ตอนที่ 7
1254 คำ
“อย่ามาขี้ตู่ คุณหนูนิสัยเสีย”
“นี่อย่ามาว่าฉันนิสัยเสียนะ ไอ้คนบ้า ไอ้คนต่ำช้า ไอ้... อื้ออออ...”
ปึก ปึก ปึก
แทบไม่คาดฝันมาก่อนว่าจูบแรกจะถูกปล้นไปง่ายดายแบบนี้ หล่อนทุบหน้าอกกำยำของผู้ชายแปลกหน้าสุดแรง แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยให้ปากของหล่อนเป็นอิสระ เขาจูบ บดขี้ แสดงอำนาจที่เหนือกว่าใส่กลีบปากอ่อนนุ่มของหล่อนอย่างเผด็จการ
จวบจนเขาพอใจนั่นแหละ ถึงได้ผลักหล่อนออกห่าง และก็ยืนกอดอกทำหน้าเยาะเย้ยใส่หล่อน
“คราวหน้าจะไม่ใช่แค่จูบ แต่จะกัดให้ปากขาดเชียว”
หล่อนหอบหายใจระรัว และยกมือขึ้นปิดปากของตัวเองเอาไว้แน่น
“ไอ้บ้า! ไอ้คนหยาบคาย!”
“อ้าว ยังไม่หยุดปากดีอีก หรือว่าอยากถูกจูบอีก คุณหนูฟ้าลดา”
“แก... แกรู้จักชื่อฉันได้ยังไง”
“คุณหนูชื่อกระฉ่อนอย่างคุณ ใครๆ ก็ต้องรู้จักทั้งนั้นแหละครับ”
เขายิ้มเยาะ และเดินไปนั่งบนเตียงลายคิตตี้สีชมพูของหล่อนด้วยท่าทางราวกับเป็นเจ้าของ
“นี่แก... อย่านั่งเตียงของฉันนะ”
หล่อนลืมตัวตรงปรี่เข้าไปกระชากแขนล่ำๆ และดึงแรงๆ เพื่อให้เขาออกไปจากเตียง จากนั้นก็กระโจนขึ้นไปนั่งบนเตียงด้วยความห่วงแหน
เอกกวีส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ แม่คุณก็สวยน่าปล้ำทำเมียดีอยู่หรอก แต่นิสัยนี่สิ มันใช้ไม่ได้จริงๆ คงต้องอบรมกันครั้งใหญ่
“อย่ามโนแม่คุณ นั่นมันเตียงของผม”
“ไม่ใช่”
“แล้วห้องๆ นี้ก็เป็นห้องนอนของผมด้วย”
“งั้นนายก็คือ...”
“ผมเอกกวีลูกชายของคุณอังกาบเจ้าของไร่องุ่นแห่งนี้ไงล่ะ”
ฟ้าลดาจับจ้องมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความพิถีพิถันมากขึ้น ก่อนจะพบว่าผู้ชายคนนี้หล่อจัดเลยทีเดียว หล่อราวกับนายแบบที่เดินทะลุนิตยสารออกมา
หัวใจของหล่อนเต้นระส่ำไม่หยุด หลังจากมองทะลุความโกรธออกมาได้แล้ว ความหล่อของเขาก็กระแทกทิ่มตาไม่หยุดหย่อน
“แล้ว... แล้วจะทำไมล่ะ”
หล่อนจำต้องสลัดความพึงพอใจที่มีต่อเขาออกไป และเชิดหน้าสูง
“ก็ไม่ทำไมหรอกครับ แค่จะบอกให้คุณย้ายไอ้คิตตี้บ้าๆ พวกนี้ออกไปจากห้องของผมซะ อ้อ แล้วไอ้กางเกงในที่มันแทบจะปิดไอ้นั่นของคุณไม่มิดด้วย เอาออกไปให้หมดเชียว”
“ฉัน... ฉันไม่ไป นายนั่นแหละต้องออกไปจากห้องนี้ ออกไปสิ ฉันจะพักผ่อน”
หล่อนตวาดใส่และไล่หน้าดำหน้าแดง โดยไม่สนใจว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด
“นี่คุณผู้หญิง ละเมออะไรหรือเปล่าครับ นี่มันห้องนอนของผม ไม่ใช่ของคุณ แล้วการที่คุณมาย้ายของๆ ผมออกไป และเอาข้าวของตัวเองมาใส่แทนน่ะ รู้ไหมแบบนี้บ้านผมเรียกว่าไร้มารยาท!”
“แต่ฉันต้องการห้องนี้ นายจะทำไม”
“แต่ผมไม่ให้”
คนตัวโตยืนกอดอกจังกาอยู่กลางห้อง
หล่อนโกรธจนหน้าดำหน้าแดงเลยทีเดียว ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้ามายืนทำหน้ายียวนกวนโทสะ และพูดจากระด้างแบบนี้ใส่เลย
“ฉัน... ฉันจะฟ้องคุณพ่อ”
“แหม โตจนหมาเลียก้นงอนๆ ไม่ถึงแล้ว ยังจะทำตัวเป็นลูกแหง่อีกหรือครับ อ้อ ผมลืมไปว่าจริงๆ แล้วคุณก็เป็นลูกแหงดีๆ นั่นแหละ”
“ไอ้... ไอ้บ้า!”
