพื่อวัดอุณหภูมิของเธอ
“อ่อนแอจริง”
หน้าผากของหญิงสาวยังอุ่น ๆ อยู่ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เหมราชมองหน้าหญิงสาวอีกรอบพลางถอนหายใจออกมา
“น่ารำคาญ”
เหมราชลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำอุ่นใส่กะละมังก่อนจะใช้ผ้าผืนเล็กชุบน้ำแล้วบิดหมาด ๆ
“อื้อ”
หญิงสาวเบือนหน้าหนีเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสเย็น ๆ บริเวณหน้าผาก เหมราชจับใบหน้าหญิงสาวให้อยู่นิ่งพร้อมทั้งพูดเสียงดุ
“อยู่นิ่ง ๆ”
ขนมปังขัดขืนอีกเล็กน้อยแต่สุดท้ายเธอก็ยอมอยู่นิ่ง ปล่อยให้เหมราชวางผ้าผืนเล็กลงบนหน้าผากของเธอ
———————
เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงเย็น ขนมปังเริ่มสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา ความรู้สึกของเธอตอนนี้แตกต่างไปจากตอนแรกมาก สมองเธอโล่ง ปลอดโปร่ง อาการปวดหัว และปวดเมื่อยตามร่างกายหายไปแล้ว
“อื้อ รู้สึกดีจัง”
หญิงสาวยืดตัวขึ้นเพื่อบิดขี้เกียจ สายตาเหลือบไปเห็นกะละมังใส่น้ำตั้งอยู่บนโต๊ะ
“หึ ไม่น่าเชื่อว่าเป็นคนดีกับเขาเหมือนกัน”
ขนมปังหันมองไปรอบห้องเพื่อหาเจ้าของห้องแต่ปรากฏว่าไม่มีวี่แววของเขาเลย เธอเลยลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา และเปลี่ยนชุดเตรียมกลับหอพักตัวเอง
ติ๊ด ติ๊ด
ขนมปังเดินออกมาจากห้องน้ำ เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงสัญญาณประตูดังขึ้น
แกร๊ก
ประตูเปิดออกพร้อมด้วยเจ้าของห้องที่เธอมองหาตอนแรก เหมราชเปิดประตูเข้ามา ในมือมีถุงอาหารหลายถุง เขาหรี่ตามองหญิงสาวด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก
“เปลี่ยนชุดไปไหน ?”
“กลับหอไงคะ”
ขนมปังตอบด้วยน้ำเสียงสดใส แต่แล้วเธอก็ต้องค่อย ๆ หุบยิ้มเมื่อสายตาที่อีกฝ่ายมองมาค่อนข้างน่ากลัว
“ใครอนุญาต”
“เอ่อ ปังจะกลับหอต้องให้ใครอนุญาตด้วยหรือคะ”
ขนมปังถามออกไปด้วยแววตาใสซื่อ เธอไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้สักเท่าไร เลยพูดออกไปตามที่ใจคิด
“นี่เธอ!!”
