“ขอบคุณนะพายุ ขอบคุณที่ทำให้เห็นและตาสว่างว่าต่อให้คนเราจะรักหรือคบกันนานแค่ไหน สุดท้ายมันก็รั้งความเชื่อใจที่ควรมีให้กันและกันไม่ได้อยู่ดี”
“อย่าพยายามพูดเหมือนเราเป็นคนผิดได้ไหมวะ”
“อือ งั้นก็เชิญอยู่กับความเชื่อของนายไปก็แล้วกันนะ เราหมดเรื่องที่จะพูด หมดแรงที่จะอธิบายกับคนที่มันไม่เคยคิดที่จะเชื่อใจกัน”
“ฉันบอกให้แกกลับไปไง” แขนของลิเดียถูกกระชากอย่างแรง ขณะที่มือของพรรษาเงื้อมสูง หมายจะฟาดลงบนใบหน้าของลิเดียแรงๆ จนเธอเลิกพยายามและกลับไปซะ
แต่ติดที่พายุดึงลิเดียออก และกลายเป็นใบหน้าของเขาที่ประสานกับแรงตบแทน
เพี๊ยะ!
“พี่พายุ” เพลงพิณร้องเสียงหลง ลิเดียเองก็ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้เหมือนกัน
“ป้ากลับไปก่อนได้ไหมครับผมขอร้อง ยัยพิณพาแม่แกกลับไปได้แล้ว” พายุเริ่มจริงจัง ป้ากำลังล้ำเส้นเขามากเกินไป ทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่าคนอย่างพายุไม่ชอบให้ใครล้ำเส้นแบบนี้
“แกไล่ป้าแทนที่จะไล่ม
