บทที่ ๔ หนีได้หนีไปฉันให้โอกาส(๓)

1234 คำ

“ครับคุณเฟนย์” เก่งกล้ารับคำอย่างงงๆ “นายเก่งกล้า โอ๊ย! ไอ้น้องบ้า ไปนั่งคุยกันตรงโน้น แล้วก็หยุดเรียกฉันว่าคุณ เรียกพี่เฟนย์มันจะยากตรงไหนนายฟิวส์มันยังเรียกได้เลย” กว่าสองหนุ่มจะคุยทำความเข้าใจกันรู้เรื่องก็กินเวลานับสองชั่วโมง ไม่ใช่แค่เพียงเรื่องงานเท่านั้นยังหมายรวมถึงการเรียกชื่อไล่เรียงความสัมพันธ์กันด้วย กว่าจะง้างปากคนเจียมตัวให้เรียกพี่ได้อย่างสนิทใจเพลิงอัคคีก็แทบกัดลิ้นตัวเองตาย นี่ยังนึกถึงว่ายายน้องสาวตัวแสบที่กำลังจะเรียนจบกลับมาคงไม่ต้องหัดให้เรียกกันใหม่ ไม่อย่างนั้นเขาต้องปวดหัวเป็นมายเกรนตายก่อนแน่ๆ ตกดึกค่ำคืนแสนจะเหน็บหนาว ชายหนุ่มรูปหล่อก้าวขายาวๆ ในชุดนอนลายทางเดินมาหยุดอยู่บริเวณหน้าต่างของห้อง ก่อนจะเหม่อมองไปยังท้องฟ้าที่มืดมิด มีเพียงแสงนวลลออของแสงจันทราทอประกายสาดส่อง ใบหน้าหล่อเหลาที่ส่งรอยยิ้มให้กับคนรอบข้างอยู่ตลอดเวลากลับกลายเป็นเศร้าหมองเมื่อต้องอยู่เพ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม