บทที่ ๔ หนีได้หนีไปฉันให้โอกาส(๑)

1214 คำ

ครืดดด ครืดดดๆๆ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงที่กองอยู่บริเวณปลายเตียงบนพื้นห้องส่งเสียงเรียกเข้า เนื่องจากเจ้าของเครื่องสื่อสารสุดไฮเทคตั้งระบบสั่นเอาไว้ เสียงรบกวนยามเช้าที่แสนมีความสุข ทำให้คิ้วเข้มๆ วิ่งชนกันโครมเบ้อเริ่ม วงแขนล่ำสันวาดไปมาจนทั่วเตียง ก่อนจะส่งผลให้ร่างกายดีดเด้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ชายหนุ่มกวาดมองรอบๆ ห้องอีกครั้ง ทุกอย่างว่างเปล่าไม่มีนางในฝัน ไม่มีร่างหอมกรุ่นที่กกกอดมาทั้งคืน ดวงตาคมกล้าเบิกกว้างมองหาสิ่งผิดปกติ ก่อนจะพบหลักฐานชิ้นสำคัญลอยเด่นอยู่กลางเตียงสีขาว ‘นึกว่าฝันไป’ เสียงสัญญาณเรียกเข้าส่งผลให้ทุกอย่างหยุดชะงัก หนุ่มรูปหล่อร่างกายเปลือยเปล่าก้าวตรงดิ่ง ไปหยิบกางเกงที่วางแหมะอยู่บนพื้นห้องขึ้นมา ก่อนมือหนาจะล้วงหาโทรศัพท์ที่ส่งเสียงปลุกแต่เช้า ชื่อคนโทรมาทำให้ดวงตาคมกริบเบิกกว้าง “แม่...” นิ้วเรียวหนารีบกดรับอย่างรวดเร็ว “สวัสดีครับคุณแม่” “เฟนย์อยู่ไหน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม