เล่ห์มารซาตานทมิฬ

5

คุณธรรมยอมรับว่าเขาชอบคนสวย รู้ตัวเองดีว่าไม่ใช่คนดีอะไร เขามีสิทธิ์ชอบผู้หญิงที่หน้าตาไม่ใช่เหรอ ส่วนนิสัยค่อยว่ากันอีกที ผู้ชายจะอะไรมากกับผู้หญิง แค่ถูกใจเข้ากันได้ก็ดีมากแล้ว เขาเองไม่ชอบให้ผู้หญิงคนไหนมาเซ้าซี้ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตเหมือนกัน อยู่เมืองนอกเขามีผู้หญิงมากหน้าหลายตามาทอดสะพานให้ ในเมื่อผู้หญิงมาถึงที่ เขาก็ตอบสนองให้อย่างถึงใจ ไม่เห็นจะผิดตรงไหน มีความสุขด้วยกัน แล้วก็แยกย้ายกันไป วินๆ กันทั้งคู่ ไม่มีพันธะ

ภัทรวนันต์ก็เหมือนกัน อย่าคิดว่าจะรอดจากมือเขาไปได้ เขาเห็นว่าเด็กนั่นแอบมองเขาอยู่ นี่เป็นนิมิตหมายอันดี อีกไม่นานคงจะเข้าไปนอนรอเขาถึงเตียงล่ะไม่ว่า... หึหึ!

“ระวังเถอะครับ ยัยเด็กนี่จะผลาญสมบัติของเราจนหมด ออดอ้อนออเซาะดีนัก เมื่อกี้ก็มีผู้ชายมาส่งถึงบ้าน คงจะเป็นคนรัก เรียนหนังสือก็ยังไม่จบ ริอ่านมีผู้ชงผู้ชายมาส่งบ้าน นี่คงจะไปพลอดรักกันจนหนำใจถึงได้กลับเอาจนป่านนี้”

คุณธรรมพาลหาเรื่องเด็กสาวเมื่อคิดไปถึงชายหนุ่มคนหนึ่งที่มาส่งเธอที่บ้าน เขาเห็นแต่ด้านหลังขณะอีกฝ่ายเดินขึ้นรถไป แม้จะคุ้นๆ แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เดาว่าเป็นชายหนุ่มที่มาติดพันเธอเป็นแน่ คิดว่าเธอคงมีคนรักแล้ว คุณธรรมรู้สึกไม่สบอารมณ์มากกว่าเดิม ในอดีตบิดามารดายกเธอให้เขา อยากให้แต่งงานกัน ดังนั้นเธอจะมีแฟนไม่ได้ เขาไม่มีวันยอมแน่นอน

“หนูพัดโตแล้ว เป็นธรรมดาที่จะมีหนุ่มๆ มาติดพัน ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นคนดี ฉันจะไม่ขัดขวาง เด็กมันรักกันชอบกัน หรือแกจะใจแคบไม่ให้น้องมีคนรัก ทั้งๆ ที่แกก็มีคนรักแล้ว ควงกันกลับมาจากต่างประเทศ แล้วทำท่าว่าจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้ อย่ามาอิจฉาน้องสิเจ้าคุณ แกเองพูดใส่หน้าฉันปาวๆ ว่าไม่ชอบถูกบังคับคลุมถุงชน ฉันมาคิดดูก็จริงอย่างที่แกว่า คิดว่าจะไม่บังคับใครๆ เหมือนกัน แม้แต่หนูพัด”

คุณากรพูดอย่างเป็นต่อปะปนกับความไม่พอใจในคำพูดของลูกชาย ในอดีตเคยถูกขัดขวางเรื่องความรักมาก่อน ตาและยายของภัทรวนันต์รังเกียจและดูถูกว่าเขาจน ดังนั้นลูกหลานจะรักใครชอบใครเขาไม่อยากบังคับ แม้ลึกๆ อยากให้คุณธรรมได้ตกล่องปล่องชิ้นกับภัทรวนันต์ แต่หากบุตรชายไม่ต้องการ เขาเองไม่อยากบังคับ คนไม่รักกันอยู่ด้วยกันจะหาความสุขได้ยาก

ส่วนเขานั้นแม้ไม่ได้รักจันทร์ระวีแต่แรก อยู่ด้วยกันแบบเพื่อนเสียมากกว่า ด้วยหน้าที่ความรับผิดชอบ จันทร์ระวีเองเป็นคนดี นานเข้าความดีนั้นทำให้เขารักเธอ กระนั้นก็ไม่เคยลืมพชิรา หญิงสาวที่เป็นรักแรกได้เลย

คุณากรคิดได้ว่าไม่อยากให้บุตรสาวของคนที่ตัวเองรักมีความทุกข์ ดังนั้นในเมื่อคุณธรรมปฏิเสธเสียงแข็ง เขาจึงไม่อยากยัดเยียดหรือบังคับใครๆ ให้ต้องรักกันแต่งงานกัน มันยากยิ่งที่จะอยู่กันไปตลอดรอดฝั่ง โตๆ กันแล้ว คงคิดได้ว่าตัวเองต้องทำอย่างไร

