ทาสรัก - 8 หักห้าม (ใจ)
1083 คำ
วันต่อมา
ฉันกำลังพยายาม พยายามไม่ยุ่งกับพี่ลีโอ พยายามรักตัวเอง....ความรู้สึกมันไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอก แต่ฉันคิดว่าระหว่างฉันกับพี่ลีโอมันคงเป็นไปไม่ได้จริงๆ ยังไงพี่ลีโอก็ไม่มีทางรักฉัน
วันนี้เป็นวันหยุดเรียนของฉันกับซีนและน้ำหวาน เราลางานที่ร้านคอฟฟี่หนึ่งวันเพื่อจะไปหาซื้อชุดนอนไปขายที่ตลาด เราสามหุ้นกันน่ะ
“น้ำหวาน ซีน เราลองไปถามราคาร้านตรงนั้นกันมั้ย” ฉันชี้ไปที่ร้านสุดท้าย เท่าที่เดินๆ ถามราคาดู ราคามันค่อนข้างสูงมากเลย ถ้าซื้อไปก็คงจะได้กำไรน้อยแน่ๆ
“โอเค ถ้าร้านนั้นไม่เวิร์คก็พักกินข้าวก่อนนะ ฉันเดินมาครึ่งค่อนวันแล้ว ปวดขามากกก...” ซีนพูดลากเสียงพร้อมกับสีหน้าที่ดูเหนื่อยๆ
ฉันกับเพื่อนเดินไปถามราคาชุดนอนกับร้านที่ฉันบอก ซึ่งไม่คิดว่าราคาจะแตกต่างจากร้านอื่นขนาดนี้ แถมเนื้อผ้าก็ยังเหมือนกันอีกด้วย เราตัดสินใจซื้อที่ร้านนี้กันเลย
วันนี้ทั้งวันฉันยุ่งๆ แทบไม่มีเวลาจับโทรศัพท์ ไม่มีเวลาให้คิดถึงพี่ลีโอ ไม่มีเวลาร้องไห้ฟูมฟายแบบเมื่อวาน
แต่ตอนนี้ฉันกำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดเข้าไปในแชตของพี่ลีโอ มันว่างเปล่า หน้าโปรไฟล์ของเขาก็แทบไม่โพสต์อะไรเลย...
“พาย ยื่นทำอะไรอยู่มาช่วยตั้งร้านสิเดี๋ยวก็ไม่ทันขายหรอก” ซีนที่กำลังจัดของอยู่ตะโกนบอกฉัน ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์
“อะ อื้อๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วกดปิดจอโทรศัพท์เก็บใส่ไว้ในกระเป๋า
วันนี้เป็นวันแรกที่เราตั้งแผงขายชุดนอน ขายดีมากเลยนะ มันเป็นการเริ่มต้นที่ทำให้เรายิ้มออกแบบนี้ค่อยหายเหนื่อยหน่อย
วันต่อมา
ฉันต้องไปเรียนวันนี้มีเรียนเช้า ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอซีนกับน้ำหวาน สองคนนั้นไปซื้อขนมอยู่ ส่วนช่วงบ่ายว่างต้องไปทำงานพาสไทม์เสร็จแล้วก็ต้องไปขายของที่ตลาด จะว่าฉันพยายามทำตัวเองให้ยุ่งตลอดเวลาก็ได้นะ ฉันไม่อยากคิดมาก
มหาวิทยาลัยนี้กว้างใหญ่มากนะ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงต้องเจอเขาด้วย ผู้ชายที่ทำให้ฉันเจ็บปวด ผู้ชายที่ฉันรัก...
เมื่อกลุ่มของพี่ลีโอกำลังเดินผ่านมา ฉันก็รีบหยิบรายงานขึ้นมาวางบนโต๊ะแล้วก้มหน้าลงทำแสร้งว่ากำลังอ่านรายงานตรงหน้าอยู่ ในใจภาวนาให้พี่ลีโอเดินผ่านไปเร็วๆ
“น้องพาย....” จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายทักขึ้นใกล้ๆ กับฉัน ในตอนแรกคิดว่าเป็นพี่กัน แต่พอหันไปมองแล้วกลับไม่ใช่ แล้วฉันก็ไม่รู้จักเขาด้วย
“ระ รู้จักพายด้วยหรอคะ ?” ฉันมองหน้าพี่ผู้ชายที่นั่งข้างๆ กับฉันอย่างแปลกใจ
“รู้จักสิ ^_^”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ ?” ฉันถามอย่างแปลกใจอีกครั้ง
“ขอไลน์หน่อยได้มั้ยครับ ^_^”
จริงๆ ก็ห้ามตัวเองแล้วนะว่าไม่ต้องมองพี่ลีโอ แต่สุดท้ายฉันก็อดใจไม่ได้ เหลือบหันไปมองเขา ในตอนนี้พี่ลีโอเดินผ่านไปแล้ว เฮ้อ...ทำไมรู้สึกใจหวิวๆ ขนาดนี้นะ
“น้องพาย น้องพายครับ” พี่ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เขาจิ้มๆ มาที่พวงแก้มของฉันเบาๆ ทำเอาฉันที่กำลังเหม่อมองแผ่นหลังของพี่ลีโออยู่ถึงกับสะดุ้งโหย่งในทันที ก่อนจะรีบถอยหนี เพราะนอกจากพี่ลีโอแล้ว ฉันก็ไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนมาโดนตัวแบบนี้
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย พี่แค่แกล้งเล่นเอง”
“พะ พายขอตัวก่อนนะคะ” ฉันลุกขึ้นยืน แต่ดันถูกพี่ผู้ชายหน้าหล่อคนนี้คว้ามือมาจังแขนเอาไว้
“พี่ยังไม่ได้ไลน์เราเลยนะ”
“พาย เอ่อ พาย....” (พรึบ) แขนของฉันถูกใครบางคนปัดออกจากมือของพี่ผู้ชายคนนั้น ก่อนที่ร่างของฉันจะถูกดึงออกไปจากตรงที่ยืนอยู่
ฉันที่กำลังเดินตามแผ่นหลังของใครสักคนไปอย่างงุนงง เมื่อเพ่งมองแผ่นหลังของคนตรงหน้าดีๆ หัวใจดวงน้อยๆ มันก็เต้นรัวขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง
“พะ พี่ลีโอ....” คนที่ฉันไม่คิดว่าจะเป็นเขา แต่มันกลับเป็นเขาจริงๆ
พี่ลีโอไม่ได้หันมามองฉัน และฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพาฉันไปไหน บอกตามตรงว่าถึงฉันจะพยายามห่างแล้ว แต่ฉันห้ามไม่ให้ตัวเองหวั่นไหวไม่ได้หรอกนะ
ฉันเอาแต่มองมือของตัวเองที่ถูกพี่ลีโอจับอยู่ จนมารู้ตัวอีกทีก็นอนที่พี่ลีโอปล่อยมือออกจากมือฉัน เมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ก็รู้ว่าที่นี่มันคือโรงยิม และไม่มีใครนอกจากเพื่อนของพี่ลีโอที่กำลังเล่นบาสกันอยู่
“พะ พาพายมาที่นี่ทำไมคะ”
“ก็มีปาก” พี่ลีโอพูดออกมาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ “ทีหลังถ้าไม่ชอบมันก็ปฏิเสธ ปล่อยให้มันจับอยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด!!”
“เห็นด้วยหรอ...” ฉันก้มหน้าแล้วพูดออกมาเบาๆ ก็พี่ลีโอเดินผ่านไปแล้ว ไม่คิดว่าเขาจะสนใจด้วยซ้ำ
ถึงมันจะเป็นคำพูดที่ออกจะรำคาญซะมากกว่า แต่กลับทำให้ฉันดีใจอย่างบอกไม่ถูก
“เลิกเรียนกี่โมง” พี่ลีโอถาม
“ทะ เที่ยงค่ะ”
“กลับรถฉัน” มันไม่ใช่คำชวน น้ำเสียงของพี่ลีโอมันเหมือนกำลังบังคับฉันอยู่มากกว่า
“แต่พายต้องไปทำงาน”
“ฉันจ้างเธอหยุด”
“ให้พายไปทำไมหรอคะ”
“เธอไม่รู้จริงๆ ?” ไม่ใช่ว่าไม่รู้หรอกนะ ฉันก็แค่ถามไปงั้น รู้อยู่แล้วแหละว่าจะให้ฉันกลับด้วยทำไม
“แต่พี่ลีโอเป็นคนบอกเองว่าให้พายเลิกยุ่งกับพี่ได้แล้ว ตอนนี้พายกำลังพยายามอยู่....”
“แล้วยังไง ??”
“กะ ก็ได้ค่ะ”
สุดท้ายฉันก็ไม่สามารถห้ามความรู้สึกของตัวเองได้ ฉันไม่สามารถใจแข็งได้เลย....
- ผู้เขียน
