ไดอารี่ถึงนายต่างดาว
1276 คำ
ช่วงนี้ฉันกับเดลเราเริ่มสนิทกันมากขึ้น จริงๆ พอเข้าถึงโลกของเดลนางก็เป็นผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งที่ใส่หน้ากากสาวหยิ่ง เชิด ๆ หน้าเหวี่ยง ๆ ขึ้นมาปิดบังตัวเองจากโลกภายนอก พอได้รู้จักนิสัยใจคอแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลย นางก็มีมุมติ๊งต๊องรั่ว ๆ เหมือนกันคนทั่วๆ ไป
“แล้วตอนนั้นนะ ฉันก็โดนพี่บังคับให้กินผักเป็นเดือน ผักๆๆ ผักจนฉันนะจะตัวสีเขียวแบบเดอะฮัก จนอยากจะกรีดเลือดดูว่าเลือดฉันเขียวแบบมนุษย์ต่างดาวหรือเปล่า” เดลเล่าเรื่องที่ตัวเองไดเอทใหม่ๆ ให้ฟัง จริงๆ การเล่าเรื่องก็เป็นออีกอย่างหนึ่งนะที่ทำให้เดลดูมีเสน่ห์มากๆ
“มนุษย์ต่างดาวเลือกเป็นสีเขียวเหรอ”
“แหม ฉันเล่าให้แกฟังเรื่องฉันกินผัก แกไปสนใจเรื่องมนุษยืต่างดาวโน่น ไม่รู้หรอก เห็นในหนังมันเลือดสีเขียวก็เลยพพูดไป”
“อ๋อ”
“แกนี่ดูสนใจเรื่องมนุษย์ต่างดาวเนอะ วันนั้นก็เห็นยืมหนังสือดาราศาสตร์อะไรนั่นนิ”
“ก็สนใจอยู่นิดหน่อย” ใช่ช่วงนี้ฉันหาหนังสือเกี่ยวกับพวกอวกาศ จักรวาล ดาวต่างๆ ฉันร็สึกว่าอยากเรียนร็เรื่องนี้บ้าง เพราะคุยกับสายลมตอนไหนเขาก็อ่านงานวิจัยตลอดเลย
“แกเชื่อเหรอว่ามีมนุษย์ต่างดาวจริงๆ อะ”
“ทำไมล่ะเดลไม่เชื่อเหรอ”
“ก็ไม่เชิง จริงๆ มันก็น่าคิดนะ อวกาศกว้างใหญ่ขนาดนั้นจะไม่มีเลยเหรอดาวอีกดวงที่เหมือนกับโลก มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ได้อะไรแบบนั้นอะ” มีสิ ดาวที่สายลมของฉันอยู่ไง
"ยิ้มอะไรอะ" เดลถามขึ้น เออฉันก็ไม่รู็ตัวแฮะว่ายิ้ม
"อ๋อ นึกถึงว่าถ้าต่อไปฉันผอมก็คงดีสินะ อยากจะตัวเล็กๆ แบบคนอื่นบ้าง"
"ตั้งใจ ออกกำลังกาย มีวินัยแล้วก็ทำตามกฏของฉัน ไม่เกินเวลาที่แข่งหรอกเธอผอมแน่"
"อื้อ ขอบใจนะ"
"อีกอย่างที่เธอต้องมีนะ ความมั่นใจ"
"ห้ะ?"
"เธอไม่ได้แย่แบบที่คนพวกนั้นพูดหรอกนะ ก็แค่อ้วน ซึ่งมันกฌลดได้ เธอก็กำลังลดนี่ไง แต่สิ่งที่เธอยังไม่มีคือความมั่นใจ" เดลพูดเหมือนสายลมเลย แล้วฉันจะไปมั่นใจยังไง ในเมื่อตัวใหญ่อยู่แบบนี้
"เธอเห้นในเฟสมั้ยที่เค้าแชร์คนอ้วยเฟียสๆ แซ่บๆ น่ะ เห็นไหมที่พวกนั้นเริ่ดได้ก็เพราะมั่นใจไง"
"แต่ฉันไม่ได้สวย...."
