SO LONELY แลกรัก

SO LONELY [6] เก้าวันที่เหลือ

ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอยู่ นายแพทย์ไบรอันละสายตาจากกองเอกสารเหล่านั้นก่อนจะเดินมาหาเธอ ก็ไม่ได้ยาก

"นั่งเลยครับ"

จีด้ามองตามมือที่เขาผาย เธอก็เดินไปนั่งตรงเก้าอี้ที่เขาบอก อีกฝ่ายก็เดินมานั่งลงยังฝั่งตรงข้าม คราวนี้เขาเปิดแมสที่ใช้บดบังใบหน้าออกแล้ว

แพทย์หนุ่มรูปงามเหมือนดาราฮอลลีวูดก็ไม่ปาน จมูกโด่งรับกับริมฝีปากหยักอมชมพู ดวงตาของเขาเป็นประกายสีฟ้า คิ้วดกดำมีไรหนวดที่ถูกโกนออกไปจนเกลี้ยงเกลา เขามองมาที่เธอนิ่งๆแต่แววตานั้นเต็มไปด้วยความสงสัย

"คะ..คุณบอกว่าจะช่วยฉัน" จีด้าดึงสติตัวเองกลับมาแล้วเอ่ยถึงเรื่องที่ต้องการทราบให้แน่ชัด ว่าเขามีวิธีไหนช่วยเธอ ตอนนี้ไม่ได้อยู่ต่อหน้าพ่อเธอแล้ว จีด้าเองก็จะไม่กังวลอะไรต่อไป

"คุณกับคนไข้ เป็นพ่อลูกกัน?" ไบรอันถามสาวน้อยหน้าหวานเอเชียจ๋า นวลเนียนน่ามอง ปากนิดจมูกหน่อยริมฝีปากแดงๆ ผมสีน้ำตาลอ่อนปล่อยยาวลงมาประมาณครึ่งหลัง เธอกัดริมฝีปากน้อยๆของตัวเองอยู่บ่อยครั้งเมื่อรู้ว่าเขามอง

ยอมรับว่าเธอสวยมาก สวยกว่าเมื่อวาน ถึงมีหยาดน้ำตาแต่ไม่สามารถบดบังใบหน้าหวานได้หมด แต่คนที่ไม่มีน้ำตามักสวยกว่าเสมอ

"ค่ะ" ยอมรับตามตรงว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของพ่อ แต่พวกท่านก็เลี้ยงเธอมา จีจี้ต่างหากที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ไม่ใช่เธอหรอก

บอกตามตรงว่าหากเขาจะสงสัยก็ไม่ผิด เพราะคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นหน้าฝรั่งไปเลย สำเนียงพูดก็ไม่ใช่ลูกครึ่งแน่นอน แต่คนตรงหน้านี้สิที่บอกว่าเป็นลูกสาวกลับสวยหวานอย่างคนเอเชีย หากเขาจะสงสัยมันคงไม่ผิดใช่ไหม แต่ชื่อของเธอนี่สิ

"จีด้า.."

คนที่มองเขาอยู่นั่งนิ่ง เธอเป็นญาติคนไข้ถ้าเขาจะรู้จักชื่อเธอก็คงจะไม่ผิด

"ชื่อคุณดูฝรั่งมากเลยนะครับ"

"เอ่อ..ขอโทษทีนะคะที่ฉันต้องขอเข้าเรื่องเลย ที่คุณบอกว่าสามารถช่วยเราได้ คุณช่วยแนะนำฉันทีได้ไหมคะ" เธอร้อนเงินจริงๆเพราะเธอมีมาแค่นั้น มันไม่สามารถรออะไรได้แล้ว หากเขาพอจะมีทางแนะนำอะไรให้รีบบอกมา เธอจะทำทันที

"ผมอยากซื้อคุณ"

"คะ?" จีด้าชาไปทั้งตัว คำพูดที่ออกจากปากของอีกฝ่ายตรงๆ ยอมรับว่าเธอไม่เคยได้ยินมาก่อน ไม่มีแขกคนไหนถามซื้อเธอก่อนหากเธอไม่ออกปากว่าขาย

"หึ" ไบรอันแทบกลั้นเสียงขำในลำคอเอาไว้ไม่ไหว คนเอเชียแบบเธอคงไม่ค่อยคุ้นเคยกับคำนี้สินะ หรือเธออาจจะเคยได้ยินมาบ้าง แต่คงไม่คิดว่ามันจะมีจริง หรือบางทีเขาอาจจะพูดตรงเกินไปเธอถึงได้ดูอึ้งขนาดนี้

"ผมอยากช่วยคุณจริงๆ แต่วิธีของผมมันอาจจะดูแปลกสำหรับคุณไปหน่อย" ยอมรับว่าเขาสนใจเธอ เขาอยากลองมีสัมพันธ์กับคนเอเชียดู น่าขำไหมล่ะ

ไม่ใช่เธอไม่รู้ เธออยู่ในวงการของคนขายความสุขทางตัว แล้วมันจะไปแปลกอะไร เพียงแค่เธอไม่คิดว่าเขา..

"ว่าไงครับ ถ้าคุณตกลงผมจะช่วยคุณทันที" หากคนตรงหน้านี้กำลังร้อนเงินจริงๆ ไม่เกินห้านาทีเธอคงตอบตกลง

"วะ..วันไหนคะ" พูดแล้วก็อายปาก สาวน้อยค่อยๆ ก้มหน้าลงต่ำอย่างไม่มีทางเลือก บอกตามตรงว่าต่างบ้านต่างเมืองเธอไม่เคยคิดสักนิด แต่นี่มันสุดวิสัยจริงๆ คนที่มีประสบการณ์ชีวิตแบบเธอยังต้องคิดอะไรให้มาก ในเมื่อคนที่นอนรอก็เป็นพ่อของเธอ

"วันนี้เลยเป็นไง"

"คะ?"

"แต่.." จีด้าขมวดคิ้วอย่างรอฟัง ข้อแม้ของเขานั้น

"ต้องไม่ใช่แค่หนึ่งถึงสองชั่วโมง แบบนั้นไม่ใช่การซื้อขายในแบบของผม" เขาตั้งกฎข้อนี้ขึ้นมาเมื่อกี้นี้เอง ยอมรับว่าเขาพอใจ ไม่แน่เขาอาจจะเสียดายหากตกลงซื้อขายกับเธอน้อยชั่วโมงเกินไป ไม่รู้สิ เขารู้สึกว่าเขาต้องพึงพอใจในร่างบางนี้อย่างแน่นอน

ถ้าเทียบกับเศษเงินแล้ว เขาจะต้องเสียดายไปทำไม ซื้อแล้วไม่ได้ใช้ ยังดีกว่าไม่ได้ซื้อ

"งะ..งั้น..เท่าไหร่คะ" ปกติแล้วไม่ถึงวัน หมายถึงที่บ้านเกิดของเธอ เมื่อลูกค้าได้ประโยชน์เธอเองก็กลับไป

"เท่าไหร่ดี จนกว่าพ่อคุณจะหายเลยดีไหม" เขายอมจ่ายไม่อั้น บอกแล้วว่าชอบช่วยเหลือคน

จีด้ายกมือขึ้นมานับดู เก้าวัน! "กะ..เก้าวันน่ะเหรอคะ" เขาจะซื้อเธอเก้าวัน

"ครับ" ยอมรับว่าเขาถูกใจเธอ และอีกใจก็กลัวโทมัสจะคาบไปกินเสียก่อน ถึงคำพูดของเพื่อนจะดูเล่นๆ แต่พวกเขาก็ใช้เงินซื้อความสุขได้ไม่ยาก เพราะฉะนั้นหากวันนี้มีโอกาส เขาไม่พลาดที่จะคว้าหญิงสาวเอาไว้ ตามจริงเขาเจอเธอก่อนโทมัสเสียอีก

แล้วอีกอย่างที่เคยบอก เขาอยากลองมีสัมพันธ์กับคนเอเชียดู สาวๆที่ผ่านมาของเขาล้วนมีแต่สาวผมทองกันทั้งนั้นมันน่าเบื่อเกินไป เขาอยากลองเปลี่ยนแนวบ้าง ถ้าเป็นคนตรงหน้านี้จะได้ไหม

มันเร็วเกินไป เธอ..ยังไม่ทันได้ตั้งตัว อีกอย่างเขาเป็นคุณหมอที่รักษาพ่อ เธอ..ละอายใจ

"ฉันขอคิดก่อนได้ไหมคะ" ยอมรับว่าเธอสนใจแต่ไม่กล้า

"แต่ว่าคุณต้องจ่ายส่วนที่เหลือในอีกไม่กี่วันข้างหน้าไม่ใช่เหรอ ไม่งั้นการรักษาคงหยุดชะงัก ข้อนี้คุณอาจจะต้องเลือก ทันที" ไบรอันเน้นประโยคหลังให้เพื่อคนฟังได้คิดตาม ปกติเขาไม่เคยต้องมาเกลี้ยกล่อมใครนานขนาดนี้ บอกแล้วไงว่าเขาอยากลองคนเอเชียจริงๆ

