Episode 7 ขนมปังชอบของเฮียเเหม
1209 คำ
ตอนที่ 7 ขนมปังชอบของเฮียเหม
ตอนที่ 7
ร่างบางเริ่มอ่อนระทวยเมื่อโดนจู่โจมอย่างหนัก ริมฝีปากร้อนครอบครองเต้าอวบพร้อมทั้งสร้างรอยแดงบนเนินอกอวบซ้ำลงบนรอยเดิม
“อื้อ เฮียเหม ปังร้อน”
ขนมปังครางเสียงหวาน แหงนหน้ามองเพดาน แอ่นอกอวบให้อีกฝ่ายเชยชมอย่างเต็มใจ
เหมราชกระตุกยิ้ม เลื่อนมือมากอบกุมเต้าอวบและบีบขยำเต็มแรงจนร่างบางสะดุ้ง
“แรง แรงจังเลยค่ะ”
“แล้วชอบรึเปล่า”
เหมราชโน้มหน้าลงกระซิบถาม ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นไม่ยอมตอบ
“หึ ทนให้ได้ตลอดแล้วกัน”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อของคนตัวโตกว่า เหมราชขบกัดยอดปทุมสีสวยด้วยความมันเขี้ยวพร้อมทั้งแทรกตัวเข้าไประหว่างขาเรียว
มือหนาเลื่อนไปทักทายดอกไม้บานฉ่ำด้านล่าง
“อื้อ อย่าค่ะ”
“แน่ใจ”
เหมราชถามย้ำ ขณะใช้ลำเอ็นใหญ่ถูไถไปมากับกลีบดอกไม้ สร้างความเสียวซ่านให้หญิงสาวไม่น้อย
เขาแกล้งไม่ใส่เข้าไปแต่ถูไถมันอยู่อย่างนั้นเพื่อแกล้งคนปากแข็ง
“เธอคงไม่ชอบให้มันเข้าไปสินะ”
ขนมปังกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เนื้อตัวเธอร้อนผ่าวไปหมด เธอรู้ว่าตัวเองต้องการอะไรแต่เขินอายเกินไปในการพูดออกมา
“ว่าไง หืม ไม่ชอบให้มันเข้าไปในตัวเธอจริง ๆ เหรอ”
“....”
“ไม่ชอบที่ฉันทำกับเธอจริง ๆ เหรอ”
มือเล็กบีบไหล่แกร่งแน่น ผิวขาวเนียนแดงระเรื่อ ความปรารถนาของเธอเพิ่มขึ้นจนหญิงสาวทนไม่ไหว
“เฮียเหม เอาเข้ามาหน่อย”
“เอาอะไรเข้าเหรอ”
ดวงตากลมโตมองค้อนอีกฝ่ายที่ถามออกมาด้วยใบหน้ากวน ๆ
“อย่ามาแกล้งกันได้ไหม อื้ม”
“เธอไม่ชอบหนิ ฉันจะใส่เข้าไปได้ยังไง”
เหมราชแกล้งถามออกไปอย่างนั้น ทั้งที่มือของเขายังสาละวนอยู่กับหน้าอกอวบ ลำเอ็นใหญ่ก็ยังคงถูไถดอกไม้งามไม่เลิก
“อื้อ คนบ้า ใส่เข้ามาสักที”
“ถ้าเธอบอกว่าชอบมัน ฉันจะใส่เข้าไป”
ขนมปังเริ่มหายใจติดขัด ความเสียวซ่านเล่นงานเธอจนเธอแทบทนไม่ไหวอยู่แล้ว
สุดท้ายเธอเลยต้องโยนความอายเหล่านั้นทิ้งไป แล้วพูดความจริงที่เหมราชอยากได้ยินออกมา
“ขนมปังชอบของเฮียเหม”
“....”
“ชอบที่เฮียเหมทำทุกอย่าง ได้โปรด ทำอีกนะคะ”
“ขออ้อนกว่านี้ได้ปะ”
“เฮียเหมขา ทำขนมปังแรง ๆ เลยนะคะ”
เหมราชยิ้มพึงพอใจก่อนจะยกตัวหญิงสาวขึ้น และกระแทกความใหญ่โตเข้าไปเต็มรักอย่างที่เธอร้องขอ
“อ๊า เฮียเหมขา”
“บอกสิว่าชอบให้ฉันรังแกไหม แล้วชอบแค่ไหน”
“ปังชอบให้เฮียเหมรังแกแรง ๆ ชอบมากเลย อื้อ”
“หึหึ ฉันก็ชอบรังแกเธอ”
กิจกรรมเข้าจังหวะร้อนแรงเกิดขึ้นอีกหลายครั้งอย่างต่อเนื่องในเช้านี้ ส่วนมาม่าหมูสับก็ถูกลืมไปอีกเช่นเคย
—————-
หลังจากกิจกรรมออกกำลังกายยามเช้าจบลง ขนมปังก็ถึงกับนอนซม เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรทั้งนั้นในตอนนี้
“ขนมปังไปอาบน้ำ”
เหมราชพยายามดึงเธอขึ้นแต่แล้วเธอก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้งอย่างคนหมดแรง
“ไม่เอา ปังจะนอน”
“อย่ามาซกมก ลุกขึ้นเลย”
ดวงตากลมโตตวัดมองคนที่พยายามฉุดเธอขึ้นจากที่นอนเขม็ง
“เฮียเหมกล้าพูดเนอะ ใครกันที่ทำให้ขนมปังอยู่ในสภาพนี้ ใคร!?”