คนตัวเล็กสะดุ้งเมื่ออยู่ ๆ เหมราชก็เสียงดัง เธอมองตามเหมราชที่เดินถือถุงอาหารผ่านหน้าเธอไปด้วยความไม่เข้าใจ
“อะไรของเขา”
ขนมปังเกาศีรษะตัวเอง ย่นหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินตามเหมราชเข้าไปในครัว
เหมราชหยิบกล่องใส่อาหารออกมาจากถุง เมื่อเห็นว่าสิ่งที่เขาสั่งมาเป็นไก่ทอดเกาหลีของโปรดเธอ หญิงสาวถึงกับตาเบิกกว้าง รีบตรงเข้าไปหาอาหารแทบทันที
“โห กำลังอยากกินเลยค่ะ เฮียรู้ได้ยังไงว่าขนมปังอยากกิน”
ขนมปังถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าตื่นเต้น ตอนเธอหลับ เธอฝันด้วยว่าเธอกำลังกินไก่ทอดเกาหลีของโปรด ไม่ใช่ว่าเธอละเมอออกมาหรอกนะ
“เฮอะ สำคัญตัวไปรึเปล่า”
ขนมปังเบะปากใส่เหมราช เลิกสนใจชายหนุ่ม หันไปช่วยเขาแกะกล่องไก่ทอดแทน
“ไหนบอกจะกลับหอ”
“กินก่อนค่อยกลับก็ได้ค่ะ”
หญิงสาวพูดพลางกัดไก่ทอดคำโต เธอเคี้ยวไก่จนแก้มสองข้างป่องออกมา สีหน้าเวลากินของเธอดูอร่อยและมีความสุขจนเหมราชเริ่มมีสีหน้าอ่อนลง
“คิดจะกลับหอจริงเหรอ”
น่าแปลกที่คนดุดันอย่างเหมราชถามคำถามนี้ออกไป ไม่พูดขู่หรือกระโชกโฮกฮากอย่างที่เคยเป็น อารมณ์ที่เปลี่ยนไปนี้ จะว่าเป็นเพราะท่ากินแสนน่ารักของขนมปังได้รึเปล่านะ
“ค่ะ”
“แต่เธอยังไม่หายไข้”
“หือ ?”
คิ้วสวยเลิกขึ้น เอียงหน้ามองอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจ เธอยังไม่หายดีก็จริงแต่ก็ไม่ได้เป็นหนักเหมือนตอนแรกเสียหน่อย
“ไม่เป็นไรค่ะ ปังโอเคแล้ว”
“ฉันไม่อนุญาต”
“คะ ?”
“ถ้ายังไม่หายไข้ฉันไม่อนุญาตให้เธอกลับไป”
“แต่...”
“ถ้าไม่อยากให้ฉันโมโหอีก ก็เชื่อฟังด้วย”
ขนมปังเตรียมจะเถียงกลับไป เรื่องอะไร เธอจะต้องเชื่อฟังเขาด้วยแต่แล้วหญิงสาวก็ต้องปิดปากลงเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
“ถ้ายังจะไป ก็ไม่ต้องกินไก่นี่แล้ว”
“ชิ ยอมก็ได้”
คนเห็นแก่กินยอมอย่างง่ายดาย เหมราชลอบมองสีหน้ามีความสุขของเธอเวลาไก่ทอดเข้าปากก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
“หึ ยัยตะกละ”
——————
ติ๊งติ๊ง
โทรศัพท์ของขนมปังตั้งอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเหมราชส่งเสียงร้อง เตือนว่ามีคนโทรเข้ามา
เหมราชเหลือบมองแต่ไม่ได้สนใจจนกระทั่งเสียงเงียบไป แต่เพียงเสี้ยววินาทีปลายสายก็โทรย้ำกลับมาอีกครั้ง เป็นแบบนี้อยู่หลายรอบจนเหมราชทนไม่ไหว กดรับสาย
“กว่าจะรับได้นะยะ กลัวความอับอายล่ะสิ ฉันรู้อยู่แล้วแหละว่าคนหน้าตาอย่างแกไม่มีทางเป็นแฟนเฮียเหมหรอก”
คิ้วเข้มเลิกขึ้น คำพูดของปลายสายทำให้เขาคิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่ขนมปังมาขอให้เขาเป็นแฟนเธอ คงเป็นเพราะเหตุนี้สินะ เธอเลยขอเขาแบบนั้น
“เงียบเลยนะ พรุ่งนี้แกดังแน่ ฉันจะประจานให้คนเขารู้ว่าแกมันนังอัปลักษณ์ ตอแหล เพ้อฝัน”
“ขอโทษนะ แต่เธอไม่ควรว่าแฟนฉันแบบนั้น”
“กะ...แกเป็นใคร”
“ฉันคือ เหมราช”
- ผู้เขียน
