นอนกับฉัน
1472 คำ
Devil gang แก๊งหล่อปีศาจกับยัยนางมารขัดดอก
Ep.8
ฉันนั่งตัวแข็งทื่อมองพวกเขาสลับกัน ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆทำตัวเรียบร้อยสุดฤทธิ์
"ฉันว่าถ้ากินตอนนี้พวกนายอาจจะท้องเสียก็ได้นะ แหะๆ ฉันว่าลองเปลี่ยนเป็นมะระแทนดีไหม ดีต่อสุขภาพ"
"แค่ชิมหน่อยจะเป็นไรไปล่ะ"
เลเวียธานยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน สายตาเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้ฉันต้องเขยิบหนี้อย่างอัตโนมัติ
แปะ!
ฝ่ามือหนาที่จับตรงขาอ่อนของฉันทำให้ฉันตกใจสะดุ้งตัวโยน แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มอย่างพอใจ
"คือ ฉันง่วงแล้วไปนอนนะเกิดฉันนอนดึกทำงานใช้หนี้พวกนายไม่ไหวล่ะยุ่งเลย"
ฉันลุกขึ้นพรวดพราดหวังจะมุ่งตรงไปที่ห้องน้ำที่ตอนนี้เป็นห้องนอนสำหรับฉันไปแล้ว
หมับ!
ฝ่ามือหนาฉุดรั้งข้อมือฉันไว้ก่อน เลเวียธานที่นั่งอยู่เขาได้รั้งข้อมือฉันเอาไว้ แต่นั่นยังไม่น่าตกใจเท่ากับที่ฉันได้ยินคำพูดที่พวกเขาพูดขึ้นพร้อมกัน
"ไปนอนกับฉัน"
พวกเขาพูดขึ้นพร้อมกันจนต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันนิ่งๆมีแต่ฉันที่เลิกลั่กอยู่คนเดียว
"กูจะนอนกับยัยนี่ เห็นไหมว่ากูจับยัยนี่อยู่"
เลเวียธานพูดขึ้นอย่างยียวน
"แล้วไง?"
ลูซิเฟอร์เลิกคิ้วน้อยๆสายตาเขามองมาที่มือของเลเวียธานที่จับข้อมือฉันเอาไว้
"ก็ตามนั้น คืนนี้กูจะนอนกับยัยนี่มึงสองคนก็นอนพรุ่งนี้สิวะ"
ตอนนี้ถ้าฉันยกมือขอออกความเห็น มันจะเป็นไรไหมนี่ฉันกลายเป็นของเล่นที่สลับสับเปลี่ยนกันวันคี่วันคู่ไปแล้วหรือไง
"ก็ได้ ตามนั้น"
"เออ ตามนั้น"
แอสโมดิวส์กับลูซิเฟอร์พูดเสร็จต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเองไป เหลือเพียงฉันกับเลเวียธานที่นั่งยิ้มมุมปากอย่างพอใจอยู่ตรงนี้
"ไปนอนกันเถอะ เดี๋ยวเธอจะไม่มีแรงทำงาน"
เขาเอ่ยเบาๆแล้วออกแรงลากฉันเข้าห้องของเขาไปด้วย
"ฉันนอนพื้นก็ได้นะ อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่านอนในห้องน้ำ"
"เตียงฉันออกจะกว้างแค่เพิ่มเธอมาอีกคนมันคงไม่แคบไปกว่านี้หรอก"
เลเวียธานออกแรงดึงฉันเข้าหาตัวเขาทำให้ตอนนี้ฉันกับเขามีช่องระหว่างกันแค่หนึ่งคืบ
"ถ้าไม่อยากนอนแต่ทำอย่างอื่นฉันก็ไม่ว่านะ"
น้ำเสียงหยอกเย้าพร้อมสายตาเจ้าเลห์ทำให้ฉันต้องรีบสะบัดมือจากเขาแล้วกระโดดขึ้นเตียงห่มผ้าอย่างเร็ว ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนความคิดซะก่อน
"นายไม่นอนหรือไง"
ฉันเอ่ยถามอีกฝ่ายที่ยังคงยืนจ้องฉันจากปลายเตียงอยู่
อีกฝ่ายไม่ตอบแต่เดินมาข้างเตียงก่อนที่เขาจะสอดตัวเข้ามาใต้ผ้าห่มเดียวกัน
"รู้ไหมว่าเธอเป็นคนแรกที่ได้นอนบนเตียงของฉัน"
เลเวียธานเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนที่เขาจะขยับไปปิดไฟตรงหัวเตียงทำให้ภายในห้องมืดสลัว
ฉันไม่กล้าปริปากพูดอะไรออกไป เดี๋ยวมันจะไปกระตุ้นความโกรธของหมอนี่ออกมามีหวังคงได้เตะฉันออกไปนอนนอกห้องแน่ๆ ผ้าห่มนุ่มๆที่นอนนุ่มๆที่ไม่ได้นอนแบบนี้มาหลายวันมันทำให้ฉันเริ่มหลับตาพริ้มเข้าสู่ห้วงนิทรา
จะว่าเป็นการนอนหลับที่สะบายที่สุดเลยก็ว่าได้หลังจากที่ฉันทนนอนในอ่างอาบน้ำมานาน
ซ่า!!~
ฉันกวักน้ำในมือมาเล่นอย่างอารมณ์ดี การที่ตื่นมาแล้วแช่น้ำอุ่นๆในอ่างนี่มันดีจริงๆ
แกร๊ก!!!
เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นจนฉันต้องหันหน้าไปมองผู้มาเยือน
ใบหน้านิ่งๆเย็นชาราวกับจะให้คนมองต้องคำสาปแข็งตายด้วยท่าทีเย็นชาไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร
"นายจะเข้ามาทำไม ฉันล๊อคประตูแล้วนะ"
ฉันนั่งหันหลังให้ลูซิเฟอร์เอามือปกปิดร่างกายตัวเองเอาไว้ แต่อีกฝ่ายยังคงยืนพิงกรอบประตูนิ่งอยู่อย่างนั้น
"โรคจิตหรือไง นายจะยืนดูแบบนี้อีกนานไหม!"
ฉันพูดเสียงแข็งอย่างไม่พอใจเมื่อเขายังคงเงียบอยู่
"เมื่อคืนเธอกับไอ้ธาน"
ลูซิเฟอร์เอ่ยถามเสียงเรียบ เขาก้าวเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆจนฉันต้องนั่งนิ่งตัวลีบไม่กล้าขยับ
"อะไร ฉันทำไม?"
ฉันถามเสียงสั่นๆ ลูซิเฟอร์หยุดยืนข้างๆอ่างอาบน้ำก่อนที่เขาจะใช้สายตาสำรวจตามร่างกายฉันอย่างเสียมารยาท ฉันถึงกับต้องกระชับมือเพื่อปกปิดของสงวนเอาไว้แน่น
"หึ! ไม่มีร่องรอย"
อีกฝ่ายแค่นหัวเราะเล็กน้อยแล้วเดินออกไปในทันที ปล่อยให้ฉันนั่งแข็งทื่อหน้าร้อนผ่าวด้วยความอาย ความบริสุทธิ์ผุดผ่องของฉันมันแปดเปื้อนไปหมดแล้วฮื้อออออ ขอโทษนะปาร์ค จินยอง เค้าขอโทษที่ไม่สามารถให้จินยองได้เห็นเป็นคนแรก ถึงแม้ว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้เจอตัวจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้
"ไอ้เฟอร์ มึงจะเอาไงวันนี้บ่อนปิด กูต้องลงไปเครียข้างล่าง"
เลเวียธานเอ่ยถามลูซิเฟอร์ที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา ซึ่งฉันแอบชะโงกหน้าออกมาจากห้องน้ำที่ตอนนี้มันกลายเป็นที่สิงสถิตของฉันไปแล้ว
"กูต้องไปดูของที่โกดัง"
ลูซิเฟอร์เอ่ยตอบเบาๆก่อนจะปรายตาไปมองแอสโมดิวส์ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ จนรับรู้ถึงสายตาที่มองมาของลูซิเฟอร์เขาถึงได้ละจากหน้าจอแล้วเงยหน้าขึ้นมา
"กูนัดคุยกับลูกค้า"
"แล้วใครจะอยู่เฝ้ายัยนี่"
เลเวียธานชี้มาที่ฉันจนฉันสะดุ้ง พวกเขากันมามองฉันเป็นตาเดียวจนฉันถึงกับเกร็ง
"เอ่อ...ฉันอยู่ของฉันได้ไม่ต้องใครมาเฝ้าหรอก"
ฉันเอ่ยเบาๆยิ้มแห้งๆให้พวกเขา
"ฝันเถอะว่าฉันจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียว"
ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญถึงขนาดที่เขาจะต้องคอยเฝ้าฉันถึงขนาดนี้แต่ประโยคถัดมาของเลเวียธานทำให้ฉันหน้างอไปทันที
"ขืนบ้าจุดไฟเผาห้องขึ้นมาอีกจะทำไง"
"ใครมันบ้าจะจุดไฟในห้องที่ตัวเองอยู่ล่ะ"
ฉันยืนเท้าสะเอวเถียงอีกฝ่ายที่นั่งกระดิงหางอยู่ อุ๊ย!กระดิกเท้าน่ะ
"อ้อหรอ~ เหมือนฉันคุ้นๆว่าเคยเจอยัยบ้าที่ไหนจุดไฟเล่นแถวนี้"
ฉันเบะปากอย่างขัดใจ ส่วนเลเวียธานกลับยักคิ้วกวนๆอย่างสบอารมณ์
"เธอไปกับฉัน"
ลูซิเฟอร์ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินมาที่ฉัน นั่นทำให้ฉันต้องก้าวถอยอย่างอัตโนมัติ เพราะสีหน้านิ่งดูโหดโฉดชั่วแล้ว ทำให้ฉันคิดในทางที่ดีไม่ได้เลย
"นายคงไม่ได้หลอกพาฉันไปขายหรอกใช่ไหม ต่อไปนี้ฉันจะทำตัวดีๆแล้วนะ จะไม่สร้างปัญหาให้พวกนายอีก"
สุดท้ายฉันก็ต้องมากับลูซิเฟอร์อย่างไม่ค่อยเต็มใจนักแต่ก็ถือว่าได้ออกมาข้างนอกบ้าง
รถคันหรูของลูซิเฟอร์จอดหน้าโกดังที่ค่อนข้างจะห่างไกลจากตัวเมืองมามากเลยทีเดียว
"ลงไป แล้วอย่าก่อความวุ่นวาย"
น้ำเสียงบังคับแกมข่มขู่ทำให้ฉันต้องตอบรับอย่างว่าง่าย
บรรดาลูกน้องของหมอนี่พากันก้มหัวให้ทันทีที่ลูซิเฟอร์เดินผ่านเล่นเอาฉันถึงกับตกใจเล็กน้อยที่เดินตามหลังเขาเข้าไปในโกดัง
"ทุกอย่างเรียบร้อยไหม"
"ครับนาย เตรียมส่งออกแล้วครับ"
ลูซิเฟอร์เดินตรวจดูรอบๆในกล่องไม้ขนาดใหญ่ที่วางเรียงรายกันเต็มไปหมด
"นี่ครับนาย"
ลูกน้องของเขาคนนึงเดินถือแก้วเข้ามาแต่ฉันคนนี้ที่หิวน้ำเอามากๆเลยรีบแย่งแก้วจากมือของลูกน้องคนนั้นมาดื่มรวดเดียวจนหมด เอื๊อก!ไหงน้ำมันอย่างกับเหล้าอย่างนี้นะ
"เฮ้ย! นี่มันไม่ใช่ของเธอ"
เสียงหงุดหงิดๆจากใครบางคนทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วยุ่ง เริ่มรู้สึกว่าจะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้
งุ๊ยยยยย ทำไมมันเอียงๆแบบนี้นะ
"หาเรื่องให้จนได้สินะ"
น้ำเสียงเรียบๆแต่ออกจะดุดันทำให้ฉันต้องรีบปรือตาของตัวเองมาเพ่งดูคยตรงหน้าอย่างไว
"งายยยยย~ หวาดดี~"
ฉันโบกมือทักทายคนตรงหน้าที่ยังคงตีหน้านิ่งมองฉันอย่างโกรธๆหรือเปล่า?
น้ำเสียงยานคางบวกกับตัวที่โอนเอนไปมาของฉันทำให้ตอนนี้ตระหนักได้แล้วว่าที่ดื่มไปเมื่อกี้นี้เป็นเหล้าแน่ๆ
"หึ! จะเอาให้สร่างเมาเลย"
- ผู้เขียน
