ตอนที่ 6
1348 คำ
เอกกวีเดินมาหยุดที่หน้าห้องพักของตัวเอง กำลังจะยกมือขึ้นบิดลูกบิดประตู แต่แม่ของเขาเดินมาจากทางไหนก็ไม่รู้ มาเรียกเอาไว้เสียก่อน
“เอก...”
“ครับแม่”
เขาหันไปมอง และระบายยิ้มอบอุ่นให้กับบุพการี ก่อนจะขมวดคิ้วเอ่ยถาม
“หน้าตาแม่ไม่ค่อยสู้ดีนะครับ มีเรื่องกังวลอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่ายายช่อสร้างปัญหาอะไรให้อีก”
อังกาบส่ายหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวลใจ
“ไม่ใช่น้องหรอก เอก”
“อ้าว แล้วใครครับ”
“เอ่อ...”
แม่ของเขาหยุดพูด และมองไปที่ประตูห้อง
“คือว่า...”
“ผมว่าเราเข้าไปคุยกันในห้องดีกว่าไหมครับ”
เขาจะเปิดประตู แต่แม่ดึงแขนเอาไว้
“ไปคุยกันตรงอื่นก็ได้นะเอก”
“ทำไมล่ะครับ ในห้องผมนี่แหละสะดวกที่สุด”
แม่ของเขาดูอึดอัดและวิตกกังวลแปลกๆ
“แม่มีเรื่องอะไรก็บอกผมได้นะครับ”
เมื่อลูกชายเริ่มแคลงใจ หล่อนจึงจำเป็นต้องพูดออกไป
“เอกไปพักห้องอื่นชั่วคราวก่อนได้ไหมลูก”
“ครับ?”
แน่นอนว่าเอกกวีจะต้องไม่เข้าใจ และมึนงง ดูสิ หน้าหล่อๆ ของลูกชายเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามเลยทีเดียว อังกาบแสนจะอึดอัดใจ
“คืออย่างนี้น่ะเอก... หนูฟ้าลดามาถึงที่บ้านเราแล้ว”
“ผมทราบแล้วครับ เมื่อกี้ก็เพิ่งเจอคนใช้ของเธออยู่ที่หน้าบ้าน แปลกนะครับที่เธอต้องสั่งอาหารจากที่อื่นมากิน ทั้งๆ ที่ฝีมือของแม่ก็แสนจะอร่อย”
“เธอคงไม่คุ้นชินกับอาหารอีสานบ้านเราน่ะ”
เขาไหวไหล่น้อยๆ ก่อนจะถามในสิ่งที่สงสัยออกมา
“ว่าแต่ทำไมแม่จะต้องให้ผมไปพักห้องอื่นล่ะครับ ในเมื่อผมก็มีห้องนอนของผมอยู่แล้ว”
หน้าของอังกาบเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจ
“ก็หนูฟ้าลดา...”
“ทำไมหรือครับ”
“คือ... เธออยาก...”
“อยากอะไรครับแม่”
ยิ่งเห็นมารดาอึกอัก หลายครั้งติดแบบนี้ ก็ยิ่งรู้สึกถึงความยุ่งเหยิงที่รออยู่ในอนาคตถนัดตา
“หนูฟ้าลดาต้องการพักห้องของเอกน่ะ”
“ห้องของผม?!”
“ใช่จ้ะเอก แม่คิดว่าเอกคงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหมที่... แขกของเราจะพักห้อง...”
อังกาบยังพูดไม่ทันจบก็ผลักประตูเข้าไปภายในห้องของตัวเองทันที จากนั้นก็กดล็อกประตู สร้างความตื่นตกใจให้กับหล่อนเป็นที่สุด
“เอก... เอก... ลูก...” หล่อนทุบประตูและเงี่ยหูฟังอย่างวิตกกังวล
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะคุณอังกาบ”
แววหิ้วอาหารขึ้นมา เห็นอังกาบยืนแนบหูอยู่ที่หน้าประตูห้องพักที่ฟ้าลดาขโมยมาจากเอกกวีก็รีบถามด้วยความร้อนใจทันที
“แวว... แย่แล้ว ตาเอก... ตาเอกเข้าไปข้างในแล้ว”
“คุณเอกเข้าไปแล้วเหรอคะ แล้วคุณหนูล่ะ?!”
