เล่ห์มารซาตานทมิฬ

6

“เข้ามาทำอะไรดีล่ะ นี่มันบ้านของฉัน เธอลืมไปแล้วหรือไง” เขาก้าวเข้าหาร่างบางที่สั่นสะท้านถอยหนีอย่างหวาดกลัว

“ถึงจะเป็นบ้านของคุณ แต่นี่เป็นห้องของดิฉันนะคะ คุณควรจะให้เกียรติกันบ้าง ไม่ควรเดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะแบบนี้” ภัทรวนันต์รวบปมผ้าขนหนูเอาไว้แน่น ไม่ชอบใจสายตาแบบนี้ของเขาเลยจริงๆ

“หึ! เมื่อก่อนเรียกพี่ทุกคำ เดี๋ยวนี้เรียกเสียห่างเหินเชียว” เขาทำเสียงในลำคออย่างไม่ชอบใจนัก

“คุณเป็นคนบอกเองว่าไม่ให้ฉันเรียกคุณว่าพี่ คุณลืมไปแล้วหรือไงคะ ดิฉันไม่อยากให้คุณหงุดหงิดใจจึงปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด” ภัทรวนันต์ตอบอย่างใจเย็น ดูท่าทีแล้วเขาจะเข้ามาหาเรื่องเธอมากกว่ามีจุดประสงค์อื่น หญิงสาวไม่ได้ประชดหรืออยากพูดให้เขาหงุดหงิด แค่ชี้แจงให้เขาตระหนักในสิ่งที่เคยพูดเอาไว้

“ปากดีนักนะ” คุณธรรมเข้าประชิดคนที่พยายามถอยหนี กระชากร่างบางเข้ามาหา จนร่างน้อยปลิวไปแนบกับอกกว้าง เธอตกใจ โดนกอดเอาไว้แนบอก มือบางทุบตีอย่างหวาดหวั่น ดวงตาเบิกกว้าง

“ปล่อยนะคะ”

“อยากให้ปล่อยจริงเหรอ เรียกฉันว่าพี่ก่อนสิ”

“เอ๊ะ! ก็คุณไม่ชอบ อื้อ...” ริมฝีปากจิ้มลิ้มน่ารักถูกกดจูบลงมาอย่างดุดันลงโทษคนดื้อที่เถียงและไม่ยอมท่าเดียว ภัทรวนันต์ตกใจ เธอเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น มือสวยจิกทึ้งรัวกำปั้นใส่ร่างสูงที่กอดรัดเธอไม่ยอมปล่อย ดวงตาเบิกกว้าง ตัวสั่นอย่างตกใจกลัว

คุณธรรมเริ่มโมโหที่หญิงสาวต่อต้าน เขารู้สึกเจ็บอยู่เหมือนกัน กำปั้นเล็กๆ ที่ดูไม่มีพิษสง แต่เมื่อทำร้ายซ้ำๆ กันหลายครั้งเข้ามันทำให้เขาเริ่มหงุดหงิด ชายหนุ่มผลักร่างบางไปบนที่นอนนุ่มแล้วขึ้นทาบทับ ภัทรวนันต์ตกใจแทบช็อก เธอดิ้นหนีสุดฤทธิ์อย่างบ้าคลั่ง แต่เขายิ่งกดแนบให้เธอจมอยู่บนเตียงหนานุ่ม

“ปล่อยนะคะ” เธอเลิกดิ้นเพราะทั้งเหนื่อยและเจ็บไปตามเนื้อตามตัว ยิ่งดิ้นเขายิ่งออกแรงมากขึ้นกดเธออย่างรุนแรงจนเธอร้าวไปหมด

“เรียกฉันว่าพี่ ยัยเด็กดื้อ” คุณธรรมขู่เสียงเข้มอย่างเอาแต่ใจ

“ค่ะพี่คุณ พอใจหรือยังคะ ถ้าพอใจแล้วก็ปล่อยพัด พัดเจ็บ” ภัทรวนันต์ยอมพูดในสิ่งที่เขาสั่ง ถ้าเธอขืนขัดใจเขา มีแต่จะเจ็บตัวมากขึ้น

คุณธรรมยังไม่รู้สึกพอใจในการกระทำของคนใต้ร่าง เมื่ออดีตเธอเคยวิ่งตามเขา เกาะติดแจ จนทำให้เขารำคาญ แต่ผ่านไปแค่สี่ปี เธอกลับนิ่งเฉย มองเขาเป็นอากาศธาตุ แถมยังไม่ได้มีท่าทีอ่อนน้อมติดเขาแจเหมือนก่อน มันรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เขาอยากให้ยัยเด็กน่าฟัดนี่ตามเกาะติดเขาเหมือนก่อน

