อยากกิน
1548 คำ
Devil gang แก๊งหล่อปีศาจกับยัยนางมารขัดดอก
Ep.7
ฉันนิ่งอึ้งไปกับคำพูดของแอสโมดิวส์ก่อนจะมองเข้าไปในตาของเขาที่ยังคงมีเงาของฉันสะท้อนในตาเขาอยู่ แล้วพูดออกไปตามความรู้สึก
"อย่าพึ่งตายนะ ถ้านายจะตายนายก็ช่วยตายหลังจากที่ฉันไปจากตรงนี้ก็ได้ฉันไม่อยากเห็นภาพติดตา"
คนตัวสูงขมวดคิ้วเข้าหากันน้อยๆฉันเลยรีบแย่งพูดออกมาก่อนที่จะไม่มีโอกาศอีกนั่นยิ่งทำให้คนตรงหน้าฉันหลับตาลงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาทันที คงใกล้ตายแล้วใช่ไหมอ๊ากกกกก
"แล้วอย่ามาหลอกมาหลอนฉันเลยนะฉันกลัว"
"ฉันไม่ได้จะตายเพราะถูกแทง แต่ฉันคงจะตายเพราะเธอแช่งฉันมากกว่า"
เขาผละออกจากตัวฉันแต่คงลืมไปแล้วว่าฉันเกาะบ่าเขาเพื่อยึดตัวเองเอาไว้เพื่อจะกดแผลจากหลังบ่าอีกข้างให้เขา ทำให้ฉันเซไปตามตัวของเขาปะทะเข้ากับแผงอกแกร่ง
แต่เพราะฉันจวนจะล้มแอสโมดิวส์เลยใช้แขนมารวบเอวฉันเอาไว้
หมับ!
"แอ่ก! โอ๊ยยยย! นายทำบ้าอะไรของนายเนี๊ย!"
ฉันถูกเลเวียธานล็อคคอเอาไว้จากด้านหลังเขาใช้แรงดึงฉันเข้าหาตัวทำให้หลังฉันติดเข้ากับแผงอกแข็งแรงของเขา
"เธอนี่มันตัวปัญหาจริงๆ"
"ฉันทำอะไรผิด ฉันแค่จะช่วยกดแผลให้แอสโมดิวส์เท่านั้นเอง"
ฉันเถียงเลเวียธานหน้าตั้ง พยายามแงะแขนเขาแล้วแต่ไม่ออกหมอนี่มันติดกาวตราช้างไว้หรือไง
"ต้นเหตุมันมาจากเธอไม่ใช่ไง"
เลเวียธานหรี่ตาอย่างจ้องจับผิดทำให้ฉันต้องเสมองไปทางอื่นกลบเกลื่อน
"ฉันต่างหากมันไม่เกี่ยวกับเธอ"
ชายร่างสูงเช็ดเลือดที่มุมปากเบาๆเขามองฉันแล้วยิ้มออกมา ให้ตายสิฉันเกือบลืมเขาไปแล้วนะเนี๊ย
"มึงเงียบไปไอ้เวกัส มึงมันเส่หาเรื่อง"
เลเวียธานพูดเสียงเรียบไม่พอยังออกแรงล็อคคอฉันเข้าไปอีก
"เอ้า! นายชื่อเวกัสหรอกเหรอ"
ฉันถามคนตรงหน้าอย่างสนใจ เขาพยักหน้าตอบกลับมาน้อยๆก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันแล้วพูดเบาๆแต่ทั้งสามปีศาจกลับได้ยินแล้วพูดออกมาพร้อมกันอย่างไม่สบอารมณ์
"ฉันจริงใจขนาดนี้เธอจะยอมไปอยู่กับฉันไหม"
"ฝันเหอะไอ้เวกัส"
เลเวียธานพูดพร้อมชี้หน้าเวกัส
"กูไม่ให้"
แอสโมดิวส์กอดอกจ้องเวกัสเขม็ง
"อยากตายว่างั้น"
ลูซิเฟอร์พูดเสียงเรียบไม่ได้จ้องหน้าใครแค่จ้องมีดในมือแล้วลูบไปมาอย่างน่าหวาดเสียว
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ไป นายไม่ต้องพยายามแล้วนะอันที่จริงฉันก็พอจะรู้นะว่าตัวเองน่ะสวยมากแต่ฉันต้องทำงานชดใช้หนี้อีกเยอะ พวกนายไม่ต้องแย่งให้ฉันไปเป็นลูกหนี้ขัดดอกกันขนาดนี้ก็ได้นะฉันปลื้มใจน้ำตาแทบไหลเลยหละ"
"หลงตัวเอง"
"นายว่าไงนะ!"