“ฉันไม่รู้ นี่ตาเอกล็อกห้องแล้ว ฉันก็เข้าไปไม่ได้” อังกาบยังตกใจเช่นเดิม แต่แววตกใจมากกว่า
“เอ่อ... คุณเอกเป็นผู้ชายอ่อนโยน และใจดีใช่ไหมคะ คุณอังกาบ”
แววหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น แต่พอเห็นอังกาบส่ายหน้าแล้ว หล่อนก็ตกใจแทบช็อก
“พ่อเอกห่างไกลจากคำว่าอ่อนโยนมากจ้ะ แม่แวว”
ขณะที่ภายนอกห้องยังคงเต็มไปด้วยความตกใจ ไม่สบายใจของแววและอังกาบ ภายในห้องนอนก็ช็อกตาตั้งไม่ต่างกัน
เอกกวีแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าห้องนอนแสนสงบสุขของตัวเองจะเปลี่ยนจากโทนสีเข้มมาเป็นสีหวานแหววลายคิตตี้เช่นนี้
“นี่มันอะไรกันเนี่ย?!”
ข้าวของทุกชิ้นของเขาหายไปไหนหมด แล้วเครื่องสำอางพวกนี้มันมาจากที่ไหนกัน
“คุณหนูฟ้าลดา”
เขาเค้นชื่อของหญิงสาวลอดไรฟันออกมา ดวงตาลุกโชนไปโทสะ
ชายหนุ่มเดินไปกระชากบานประตูตู้เสื้อผ้าให้เปิดออก เขาพบเสื้อผ้าผู้หญิงอัดแน่นเต็มตู้ ในลิ้นชักที่เขาเคยใส่ถุงเท้าและบ็อกเซอร์เอาไว้ ตอนนี้เต็มไปด้วยกางเกงชั้นในจีสติงของยายคุณหนูประสาทนั่น
เขากัดฟันเสียงดังกรอด กำมือแน่น และกวาดตา มองหาแม่ตัวต้นเหตุแต่หาไม่พบ จนกระทั่งได้ยินเสียงฮัมเพลงสากลเบาๆ ดังออกมาจากห้องน้ำ
กรามแกร่งขบกันแน่น และเขาก็เดินไปหยุดที่หน้าบานประตูห้องน้ำทันที
“แววเหรอ หยิบชุดนอนให้หน่อยสิ อ้อ แล้วไม่ต้องเอา บรามานะ ไม่ใส่ตอนนอน”
คนที่กำลังยื่นอาบน้ำอยู่ภายในห้องน้ำพูดออกมาเสียงรื่นรมย์
คนตัวโตยืนกัดฟันกรอดๆ ด้วยความโมโห เขาพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ แต่จนแล้วจนรอดความโมโหมันก็ดับไม่ลง เขากระชากประตูออกทันที และก้าวเข้าไป
ผู้หญิงรูปร่างสวยงามราวกับภาพวาดกำลังเปลือยเปล่าอยู่ใต้ฝักบัว เจ้าหล่อนหันหลังให้กับเขา บั้นท้ายของหล่อนงอนงามจนเขาอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ เรียวขาของหล่อนสลักเสลางดงาม ขาแบบนี้ไงที่ผู้ชายใฝ่ฝันอยากจะให้คู่นอนมี เพราะมันเหมาะสำหรับกระหวัดรัดเกี่ยวรอบสะโพกเพรียวของผู้ชายเป็นที่สุด
โอ้... นี่เขากำลังคิดบ้าอะไรน่ะ แล้วทำไมไอ้นั่นที่ซอกขาจะต้องชี้โด่งเด่ขึ้นมาด้วย เขากำลังโกรธไม่ใช่เหรอ กำลังเกรี้ยวกราดผู้หญิงตรงหน้า
บ้าชิบ!