"นี่ไง เธอต้องตัดความคิดนี้ออกจากสมองก่อน เธอต้องคิดว่าเธอก็สวย เข้าใจไหม"
วันนี้เป็นวันเสาร์ฉันกับเดลเลยนัดกันมาคุยเรื่องการประกวดอะไรนั่น สรุปคือฉันต้องไปที่กองประกวดทุกๆ 2 อาทิตย์ เพื่อลงหลักฐานว่าฉันไม่ได้ไปดูดไขมันหรือศัลยกรรมลดความอ้วน แต่ฉันลดด้วยวิธีธรรมชาติจริงๆ ใกล้วันมีตกับแฟนเพจเข้ามาทุกที ฉันไม่มั่นใจเลยคอนเทนส์ของฉันตอนนี้ก็หลุดจากคนเหงากลายไปเป็นคนเฝ้ารอความรักที่ห่างไกลซะแล้ว พี่แสงจันทร์ก็บอกฉันหลายครั้งแล้ว แต่ฉันไม่ได้เหงาแล้วนี่จะให้ทำยังไงได้ ช่วงนี้นอกจากลดน้ำหนักก็ไม่กิจกรรมอื่นทำเลย ไม่อยากดูซีรี่ย์ นิยายก็มีแต่เดิมๆ นักเขียนยังมาดองอีก โดยเฉพาะนามปากกาผ้ายับที่พับไว้ ดองจนฉันลืมว่าเรื่องมันเป็นยังไง ดองจนจำชื่อพระเอกไม่ได้ต้องไปอ่านใหม่ตั้งแต่เริ่ม วันหยุดแบบนี้ ฉันจะทำอะไรดีล่ะ การบ้านก็ทำจนหมดแล้วด้วย รอสายลมก็จนดึกโน่น ทำไมนะวันหยุดน่าจะเพิ่มเวลาโทรอีกหน่อยไม่ได้หรือไง แต่จะไปขอแบบนั้นฉันก็คงดูงี่เง่ามากแน่ๆ เฮ้อ...อ่านหนังสือดีกว่า
21:36
กว่าฉันจะทำอะไรเสร็จก็เล่นจนดึก แต่ทำไมวันนี้สายลมถึงได้ผิดเวลานักล่ะ ไม่ใช่ว่าไปไหนทำอะไรอีกหรอกนะ ฉันอดทนรอมาทั้งวันแล้ว ไม่ชอบเลยที่ทำได้แต่รอแบบนี้ จะเป็นฝ่ายโทรไปก็ไม่ได้ จะฝากข้อความอะไรให้ก็ไม่ได้ ทำได้แค่รอ รอ แล้วก็รอ แค่นั้นจริงๆ
ครืดดด ครืดดด
ในที่สุดสักครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ สายลมก็โทรเข้ามา
“วันนี้ฉันไม่ว่างนะ เธอนอนเลย ไม่ต้องรอ” จะมาบอกว่าไม่ให้รอก็คงจะไม่ทันแล้วล่ะก็คนไม่รอไปแล้วนี่
“ได้ไงล่ะ วันนี้เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ” ฉันชักจะเอาแต่ใจ และไม่ฟังเหตุผลเขาเลยฉันเอาแต่ใจตัวเองเกินไป ฉันรู้ตัวแต่ฉันก็อยากคุยกับเขานี่
“ฉันขอโทษแต่วันนี้ไม่ว่างจริง ๆ นี่ฉันก็รีบกลับมาบ้านเพื่อโทรบอกเธอเลยนะ” แล้วดูเขาสิ ต้องลำบากเดินทางจากไหนก็ไม่รู้กลับมาบ้านเพื่อจะโทรบอกฉันว่าไม่ต้องรอ ทำไมเราต้องอยู่ไกลกันขนาดนี้ด้วยนะ ฉันเพิ่งจะรู้สึกจริง ๆ ว่าการห่างกันของเรามันเป็นเรื่องที่ฉันโคตรจะไม่ชอบเลย
“แต่ฉันอยากคุยกับนายนี่” ถึงจะเข้าใจทุกอย่าง ก็ใช่ว่าฉันจะไม่งี่เง่านี่นะ
“ฉันก็อยากคุยกับเธอเหมือนกัน แต่ฉันติดธุระจริง ๆ เข้าใจฉันหน่อยนะ” ได้ยินเสียงอ้อนวอนจากเขา พิษความเอาแต่ใจของฉันมันก็เบาลงนิดหน่อย
“ อืม...” ถึงจะยังอยากยื้อเขาไว้อีกนิด แต่สุดท้ายฉันก็ตัดใจยอมรับ และพูดคำว่าอืมออกไปแบบสั้น ๆ ง่าย ๆ ฉันก็ทำได้แค่นั้นนี่ เรียกร้องอะไรไปมากกว่านี้ได้ที่ไหนถึงจะไม่อยากวางก็ต้องจำใจวาง
“เอางี้นะ ถ้าอยากคุยอะไรกับฉันเธอก็เขียนใส่ไดอารี่ไว้ก็แล้วกัน”
“มันเหมือนกับ เวลาที่ได้กันคุยที่ไหนล่ะ”
“แล้ววันหนึ่ง ฉันจะไปเอาไดอารี่เล่มนั้นมาอ่าน ตกลงไหม”
“พูดแบบนี้ ก็หมายความว่า....”
“ฉันเข้าสถานีอวกาศได้แล้วนะ กำลังทำเรื่องอยู่ แต่คงต้องฝึกอีกมากถึงจะได้ออกไป ฉันจะพยายามสอบให้ได้ไปที่ดาวโลก เพื่อไปเอาไดอารี่จากเธอนะ”
“เธอพูดจริงเหรอ” พอได้ยินแบบนั้น ไอ้ความน้อยใจมันก็หายไปจนหมด นี่เราจะได้เจอกันแล้วเหรอ ฉันเชื่ออยู่แล้วว่าสายลมต้องมาที่โลกได้แน่ ๆ
“อืม ฉันไม่โกหกเธอหรอก ฝันดีนะ”
“อื้อ... ฉันจะรอให้เธอมาอ่านไดอารี่นะ”
“แต่มัน...ไม่ใช่แค่คืนนี้นะ ต่อไปนี้ ถ้าเธออยากคุยอะไรกับฉัน เธอก็แค่เขียนมันลงไปในไดอารี่ เก็บไว้ให้ฉัน ถ้าฉันว่างฉันจะโทรไป”
“หมายความว่าไง”
“ฉันจำเป็นต้องไปฝึกอยู่ที่สถานีหลายวัน เธอเข้าใจฉันนะ” ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ อดเปรี้ยวไว้กินหวานหน่อยนะฝ้าย นี่ถือเป็นข่าวดีมากข่าวหนึ่งสำหรับฉัน นี่เราจะได้เจอกันจริงๆ เหรอ สายลมที่ฉันเฝ้าเพ้อถึง ฉันจะได้เจอกับเขาจริงๆ น่ะเหรอ
- ผู้เขียน
