วันถัดมา ฉิงเฟยเซียนมารอหานอ้ายถงก่อนเวลานัดหมาย นางนั่งจิบน้ำชารอ พลางกวาดสายตามองไปโดยรอบโรงเตี๊ยมอย่างกำลังเก็บข้อมูล
“เสี่ยวฝาน เจ้าคิดไว้หรือยังว่าพวกเราจะทำสิ่งใดเลี้ยงชีพดี” ร่างแน่งน้อยเอ่ยถาม ใบหน้างามเรียบเฉย ทว่าสายตากลับลอบสังเกตผู้คนของเมืองนี้อย่างเงียบๆ
“บ่าวก็ยังไม่ทราบเช่นกันเจ้าค่ะ” เสี่ยวฝานตอบเสียงอ้อมแอ้ม ตอนแรกนางคิดจะเปิดร้านข้าวต้ม แต่ดูเหมือนว่าจะมีอยู่แล้วถึงสองร้าน หากนางเปิดอีกเกรงว่าจะสู้เจ้าถิ่นมิได้
ฉิงเฟยเซียนพยักหน้ารับ “ข้าว่ารอให้เราได้จวนก่อน แล้วค่อยไปสำรวจตลาด สิ่งใดที่ยังไม่มีขายเราค่อยทำมาขายก็ได้”
สองนายบ่าวยังคงสนทนากันต่อไปเรื่อยๆ เพียงไม่นาน หานอ้ายถงก็มาถึงโรงเตี๊ยมเป่าโย่วตามเวลานัดหมาย ชายวัยกลางคนนำทางสตรีทั้งสองไปพบผู้เป็นเจ้าของจวน... รถม้าขนาดใหญ่ที่คนนั่งได้ถึงสี่คนโดยไม่เบียดเสียด เคลื่อนตัวไปยังทิศบูรพาของเมือง ใช้เวลาราวหนึ่งเค่อ
