“อยากได้เบอร์พี่หรือเปล่า” คำถามของคนที่กำลังจะกลับกระตุ้นให้คนตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นไปมอง
ใบหน้าหล่อเหลายังคงเรียบเฉย ยังคงนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
“เรื่องที่พี่ช่วย หนูต้องตอบแทนพี่แบบไหน”
“ไม่ได้จะให้ตอบแทนอะไร”
“จะบอกว่าช่วยฟรีๆ งั้นเหรอคะ”
“…”
“ทั้งของฝากทั้งเรื่องช่วยออกมาจากตรงนั้น พี่แค่อยากช่วยจริงๆ เหรอคะ”
“แค่นี้ก็น่าจะเหนื่อยมากพอแล้วนะ เอาเป็นว่าพี่เชื่อว่าเราไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ๆ เราจัดการเรื่องนั้นกันก่อน ตามหาผู้ชายคนนั้นที่มันทำให้เดียเสียหาย เรื่องอื่นเราค่อยคุยกันดีไหม คิดซะว่าพี่…เป็นพี่ชาย” สายตาของฮิวโก้จริงจังจนคนฟังอุ่นใจ
คนตัวเล็กไม่ลืมที่จะยกมือไหว้ น้ำตาที่ไหลตลอดค่ำคืนที่ผ่านมาไหลซ้ำอีกครั้ง แตกต่างตรงที่ครั้งนี้มันไม่ได้ไหลเพราะความว่างเปล่า แต่ไหลเพราะอย่างน้อยๆ ก็ยังมีคนที่พยายามเข้าใจเธอ
“ขอบคุณนะคะพี่ฮิว บุญคุณของพี่ในครั้งนี้เดียจะไม่มี