สาวน้อยถอนหายใจออกมาก่อนพยักหน้าออกมา เข้าใจแล้วว่าเลือกไม่ได้ เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่มีเวลาคิดให้มาก เขาว่าอะไรก็ง่ายไปหมดเพราะเธอไม่มีทางเลือกจริงๆ แต่ใครจะรู้ว่ารอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา

จีด้าค่อยๆเปิดประตูออกมาอย่างเชื่องช้าเมื่อได้ข้อสรุปที่แน่ชัดแล้ว เก้าวันเพื่อแลกกับความเป็นความตายของพ่อเธอ เก้าวันกับชายต่างบ้านต่างเมือง ยอมรับตามตรงว่าเธอยังไม่เคยรับมือกับพวกคนต่างชาติเหมือนกัน

เขาจะเป็นยังไงบ้าง เขาจะชอบใช้ความรุนแรงไหม เขามาเสนอแบบนี้เขาคงจะชินแล้วสินะ คนที่ใช้เงินซื้อความสุขทางกาย และคงจะเสนอกับใครก็ได้ ไม่ใช่แค่เธอคนแรกหรอกเพราะดูจากท่าทางของเขาแล้ว เขาคงเสนอเงินให้กับใครอีกมากมาย และสาวๆ เหล่านั้นก็คงจะไม่ปฏิเสธเหมือนกัน

เอาล่ะ ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้วว่าจะทำ ต่อไปมันจะไม่มีข้อแม้ใดๆ ขึ้นมารบกวนจิตใจของเธออีก แต่ตอนนี้เธอคงต้องรีบไปคุยกับพ่อ เพราะเขาอธิบายเพิ่มถึงเวลาที่เขาต้องการ บางครั้งเธออาจจะหายไปโดยไม่บอกกล่าว ต่อไปคงจะไม่ได้มาเฝ้าท่านตลอดเวลา

และเขายืนยันว่าจะช่วยอีกทางเป็นค่าตอบแทน คือหาพยาบาลพิเศษมาอยู่ดูแล

แอรด..

สาวน้อยยิ้มหวานเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าผู้เป็นพ่อตื่นแล้ว ท่านกำลังดูรายการทีวีต่างประเทศ

คนตรงหน้าฟังออกและพูดได้อย่างชัดเจน เพราะท่านเองก็เคยอาศัยอยู่ที่นี่เหมือนกัน ท่านพบรักกับสาวไทยผู้ซึ่งเป็นแม่ของจีจี้ ท่านทั้งสองมีลูกด้วยกัน

และพวกเขาพยายามที่จะมีลูกกันเพิ่มแต่ไม่สำเร็จ เพราะเหตุผลอะไรเธอไม่แน่ชัด เด็กน้อยจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแบบเธอ มาวันหนึ่งมีคนใจบุญอยากรับเอาไปเลี้ยง จีด้าในวัยสามขวบกว่าก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในทันที

"ไปไหนมาเหรอจีด้า"

"ไปคุยกับคุณหมอมาค่ะ"

"ลูก.."

"พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูคุยแล้วไม่มีอะไรติดขัด เขามีโครงการช่วยเหลือคนไข้จากต่างประเทศ แล้วพ่อของหนูก็โชคดี หนูไม่ต้องควักตังค์เลยค่ะ" เธอบอกให้ผู้เป็นพ่อสบายใจทั้งที่ใจจริงแล้วมันอึดอัดเพียงใด

"หื้ม..จากไปตั้งนาน มีโครงการเหมือนบ้านเราเลยนะลูก"

"ค่ะพ่อ หนูเองก็เพิ่งทราบเมื่อกี้" เธอรู้อยู่เต็มอกว่าความจริงมันคืออะไร เธอคือลูกนอกไส้แต่พ่อแม่บุญธรรมยังรักและดูแลมาดี เรื่องแค่นี้ทำไมเธอจะทำเพื่อท่านไม่ได้ล่ะ

หากวันนั้นพ่อของเธอไม่ล้มป่วยไปเสียก่อน บ้านเราคงจะไม่เป็นแบบนี้ แต่เรื่องเจ็บป่วย จะโทษใครได้กัน