“ยังไม่พอใจ” คุณธรรมยิ้มเจ้าเล่ห์ มองเรือนร่างที่ห่อหุ้มด้วยผ้าขนหนูหมิ่นเหม่ เธอคงยังไม่รู้ว่าตอนดิ้นผ้าขนหนูผืนนั้นได้หลุดร่วงลงไปกองใต้ฐานอกเสียแล้ว สายตาของเขาที่ก้มมองมา ทำให้ภัทรวนันต์กรีดร้องอย่างตกใจ รีบสะบัดมือ ตะปบปมผ้าขนหนูเอาไว้ รีบดึงขึ้นมาปิดอกอวบอิ่ม ใบหน้าสาวแดงเรื่อจนลามไปถึงใบหู รู้สึกอายเขายิ่งนัก เกิดมาไม่เคยมีใครได้เห็นรูปร่างส่วนลี้ลับใต้ร่มผ้านี้มาก่อน

“พี่คุณปล่อยพัดเถอะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี” เธอเบี่ยงหน้าหลบเมื่อเขาก้มลงมาหา ปลายจมูกโด่งชนกับแก้มนุ่มและซอกคอหอมกรุ่นครั้งแล้วครั้งเล่า

“ไม่ดียังไง ไหนบอกมาซิ” คุณธรรมกระซิบถาม ชอบใจที่ได้กลั่นแกล้งคนใต้ร่าง

“พี่คุณรู้ว่าไม่ดียังไง ไม่เห็นต้องถาม” ภัทรวนันต์รู้ว่าเขาแกล้งยียวนเพราะอยากรังแกเธอ

คุณธรรมกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงสู่ลำคอที่แห้งผาก สายตาคมกล้าเหลือบมองร่องอกที่เบียดชิดอยู่ภายใต้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก แม้ว่าเธอจะตัวเล็ก แต่อกเธอกลับอวบอัดน่าสัมผัส เอวคอดรับกับสะโพกผายงอนงาม กลิ่นกายหอมจรุง ยิ่งผิวนี่เนียนนุ่มจนเขาลูบมือสัมผัสด้วยความเผลอไผล เธอพยายามเบี่ยงหลบแต่หนีมือเขาไปไม่พ้นเนื่องจากถูกกักอยู่ใต้ร่างสูง

“ไอ้หมอนั่นแฟนเหรอ” เขาเข้าประเด็นที่ต้องการรู้ทันที นึกหงุดหงิดที่เห็นเธอหัวร่อต่อกระซิกกับผู้ชายคนอื่น มันรู้สึกหวง เพราะบิดามารดาเคยประกาศว่าเธอเป็นของเขา โตขึ้นจะให้แต่งงานกัน มันหวงแปลกๆ รู้สึกเสียหน้าที่เธอเองก็เหมือนจะลืมเลือนเขาไปเสียสนิททั้งๆ ที่เคยเกาะติดตั้งแต่เด็ก เมื่อก่อนเขาเคยรำคาญยัยเด็กนี่ แต่ตอนนี้กลับไม่ชอบใจที่เธอเมินเฉยต่อเขาเสียได้

ภัทรวนันต์กำลังงุนงงกับคำถามของชายหนุ่ม เธอขมวดคิ้วเข้าหากัน สีหน้าและแววตาของหญิงสาวทำให้คุณธรรมต้องถามซ้ำ แต่ขยายความให้เธอเข้าใจมากขึ้น

“หมายถึงไอ้หนุ่มที่มาส่งตอนเย็นยังไงเล่า แฟนเหรอไง” เขาถามแล้วต้องรอลุ้นคำตอบอย่างใจจดจ่อ ภาวนาขอให้ไม่ใช่ เพราะเขาหวงสุดๆ ถ้าเป็นจริง เขาจะขัดขวางให้ถึงที่สุด

“ไม่ใช่หรอกค่ะ พี่ตนุต่างหากล่ะคะที่มาส่ง มากับนิ” ภัทรวนันต์ไม่ชอบโกหก เธอจึงบอกตามตรง คุณธรรมมีสีหน้าดีขึ้น แต่แกล้งทำขรึมใส่และอบรมสั่งสอนคล้ายผู้ใหญ่สอนเด็ก

“ดีแล้ว เรียนยังไม่จบ อย่าริมีฟงมีแฟน มันไม่ดีรู้ไหม เดี๋ยวคุณพ่อกับคุณแม่จะเป็นกังวล” คุณธรรมเพิ่งรู้ว่าคนที่หันหลังให้เขาตอนเดินขึ้นรถคือตนุนั่นเอง ว่าแล้วเชียวทำไมถึงได้คุ้นตานัก

“คุณลุงกับคุณป้าไม่ว่าหรอกค่ะ ท่านไม่ได้หัวโบราณจนห้ามปรามไปเสียทุกอย่าง แค่ให้อยู่ในขอบเขตที่ควรจะเป็น”