“...”
“ปังบอกว่าไม่ไหว ๆ เฮียเหมยังจะกระแทกอยู่นั่น ไปอดอยากมาจากไหนฮะ!!!”
เหมราชลอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเจอเข้ากับท่าทางเกรี้ยวกราดของหญิงสาว เขากระแอมเล็กน้อยก่อนจะยอมปล่อยให้เธอนอนตามเดิม ไม่ฉุดดึงเธอขึ้นมาอีกพร้อมทั้งห่มผ้าให้เธอเสร็จสรรพ
“จะนอนก็นอน น่ารำคาญจริง”
เขาแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจทั้งที่การกระทำกลับสวนทาง
เหมราชเข้าไปอาบน้ำคนเดียว ใช้เวลาไม่นานเขาก็ออกมาในชุดไพรเวตเรียบง่าย
“เละเทะขนาดนี้เลยเหรอวะ”
สภาพห้องของเขาตอนนี้เรียกได้ว่าเละเทะ ข้าวของกระจัดกระจายเต็มพื้น เห็นแล้วเจ้าตัวก็นึกสงสารคนตัวเล็กในห้องอยู่เหมือนกัน
เขารุนแรงกับเธอเกินไปรึเปล่า แต่ให้ทำอย่างไรได้ เธอเป็นคนทำให้เขาคลั่งเอง เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้เขาเป็นได้ขนาดนี้
“หึ”
เหมราชกระตุกยิ้มมุมปาก เขาเริ่มทำความสะอาดห้องให้กลับมาเหมือนเดิมซึ่งในขณะที่เขากำลังทำความสะอาดครัว สายตาก็เหลือบไปเห็นถ้วยมาม่าหมูสับของขนมปังที่ได้กินไปเพียงนิดเดียว
“หึ สมน้ำหน้า”
เหมราชเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า ทุกครั้งที่เขาต้มมาม่าให้ขนมปังดูเหมือนเธอจะไม่ได้กินมันเลย คิดแล้วก็ทั้งตลก ทั้งสงสารแต่เธอเองก็มีส่วนผิดเรื่องนี้เหมือนกัน มีอย่างที่ไหนมาบอกว่าไม่ชอบสัมพันธ์เร่าร้อนระหว่างเขาและเธอ
เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องที่สบประมาทเหมราชอย่างมาก ถ้าเธอยังไม่ยอมบอกว่าชอบ เขาก็จะไม่มีทางปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่
“เฮ้อ กว่าจะเสร็จ”
ปกติแล้วเหมราชจะมีแม่บ้าน แต่วันนี้แม่บ้านลาหยุด เขาเลยจำเป็นต้องทำทุกอย่างเอง
เหมราชเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาหลังจากทำความสะอาดทุกอย่างเสร็จ สายตาหันมองไปยังประตูห้องนอนแล้วอดนึกเป็นห่วงคนด้านในไม่ได้
“สั่งข้าวต้มให้แล้วกัน”
ชายหนุ่มเลื่อนหาอาหารที่ต้องการในแอปพลิเคชันสั่งอาหาร เลื่อนอยู่นานหลายนาทีก็ไม่เจอสิ่งที่เขาต้องการเสียที
กริ๊ง กริ๊ง
หน้าจอโทรศัพท์โชว์เป็นชื่อของรุ่นน้องในทีมบาส เหมราชจึงกดรับสาย
“เฮียเหมครับ”
“ว่าไง”
“เมื่อวานพวกไอ้ต้นมันมาหาเรื่องที่ร้านครับ”
“แล้ว ?”
“ผมว่าวันนี้ มันต้องมาอีกแน่ เฮียเหมจะมาไหมครับ”
ต้นเป็นนักบาสในทีมอีกมหาวิทยาลัยหนึ่งซึ่งไม่ค่อยถูกกับทีมของเหมราชสักเท่าไร มีเรื่องกันอยู่หลายครั้งแต่เหมราชไม่เคยจัดการจริงจังเพราะเกรงใจรุ่นพี่ในทีมของต้นที่รู้จักกัน
“มึงจับตาดูมันไว้ก่อน อย่าเพิ่งไปมีเรื่อง”
“เฮียเหมจะเข้าร้านไหมครับวันนี้”
เหมราชหันไปมองยังประตูห้องนอน ทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้แต่ไม่รู้ทำไมเหมราชถึงไม่กล้าทิ้งขนมปังไว้คนเดียว หรือเขารู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้เธอต้องนอนซม
“วันนี้กูไม่ว่าง ยังไงก็โทรมาแล้วกัน”
“ครับเฮียเหม”
“ไอ้นนท์ มึงว่างรึเปล่า ซื้อข้าวต้มหมูสับเข้ามาให้กูหน่อยสิ”
“ข้าวต้ม ตอนนี้จะหาจากที่ไหนครับเฮียเหม”
“ถ้าหาซื้อไม่ได้ ก็ซื้อวัตถุดิบมาก็ได้”
“เอ่อ ได้ครับเฮียเหม”
- ผู้เขียน