ฉันจับแขนของเลเวียธานที่ล็อคคอของฉันเอาไว้ก่อนจะหมุนตัวเขย่งจ้องคนตรงหน้าอย่างกินเลือดกินเนื้อ แต่ด้วยความใกล้กันมากเกินไปทำให้ปลายจมูกของฉันและเขาแตะกันอย่างไม่ได้ตั้งใจเล่นเอาเลเวียธานหน้าเหวอไปเลย
"ฉันถามว่านายว่าอะไร"
"คือ..แฮ่ม! ฉันเปล่า"
ฉันจ้องเลเวียธานอย่างจิกกัดจนเขาน่าจะรำคาญเลยปล่อยฉันออกแถมยังเอามือมาดันหน้าฉันให้ฉันห่างจากเขาไปอีก โห้!แค่นี้ทำรังเกียจเชอะ!
"ทำไมนายไม่ไปโรงพยาบาล ไม่ใช่แผลยุงกัดนะถึงทายาแล้วหายได้"
ฉันยืนดูแอสโมดิวส์ที่นั่งให้ลูซิเฟอร์เย็บแผลสดให้บนโซฟาในห้องแค่เห็นเข็มฉันก็แทบเข่าอ่อนแล้วแต่หมอนี่กลับนั่งสบายๆให้ลูซิเฟอร์เย็บแผลอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเย็บเสร็จ
"นายโอเคไหมฉันขอโทษนะ"
ฉันเดินเข้าไปใกล้เขาพร้อมทำหน้าสำนึกผิดอย่างที่สุด
"เอ๊ะ! นั่นใช่รอยสักของนายใช่ไหม"
ฉันชี้ไปยังรอยสักที่แขนข้างซ้ายของเขามันเป็นหัวของแพะแต่ทำไมแพะตัวนี้ถึงได้ดูน่ากลัวจังเลยแถมยังมีรูปดาวห้าแฉกตรงหัวอีกต่างหาก
แอสโมดิวส์มองตามนิ้วที่ฉันชี้ไปยังรอยสักของเขาแล้วส่งยิ้มกลับให้ฉัน
"นี่แล้วของนายอ่ะ?"
ฉันหันไปถามเลเวียธานที่อยู่ข้างๆจนเขาสะดุ้ง อะไรจะขวัญอ่อนขนาดนี้
"เกี่ยวไรกับฉัน"
"ขอฉันดูหน่อยสิ"
ฉันยิ้มฉีกยิ้มหวานกุมมือเข้าหากันอย่างอ้อนวอนจนอีกฝ่ายหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด
"โรคจิตหรือไงถึงได้ขอดูของคนอื่นเขาไปทั่วน่ะห๊ะ!"
เขาพูดเสียงดุแล้วเดินหนีฉันไปอีกด้าน ขอดูแค่นี้ถึงกับโกรธหน้าแดงหน้าดำเลยเหรอย่ะ ปัดโธ่ขี้งก
"เอ่อ..คือฉันอยากเปลี่ยนชุดได้หรือเปล่ามันคาวเลือดไปหมดแล้ว"
ฉันมองพวกเขาทั้งสามพร้อมกับมองชุดของตัวเองที่มีรอยเลือดติดชุดอยู่
"ตามฉันมา"
ลูซิเฟอร์เอ่ยเบาๆแล้วลุกขึ้นเดินไปห้องของเขาทำให้ฉันรีบสาวเท้าเดินตามไปอย่างไว
"ชุดนอนและชุดชั้นในของเธออยู่ตรงนั้น"
เขาชี้ไปที่เตียงของเขาฉันเลยมองตามไปถึงกับเบิกตาโตแทบถลน
คุณพระคุณเจ้า นี่เขาเตรียมชุดนอนสายเดี่ยวสีดำสุดเซ็กซี่รวมทั้งชุดชั้นในลูกไม้สีดำเข้ากันมากๆเลย ดี! เยี่ยม!
