‘ช่วยหน่อยดิ ทำไงก็ได้ บุญคุณครั้งนี้จะไม่ลืมเลย’
‘ทำไมต้องช่วย ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับเอ็งวะ’
‘ไม่ต้องถามหรอกน่า สำนวนยังไม่ออกจากนี่ไม่ใช่หรือไง’
‘ใช่น่ะมันใช่ แต่ครบสี่สิบแปดชั่วโมงเมื่อไหร่น่ะถึงแน่’
‘เอาไงว่ามา เอาเขาออกมาที ผมขอ…’
‘คุ้นๆ เหมือนว่าเคสนี้มีคนตั้งใจยัดเยียดมา เส้นใหญ่อยู่นะ เอาเป็นว่าสองแสน เงินมา เรื่องจบ’
‘เยอะไป ผมเป็นแค่ช่างซ่อมรถ เอาเงินที่ไหนมาให้ ลดหน่อยได้ไหม’
‘อย่ามาเล่นลิ้นเลยฮิว พาลูกน้องเอ็งกลับไปได้แล้วไป’
‘โอเคสองแสน เดี๋ยวหามาให้พรุ่งนี้ ปล่อยเขาไปเถอะ’
‘เงินมา คนไป ตามนั้น!’
“…มีคนฝากของมาให้” เสียงเจ้าหน้าที่ตำรวจเอ่ยขึ้นที่หน้าห้องขังก่อนที่กลอนประตูจะถูกคลายให้เปิดออก ข้าวของในมือถูกส่งต่อทำคนที่นั่งซึมเพราะคิดอะไรหลายๆ อย่างงุนงง
“ของใครคะ”
“ของเรานั่นแหละ รับไปเลย” มือเรียวรับถุงใส่ของจากมือเจ้าหน้าที่อย่างว่าง่าย แปลกใจกับผ้าห่