เขาสบถในใจ และพยายามจะละสายตาจากบั้นท้ายงอนๆ ของเจ้าหล่อน แต่ให้ตายเถอะเขาทำไม่ได้ จับจ้องอยู่แบบนั้นจนแทบจะขาดสติ
หากเป็นไปได้ เขาอยากจะเดินเข้าไปหยุดด้านหลังของหล่อน ยกมือขึ้นกอบกุมนมคู่งามที่คาดว่าน่าจะใหญ่ล้นมือ และสอดใส่เอ็นยาวเข้าไปจากทางด้านหลัง จากนั้นก็โยก ก็ขย่ม ทำให้หล่อนกรีดร้องแตกระส่ำ
โอ้... บ้าชิบ บ้าที่สุด!
ชายหนุ่มกัดฟัน และพยายามข่มตัณหาราคะเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
แม่คุณเย้ายวนน่าฟาดเป็นที่สุด!
“เอาพาดไว้ตรงนั้นแหละแวว เดี๋ยวฉันก็จะเสร็จแล้ว”
“ผมเอกกวีไม่ใช่แวว”
คนที่กำลังฮัมเพลงอยู่ใต้ฝักบัวชะงัก ช็อก และค้างเติ่ง หล่อนสะบัดศีรษะเพราะคิดว่าตัวเองฝันไป จากนั้นก็หันหน้ากลับมามอง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด! ไอ้บ้ากาม!”
เอกกวีได้เห็นของจริงที่ไม่ใช่แค่ก้นงอนๆ เต็มสองตา และด้วยความเป็นผู้ชาย ทำให้เขาฉวยโอกาสกวาดมองความงดงามสมส่วนของยายผู้หญิงที่กำลังกรีดร้องเสียงแหลมเล็กตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
แม่คุณ... ใหญ่ทั้งล่างทั้งบนเชียว
บ้าจริง ทำไมเขาจะต้องแข็งแบบนี้
ท่อนชายยักษ์ใหญ่ดุนดันเป้ากางเกงออกมาจนเห็นเป็นรูปรอย
มันน่าจับทำเมียนัก!
“หยุดร้องได้แล้ว”
“ไม่หยุด แก... แกเป็นใคร เข้ามาให้ห้องของฉันได้ยังไง”
ฟ้าลดายกมือขึ้นปิดล่างปิดบน แต่มือเล็กไม่อาจจะปกปิดอะไรได้มิดเลย
เอกกวีเกรงว่าตัวเองจะตบะแตกและจับแม่ผู้หญิงตรงหน้าซอยถี่ๆ จึงเดินกลับไปหยิบเสื้อคลุมมาโยนให้ ฟ้าลดารีบใส่มือไม้สั่น
“ฉันจะฟ้องพ่อ”
“ฟ้องเรื่องอะไร ผมทำอะไรผิด”
ไอ้บ้าหน้าหล่อ นี่ยังจะมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกเหรอ ทั้งๆ ที่เมื่อกี้จ้องนม จ้องซอกขาของหล่อนตาเป็นมัน
“แกบุกรุกเข้ามาในห้องฉันไงล่ะ”
เอกกวีแค่นยิ้ม และพยายามที่จะข่มความรู้สึกอยากจะกระซวกแม่สาวสวยตรงหน้าเอาไว้สุดกำลัง
“แน่ใจหรือว่าห้องนี่เป็นของคุณ”
เมื่อมีเสื้อคลุมปกปิดความเปลือยเปล่าแล้ว ทำให้ฟ้าลดากล้ามากยิ่งขึ้น หล่อนเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม และผลักเขาเต็มแรง จนเอกกวีเซ
“ใช่ ห้องนี้เป็นของฉัน”
- ผู้เขียน
