ฟ้าลดายกมือขึ้นป้ายน้ำตา เมื่อเห็นเอกกวีเดินตรงเข้ามาหา เขามาหยุดใกล้ๆ และยื่นขนมปังให้
“ผมให้คุณ”
หล่อนที่กำลังหิวหนักเกือบจะเอื้อมมือไปคว้ามาใส่ปากอยู่แล้วเชียว แต่ทิฐิภายในใจดันร้องเตือนเสียก่อน ทำให้หล่อนจำต้องสะบัดหน้าหนี
“ฉันไม่กิน เอาของนายคืนไปเถอะ”
“แต่คุณหิวไม่ใช่หรือ”
หล่อนลุกขึ้นยืน และจ้องหน้าเขา “มันเรื่องของกระเพาะฉัน นายไม่เกี่ยว ไปให้พ้น!”
เอกกวีคว้าแขนเรียวไว้ เมื่อเจ้าหล่อนจะเดินหนี “ไม่กินก็ดี แต่จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“ฉันจะไปไหนก็ได้ตามที่ใจฉันต้องการ นี่ปล่อยแขนฉันได้แล้ว”
หล่อนสะบัดตัว แต่เขาไม่ยอมปล่อย แถมยังกระชากหล่อนเข้าไปหาแรงๆ อีกต่างหาก หล่อนเบรกไม่อยู่ร่างสาวจึงปะทะเข้ากับความกำยำของเขาเต็มเปา แก้มนวลแดงก่ำและรีบโก่งตัวหนี ซึ่งเขาก็ยอมปล่อย
“ไอ้บ้า ไอ้คนฉวยโอกาส”
“ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” เขาทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะอมยิ้มเยาะ “เพราะถ้าผมจะทำจริง