เอกกวีพยายามควบคุมโทสะครั้งใหญ่หลวง ก่อนจะเค้นเสียงลอดไรฟันออกไป
“ออกไปซะ และอย่าเข้ามาในห้องส่วนตัวของผมอีก”
“ฉันไม่ออก ห้องนี้เป็นของฉัน คุณป้ายกให้ฉันแล้ว”
หล่อนยังคงดื้อแพ่ง
“ถ้าไม่ออกไป ผมจะปล้ำคุณ”
หล่อนเบิกตากว้างตกใจ “ไอ้บ้า นี่แกอย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ”
“ทำไมผมจะคิดไม่ได้ ในเมื่อคุณเข้ามาอยู่ในห้องของผมเอง”
“มันห้องของฉันยะ!”
เอกกวีเกลียดการโต้เถียงกับผู้หญิงเป็นที่สุด นี่เขาจะต้องเสียเวลาต่อปากต่อคำกับหล่อนไปเพื่ออะไร จัดการด้วยวิธีเด็ดขาดเลยดีกว่า
เขาก้าวเข้าไปหา และหยุดที่ขอบเตียง
“ผมจะถามอีกครั้งว่าจะออกไปดีๆ หรือว่าจะให้ผมจับโยนออกไป”
“ไม่ออก ยังไงก็ไม่ออก”
“แน่ใจนะ”
หล่อนมองเขาอย่างหวาดหวั่น แต่กระนั้นก็ยังอดเชิดหน้าสูงแสดงความอวดดีไม่ได้
“แน่ใจยะ นายนั่นแหละต้องออกไป”
“หนึ่ง สอง สาม...”
“ว๊ายยยยย ไอ้บ้า นี่ปล่อยฉันลงไปนะ”
ร่างของหล่อนถูกกระชากขึ้นมาพาดบนบ่าทรงพลัง และเขาก็ก้าวยาวๆ ตรงไปยังประตูห้อง
“ปล่อยฉัน!”
หล่อนทั้งทุบแผ่นหลัง ทั้งถีบขาไปมา แต่เขาไม่สนใจเลย สุดท้ายเขาก็กระชากประตูให้เปิดออก และหล่อนก็ถูกจับโยนออกไปนอกห้อง
อังกาบกับแววที่ยังคงยืนอยู่หน้าห้องตกใจหน้าตาตื่นตระหนก
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ พ่อเอก”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ แค่ผมโยนสิ่งแปลกปลอมออกจากห้องนอนก็เท่านั้นเองครับ”
แววรีบเข้าไปประคองร่างของฟ้าลดา
“คุณหนู... เป็นยังไงบ้างคะ”
“ก็เจ็บน่ะสิ ถามได้”
หล่อนกัดฟัน น้ำตารื้น ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืน และตรงเข้าทุบหน้าอกของเอกกวีด้วยความโมโหเป็นที่สุด
“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย แกมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้ ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ”
“หุบปากซะ” เขาหันมามองตาเขียวขุ่น “ถ้าไม่อยากถูกเหวี่ยงออกไปนอกระเบียง”
หญิงสาวรีบยกมือขึ้นปากทันที พลางมองออกไปนอกระเบียงที่อยู่ห่างออกไปไม่มากด้วยความหวาดกลัว ถ้าตกลงไปกระดูกคงหักทั้งตัว
“คุณหนู...”
แววเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
อังกาบถอนใจเบาๆ ก่อนจะพูดกับลูกชาย
“แม่เป็นคนอนุญาตให้หนูฟ้าใช้ห้องของเอกเองนั่นแหละ”
เอกกวีไม่ใช่คนโง่ที่จะเชื่อคำแก้ตัวแทนของมารดา
“คุณแม่ไม่ต้องพูดหรอกครับ ผมไม่โกรธไม่เคืองใครหรอก ขอแค่อย่างเดียว ช่วยขนไอ้ข้าวของลายคิตตี้และกางเกงในจีสติงออกให้พ้นจากของผมเท่านั้นแหละ”
“ไม่ขน ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะอยู่ห้องนี้”
“แต่มันเป็นห้องของผม เข้าใจอะไรง่ายๆ หน่อยสิแม่คุณหนูฟ้าลดา”
หล่อนกำมือแน่น สลัดตัวออกจากจากแวว และเดินมาประจันหน้ากับคนที่กำลังโกรธจนหน้าดำหน้าแดง
“ฉันจะนอนห้องนี้ จะอยู่ห้องนี้”
หล่อนเชิดหน้าสูงจนคอแทบหัก สบสายตากับเขาอย่างอวดดี
“ได้ยินชัดแล้วใช่ไหม!”
“ได้ยินชัดครับ แต่ผมไม่ยินยอม”
เขาพูดจบก็ผุนผันกลับเข้าไปในห้องนอน ฟ้าลดารีบตรงปรี่เข้าไปด้วยเช่นกัน และรีบวิ่งไปนั่งบนเตียง
“ฉันจะอยู่ในห้องนี้”
“ก็ตามใจคุณ”
เขาเบื่อหน่ายที่จะขับไล่ยายคุณหนูประสาทนี่เต็มที่แล้ว ในเมื่ออยากอยู่นักก็ตามสบาย แต่เขาจะอยู่ด้วยก็เท่านั้นเอง
อังกาบกับแววรีบเดินตามเข้ามา ทั้งสองไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด
“คุณหนูคะ เราไปอยู่ห้องอื่นเถอะค่ะ แววเห็นห้องรับแขกกว้างพอๆ กับห้องของคุณเอกกวีเลยค่ะ ไปด้วยกันนะคะ”
- ผู้เขียน
