Dear.สายลม
สามวันแล้วนะที่เธอไม่ติดต่อมาเลย ฉันซื้อไดอารี่มาเพื่อจดเรื่องที่อยากคุยกับเธอก็จริง แต่ฉันก็ยังอยากคุยกับเธอนะ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอถึงได้หายไปนานแบบนี้ ฉันคิ.....
ครืดดด ครืดดด
ระหว่างที่ฉันกำลังเขียนไดอารี่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา วินาทีฉันฉันรีบทิ้งปากกาแล้วตรงไปตะครุบโทรศัพท์ทันที ฉันมั่นใจเหลือเกิน มั่นใจมาก ๆ และมั่นใจที่สุดว่าต้องใช่สายลมไม่ผิดแน่
“ สบายดีไหม” เสียงที่ดังออกมาจากปลายสายทำฉันน้ำตาคลอเอ่อด้วยความดีใจ มันอาจจะฟังดูเวอร์ไปนะ แต่การหายไปของสายลมเพียงแค่สามวัน ทำฉันแย่เลย ไม่อยากกินข้าว นอนไม่หลับ ใจไม่เป็นสุข แต่ต้องพยายามใช้ชีวิตต่อไปให้มันปกติที่สุด
“หายไปไหนมา” เหมือนเขาจะบอกไปแล้วนะว่าเขาหายไปไหน แต่สมองมันก็ไม่ยอมจกจำอะไรเลย ทำไมชอบทำตัวเป็นคนอ่อนแออยู่เรื่อย
“ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้บอก ฉันจำเป็นต้องเข้าไปใช้ชีวิตที่ศูนย์ฝึก ฝึกอยู่สองวัน ก็จะไ
