หลังมือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อจากใบหน้าของตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน พลางอดกังวลเกี่ยวกับครีมกันแดดที่ทาเอาไว้ไม่ได้ เพราะเกรงว่ามันจะทานทนต่อแสงแดดในยามใกล้เที่ยงแบบนี้ไม่ไหว แล้วหน้าขาวๆ ของหล่อนจะกลายเป็นฝ้าด่างดำ
“นี่นาย... ฉันถอนหญ้าไปตั้งเป็นสิบต้นแล้ว ขอฉันพักร่มหน่อยได้ไหม”
หล่อนหันไปถามคนที่นั่งเหยียดยาวอยู่ใต้ซุ่มพวงองุ่นอย่างขอความเห็นใจ
ก็หลังจากที่ถูกลากมาในไร่ และหล่อนดื้อแพ่งไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขา เขาก็เลยขู่ว่าจะให้คนงานทั้งไร่รุมโทรมหล่อน และนี่แหละคือเหตุผลที่หล่อนต้องยอม มันน่าเศร้าใช่ไหมล่ะ
“นี่คุณ เวลาสองสามชั่วโมงน่ะ คนงานของผมถอนหญ้าได้เป็นหมื่นๆ ต้น แต่คุณถอนได้แค่สิบกว่าต้น ยังพักไม่ได้”
“ก็ฉันไม่เคยทำงานแบบนี้นี่ งานแบบกรรมกร ฉันไม่เคยทำ ได้ยินไหม!”
เขาลุกขึ้นยืน และเดินมาหยุดตรงหน้าหล่อน
“ไม่เคยทำก็ต้องหัดทำสิ จะได้รู้ไงว่าเงินแต่ละบาทที่คุณถลุงเล่นวันละเฉียดล้าน