“แต่เธอควรจะรู้ตัวเองว่าอะไรควรอะไรไม่ควร อยู่บ้านคนอื่น เป็นหนี้บุญคุณเขา ไม่ควรทำให้เขาต้องเดือดเนื้อร้อนใจเป็นห่วงในเรื่องไร้สาระ” คนที่หวงก้างแกล้งอบรมเสียงดุอย่างไว้เชิงไว้หน้าเต็มกำลัง

“พัดรู้ดีว่าเป็นแค่คนอาศัย” ภัทรวนันต์พูดเสียงเศร้า ด้วยคิดถึงบิดามารดาผู้ให้กำเนิดที่จากเธอไปแล้วทั้งสองคนอย่างไม่มีวันกลับ เพียงแค่คิดความเศร้าสร้อยในอดีตก็ตีกันยุ่งเหยิงไปหมด

คุณธรรมเห็นใบหน้าเศร้าของหญิงสาวก็ทำอะไรไม่ถูก วูบหนึ่งเขารู้สึกสงสาร จริงๆ เขาไม่ควรตอกย้ำเธอเรื่องนี้เลย เขาเองพอจะรู้ว่าเมื่อก่อนครอบครัวเธอเคยร่ำรวยมาก่อน แต่เพราะทางบ้านล้มละลายทำให้เธอและมารดาต้องระเหเร่ร่อนลำบากยากเข็ญ ก่อนที่บิดามารดาของเขาจะไปรับมาอยู่ที่นี่

“ทำหน้าย่นทำไม แก่เร็วรู้ไหม” เขาแกะคิ้วที่ผูกโบของหญิงสาวออก ภัทรวนันต์มองชายหนุ่มอย่างประหลาดใจ ไม่คิดว่าเขาจะล้อเล่นกับเธอด้วย

“ฉันแค่ไม่อยากให้เธอทำหน้าเครียดเท่านั้นเอง” เขาแก้ตัว กลัวเธอรู้ว่าแอบใจอ่อน

“พี่คุณคะ พัดขอแต่งตัวก่อนได้ไหมคะ พัดต้องไปช่วยคุณป้าทำอาหารเลี้ยงต้อนรับพี่คุณไงคะ” เธอเอ่ยขอร้องด้วยน้ำเสียงนิ่มนวล

“อยากให้ปล่อยจริงเหรอ” คุณธรรมถามเสียงนุ่มโดยไม่รู้ตัว ภัทรวนันต์รีบพยักหน้ารับทันที “ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนสิ จะปล่อยง่ายๆ ได้ยังไง” เขาหลุบสายตาซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์

“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรคะ”

“ให้พี่หอมแก้มก่อน”

“อุ๊ย!” ที่เธออุทานไม่ใช่ตกใจและจะรีบปฏิเสธในคำขอของเขา แต่เขาพูดจบก็ไม่ฟังคำอนุญาตใดๆ ทั้งสิ้น กลับก้มลงกดจมูกลงที่แก้มซ้ายขวาฟอดใหญ่ ภัทรวนันต์หลับตาปี๋ด้วยความอาย ใบหน้าแดงจัดจนร้อน คุณธรรมกดจุมพิตที่หน้าผากอีกรอบอย่างมันเขี้ยวในความน่ารักนั้น เขาค่อยๆ ถอยห่างอย่างแสนเสียดาย แค่รู้ว่าเธอไม่ได้เป็นแฟนกับผู้ชายหน้าไหน เขาก็รู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด

“ถ้ายังไม่รีบใส่เสื้อผ้าอีก ฉันอาจจะอยากลงไปนอนบนเตียงของเธอแล้วทำอะไรมากกว่านี้นะ” เขายืนพูดอยู่ข้างเตียง มองใบหน้าอ่อนละมุนอย่างหลงใหล

ภัทรวนันต์ที่หลับตาปี๋รีบลืมตาขึ้น ตะเกียกตะกายไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบเสื้อผ้าออกมาจากตู้วิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว คุณธรรมกอดอกมองประตูห้องน้ำนิ่งๆ เผยยิ้มออกมาเมื่อทำให้เธออายได้ ก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไป

ระหว่างที่คุณธรรมงับประตูห้องของภัทรวนันต์ สายตาคู่หนึ่งมองมาอย่างอึ้งๆ ตามแผ่นหลังกว้างที่เดินลงไปชั้นล่างด้วยความครุ่นคิดระคนสงสัย...

งานเลี้ยง

ภัทรวนันต์ออกมาจากห้องน้ำแล้วรู้สึกโล่งอกที่คุณธรรมยอมออกไปจากห้อง เธอรีบหวีผมมัดให้เรียบร้อย ทาแป้งเด็กบางๆ แล้วลงมาช่วยข้างล่างเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับชายหนุ่ม