Episode 6 ไม่พอใจคำตอบ
1172 คำ
ตอนที่ 6 ไม่พอใจคำตอบ
ตอนที่ 6
เหมราชตื่นตั้งแต่เช้าด้วยความรู้สึกสดชื่น อิ่มเอมใจแบบไม่เคยเป็นมาก่อน เขาก้มลงมองหญิงสาวข้างกายแล้วระบายยิ้มออกมา
ทั้งที่เขาไม่เคยรู้จักเธอด้วยซ้ำแต่ความสัมพันธ์เมื่อคืนทำให้เขารู้สึกเหมือนกับคุ้นเคยกับเธอมานาน แม้ว่าจะเคยมีสัมพันธ์กับผู้หญิงมาเยอะแต่เธอเป็นคนแรกที่ทำให้เขาคลั่งไคล้ได้ขนาดนี้
รู้สึกอยากสัมผัสแล้วสัมผัสอีก เขาหลงทุกอย่างในตัวเธอ ไม่ว่าจะกลิ่นหอมหวานรสขนม หรือผิวเนียนนุ่มนั่น
“หึ ผู้หญิงอะไรขี้เซา”
เหมราชโน้มตัวลงจูบหน้าผากเธอแผ่วเบา ก่อนจะลุกจากเตียงไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ
เมื่อจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ ชายหนุ่มก็ออกมาจากห้องน้ำเพื่อทำอาหารสำหรับมื้อเช้า
“ไม่มีอะไรเลยเหรอเนี่ย”
เขาเปิดหาวัตถุดิบในตู้เย็นแต่พบว่าภายในตู้เย็นนั้นว่างเปล่า มีเพียงหมูสับและไข่ไก่เท่านั้น
ชื่อเมนูหนึ่งเข้ามาในหัว ซึ่งนั่นทำให้เขายิ้มออกมาเพราะนั่นเป็นเมนูที่เขาทำให้หญิงสาวกินเมื่อคืนแต่สุดท้ายเธอกลับได้กินอย่างอื่นแทน
“หึ ทำให้กินหน่อยแล้วกัน”
เหมราชเดินไปหยิบมาม่าหมูสับออกมาจากตู้ ก่อนจะกลับมาต้มน้ำ และลงมือทำมาม่าหมูสับใส่ไข่เป็นอาหารเช้า
กลิ่นหอมของอาหารจานโปรดปลุกให้ขนมปังลืมตาตื่นขึ้น เธอเดินลงจากเตียงตามกลิ่นอาหารออกไปทั้งที่ตายังไม่เปิดดีด้วยซ้ำ
ฟุดฟึด ฟุดฟึด
ขนมปังเดินตามกลิ่นมาจนถึงครัว และเมื่อเห็นมาม่าหมูสับในถ้วยสีขาววางอยู่ ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างทันที
“มาม่าหมูสับลูกแม่”
หญิงสาวผู้คลั่งไคล้มาม่าหมูสับกำลังจะคีบเส้นมาม่าเหนียวนุ่มเข้าปากแต่โดนแย่งตะเกียบออกจากมือไปเสียก่อน
“ซกมก”
“อะ...เฮียเหม”
ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่าย ความทรงจำเมื่อคืนยังคงแจ่มแจ้ง ความอับอายก็เช่นกัน เธอไม่คิดเลยว่าตัวเองจะกลายเป็นผู้หญิงร่านรักได้ขนาดนั้น คิดแล้วก็อยากเอาหน้าจุ่มถ้วยมาม่าให้รู้แล้วรู้รอด
“ซกมก ไปล้างหน้าล้างตาก่อนไป”
“ก็ได้”
ขนมปังเดินก้มหน้างุด ๆ เข้าไปในห้องน้ำ เธอจัดการทำธุระส่วนตัวก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ
เจ้าของเรือนร่างกำยำกำลังคีบเส้นมาม่าเข้าปาก ขนมปังถึงกับลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่ใช่เพราะมาม่าหมูสับของโปรดแต่เป็นเพราะแผงอกกำยำ และหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสวยของเหมราชต่างหาก
“ยืนเอ๋อทำไม มากินสิ”
“เอ่อ กินเหรอ”
ใบหน้าหญิงสาวแดงระเรื่อ สมองเธอคิดไปไกลถึงเรื่องราวเมื่อคืน
“ฉันหมายถึงกินมาม่า คิดอะไรของเธอ”
“เอ่อค่ะ”
ขนมปังเดินก้มหน้ามายืนด้านข้างเหมราชเพื่อกินมาม่าของตัวเอง ซึ่งคนตัวโตไม่รู้ว่ากำลังแกล้งเธอหรืออย่างไร เธอพยายามยืนให้ห่างจากเขาแต่เหมราชก็ยังขยับตามมายืนใกล้เธอ
เป็นอยู่อย่างนั้นหลายครั้งจนหญิงสาวหมดความอดทน การกระทำของเขาทำให้เธอไม่มีสมาธิแม้กระทั่งคีบเส้นมาม่าด้วยซ้ำ
“เฮียเหมขยับออกไปหน่อยได้ไหมคะ”
“ทำไมต้องขยับ นี่ห้องฉัน”
เหมราชตอบหน้าตาย ขนมปังถอนหายใจออกมา สิ่งที่เขาพูดนั้นก็ถูก ห้องนี้คือห้องเขา เขาอยากทำอะไรเธอจะไปห้ามได้อย่างไร
“ถ้าอย่างนั้นขนมปังขอตัวก่อนแล้วกันค่ะ เชิญเฮียเหมอยู่ในห้องตัวเองต่อไปเถอะ”
ขนมปังกระแทกตะเกียบลงบนเคาน์เตอร์ เธอกำลังจะเดินออกไปแต่กลับโดนคนตัวโตดึงไว้เสียก่อน เหมราชใช้ลำแขนแกร่งทั้งสองข้างกักขังร่างบางเอาไว้ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มร้าย
“จะรีบไปไหน เราต้องคุยกันก่อน”
“คุยอะไรคะ”
“เรื่องเมื่อคืน”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองหน้าเหมราชด้วยท่าทางประหม่าก่อนจะเบือนหน้าหนี เธอพยายามทำตัวให้ปกติ ไม่พูดถึงแล้วแท้ ๆ ทำไมเขาต้องย้ำขึ้นมาด้วย
“ว่าไง”
มือหนาจับดวงหน้าเล็กให้หันมองเขา ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ขนมปังถามออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“ว่าไงอะไรล่ะคะ”
“เธอจะเอายังไงก็พูดมา”
ขนมปังสูดลมหายใจเข้าปอด เธอเข้าใจสถานการณ์เมื่อคืนดีและเธอไม่ได้คิดให้เหมราชมารับผิดชอบอะไรแต่อย่างใด
“เรื่องเมื่อคืนเป็นความต้องการของเราสองคน เฮียเหมไม่ต้องรับผิดชอบอะไรหรอกค่ะ ถ้าเฮียเหมกลัวว่าคนอื่นจะรู้เรื่องนี้ ฉันรับรองว่าจะไม่บอกใคร”
คิ้วเข้มเลิกขึ้น เหมราชโน้มหน้าลงใกล้กับใบหน้าของอีกฝ่าย
“ทำไมฉันต้องอาย”
“ก็เฮียเหมคงไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่ามีอะไรกับผู้หญิงหน้าตาแบบฉัน”
“เฮอะ ไร้สาระ”
เหมราชแค่นหัวเราะ เขาเชยคางมนให้เงยหน้ามองเขาอีกครั้ง แล้วถามคำถามใหม่ด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แล้วเมื่อคืนเธอรู้สึกยังไง”
“เอ่อ ก็...”
“ตอบมาเร็ว ๆ”
“ก็งั้น ๆ ไม่ได้ถึงกับชอบ”
ขนมปังตอบออกไปเสียงเบา เธอเลือกจะโกหกออกไปเพราะรู้สึกอับอายที่จะพูดความจริงว่าเธอชอบเรื่องเมื่อวานมากเพียงใด
“ตอบได้ดีหนิ”
สันกรามคมขบเข้าหากันแน่น ใบหน้าหล่อหงุดหงิดขึ้นทันควันเมื่อได้ยินคำตอบนั้นของเธอ
“กะ...ก็”
ขนมปังเริ่มขยับตัวหนีเมื่อคนตัวโตขยับเข้าหา ดูเหมือนคำตอบของเธอจะไม่เป็นที่พอใจสำหรับเขาสักเท่าไร
“ฉันไม่ชอบคำตอบของเธอ”
“คะ ?”
“ฉะนั้นฉันจะทำใหม่จนกว่าจะได้คำตอบที่พอใจ”
“ฮะ ?”
ขณะที่หญิงสาวกำลังมึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้า เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเหมราชที่เธอสวมใส่อยู่ก็ถูกกระชากออกจากตัว เผยให้เห็นอกอวบอิ่มที่ปราศจากบราเซียร์
“ว้าย เฮียเหมจะทำอะไรคะ”
ขนมปังรีบเอามือขึ้นมาปิดหน้าอกของเธอด้วยความตกใจ เธอถูกเหมราชไล่ต้อนจนไร้ทางหนี เขาโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูเธอ
“บอกแล้วว่าฉันจะทำใหม่จนกว่าจะได้คำตอบที่ฉันพึงพอใจ”
“ทะ...ทำอะไรคะ”
“เมื่อคืนเราทำอะไรกันล่ะ”
“ไม่เอานะ ขนมปังยังเพลียอยู่เลย”
เสียงหวานเริ่มตะกุกตะกัก ก้มลงมองเรือนร่างตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยแดง ซึ่งเป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าเมื่อคืนเธอเจอศึกหนักขนาดไหน
“หึ ห้ามฉันให้ได้สิ”
“อื้ม อย่ากัดตรงนั้นนะ”
“บอกฉันสิว่าเธอไม่อยากให้ฉันเข้าไปในตัวเธออีก”
“เฮียเหม อ๊ะ”
“หึ ครางชื่อขนาดนี้ ยังกล้ามาบอกว่า
ไม่ชอบอีกรึไง”
- ผู้เขียน