"เหอะๆ นี่นายล้อเล่นใช่ไหม"
"จะให้ฉันใส่ให้เธอไหม จะได้รู้ว่าฉันไม่ได้ล้อเล่น"
ลูซิเฟอร์ขยับเข้ามาใกล้มือข้างนึงของเขาเกี่ยวสายริบบิ้นที่ผูกเข้าหากันที่เนินอกของฉันแล้วกระตุกมันออกมาจนฉันต้องรีบกระครุบเอาไว้สะก่อนมีหวังได้มีซาลาเปาสองลูกมาเต้นโทงๆแน่
"ฉันเปลี่ยนเอง"
ฉันพูดก่อนจะรีบโกยชุดทั้งหมดแล้ววิ่งแจ้นออกมาวิ่งตรงไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำชำระล้างความซวยวันนี้ให้หมด
ก๊อกๆ!
"นี่! เธอออกมาหน่อยดิ"
เสียงเรียกห้วนๆที่ดังมาจากหน้าประตูทำให้ฉันเริ่มหงุดหงิดจนต้องเดินไปเปิดประตูหน้าบอกบุญไม่รับ
"คนเขามีชื่อนะจะเรียกก็เรียกให้ดีๆสิ"
ฉันยืนเท้าสะเอวมองหน้าเลเวียธานที่ยืนมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ผีเข้า?"
เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"ผีบ้านนายสิ! มีอะไร"
"เธอชื่ออะไร"
"หื่อ! เอ่อฉันชื่อลูกแพร์ว่าแต่นายจะถามทำไม"
ฉันงงนิดหน่อยที่อยู่ดีๆหมอนี่ก็ถามชื่อออกมาโต้งๆ
"ก็เธอบอกให้เรียกชื่อไง"
"อ้อ เหรอ...ฉันพูดเหรอ"
ฉันยืนสับสนกับตัวเองนิดหน่อยก็ถูกเลเวียธานล็อคคอลากออกมา
"นี่นายจะทำดีๆกับฉันสักวันไหมห๊ะ! ล็อคจนคอฉันเคล็ดไปหมดแล้วเนี๊ย"
"จริงดิ ไหนดูหน่อย"
เขาลากฉันมาที่โซฟาขอย้ำคำว่าลากชัดๆนะเพราะหมอนี่มันลากมาอย่างแรงเล่นเอาคอเกือบขาด
"อยู่นิ่งๆ"
เขาผลักฉันลงให้นั่งบนโซฟาเบาๆแล้วเขาก็หย่อนตัวลงนั่งข้างๆฉันไปด้วย
"จะทำอะไรน่ะ! นายจะบีบคอฉันเหรอจิตใจโหดร้ายมากไปหรือเปล่าห๊ะ!"
ฉันสะดุ้งตัวโยนทันทีที่นิ้วเรียวของเลเวียธานสัมผัสต้นคอของฉัน
"นี่ฉันดูชั่วขนาดนั้นเลย"
"อย่าให้ฉันพูดเลยนะ3วัน3คืนก็ไม่หมด"
ฉันถลึงตาใส่เขาจนอีกฝ่ายถอยหายใจอย่างเซ็งที่ฉันออกอาการอยากด่าเขาสุดฤทธิ์
"แค่จะนวดให้"
"นวดทำไมอย่ามาทำดีแบบนี้นะมันน่ากลัวกว่าเดิมเยอะเลย"
ฉันไม่รู้ว่าเขามีจุดประสงค์อะไรแต่ทางที่ดีฉันควรหลีกเลี่ยงดีกว่า ขืนให้นวดขึ้นมาแล้วคิดค่านวดเพิ่มในหนี้อีกแสนสองแสนฉันก็แย่นะสิ
"ไอ้ธานมึงจะทำอะไร"
เสียงเรียบนิ่งจากลูซิเฟอร์ทำให้เราสองคนหันไปมองอย่างพร้อมเพียงกัน
"ก็กูหิว"
"หิว? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับยัยนี่ด้วย"
"กูอยากกินลูกแพร์ แล้วมึงล่ะ?"
เลเวียธานกระตุกยิ้มเล็กน้อยแต่ฉันนี่ตาโตตรงคำว่าลูกแพร์ไปแล้ว
"กูก็อยากกิน"
ลูซิเฟอร์หันมามองฉันแล้วพูดขึ้นใบหน้านิ่งๆนั้นฉันไม่สามารถเดาออกได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ฉันมองทั้งสองสลับกันก่อนที่แอสโมดิวส์จะเดินเข้ามาร่วมวงด้วยแถมยังพูดออกมายิ้มๆไปด้วยแต่การอยากกินหนึ่งอย่างพร้อมกันนี่มันจะบังเอิญไปไหมห๊ะ
"ฉันก็อยากกินนะ ว่าลูกแพร์ลูกนี้จะหวานหรือเปล่า"
- ผู้เขียน