“แต่ยัยเด็กนี่ยังเรียนไม่จบ” คุณธรรมเถียงไปข้างๆ คูๆ รู้สึกร้อนรนในใจเมื่อได้ยินคำพูดของบิดาเช่นนั้น

“โธ่... ตาคุณคงเป็นห่วงน้องนะคะคุณ เลยพูดออกมาแบบนี้ ไม่เป็นไรนะจ๊ะ แม่กับพ่อดูแลน้องอย่างดี น้องเป็นเด็กดีน่ารัก ทำอะไรอยู่ในสายตาตลอด ไม่ว่าจะไปไหนมาไหนบอกกล่าวไม่เคยเหลวไหล คุณไม่ต้องเป็นห่วงน้องหรอกนะลูก” จันทร์ระวีคิดเอาว่าคุณธรรมเป็นห่วงภัทรวนันต์แต่ทำปากแข็งเท่านั้น

“ผมไม่ได้เป็นห่วงยัยเด็กนี่เสียหน่อย” คุณธรรมรีบแก้ตัว รู้สึกเสียหน้าสุดๆ

“จะเถียงกันอีกนานไหม แกจะเป็นห่วงหรือไม่ ฉันไม่เห็นสนใจ หนูพัดไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายดีกว่าลูก กลับมาเหนื่อยๆ” คุณากรหันมาลูบหัวเด็กสาวอย่างเอ็นดู

“ค่ะคุณลุง”

“วันนี้ป้าทำของโปรดของหนูด้วยนะจ๊ะ ของโปรดของคุณด้วยนะลูก เราจะเลี้ยงฉลองที่ลูกกลับมา” จันทร์ระวีบอกเด็กสาวก่อนหันไปบอกบุตรชายที่ยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่อีกด้าน

“เดี๋ยวหนูมาช่วยคุณป้านะคะ” ภัทรวนันต์กล่าวยิ้มๆ ก่อนจะขอตัวเดินขึ้นบ้านไปอย่างนิ่มนวลมีมารยาท เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆ สายตาของคุณธรรมที่มองมาทำให้เธอกลัว บางทีถ้าเธอออกมาห่างๆ เขาคงดีใจที่ไม่ต้องเห็นเธอยืนเกะกะสายตาอยู่ตรงนั้นอีก

สายตาของคุณธรรมที่มองตามร่างบอบบางของภัทรวนันต์ไปจนสุดตาทำให้คุณากรมองสบตากับภรรยาด้วยความสงสัย งุนงงในกิริยาของบุตรชาย ไหนว่ารังเกียจกัน แต่ทำไมถึงมองไปไม่วางตา

คุณธรรมเมื่อรู้สึกตัวว่าบิดามารดากำลังมองด้วยความสงสัยจึงพูดแก้ตัวทันควัน

“ยัยเด็กนั่นร้ายจริงๆ เลย ดูสิ ทำให้คุณพ่อคุณแม่หลงได้ขนาดนี้ จนคิดจะยกทรัพย์สมบัติให้ ทั้งๆ ที่มีผมเป็นลูกอยู่ทั้งคน”

“แกไม่ต้องไปอิจฉาน้องหรอก พ่อกับแม่คิดว่าแกจะไม่กลับมายังไงล่ะ เลยต้องหาคนสืบทอดกิจการเอาไว้ แกกลับมาแล้วก็ดี ไม่ต้องไปพูดเรื่องที่มันผ่านมาแล้ว” คุณากรตำหนิบุตรชายก่อนจะเดินเข้าบ้านไป จันทร์ระวีเองไม่อยากให้บุตรชายรังเกียจเด็กสาวจึงพูดทิ้งท้ายไว้ว่า…

“คุณ น้องไม่มีใครอีกแล้ว น้องเป็นกำพร้า น้องมาอยู่กับเรานานหลายปีแล้ว แม่กับพ่อไม่เห็นว่าน้องจะร้ายกาจอย่างที่คุณว่า อย่าอคติกับน้องเลย ลองเปิดใจดู คุณจะรู้ว่าน้องน่ารักขนาดไหน” จันทร์ระวีพูดแล้วเดินจากไปเช่นกัน

“อีกเรื่องที่แม่อยากจะบอก” จันทร์ระวีมองสบตาบุตรชาย ก่อนเล่าเรื่องที่ลลนาใส่ร้ายภัทรวนันต์ให้ฟัง คุณธรรมนิ่งอึ้งไป ไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้ “น้องน่ะน่ารัก ดูแลปรนนิบัติพ่อแม่และคุณตาคุณยายอย่างดี หาผู้หญิงดีๆ แบบนี้ที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนะ” จันทร์ระวีพูดยิ้มๆ ก่อนเดินจากไป

ใช่... เขายอมรับว่ายัยเด็กนั่นน่ารัก แถมยังทำตัวดีเสียด้วย แต่ที่มันน่าเจ็บใจก็คือ ยัยเด็กนั่นไม่แม้แต่จะสนใจเขาเลย กลับทำท่ารังเกียจ กลัวหลีกหนี คุณธรรมคิดอย่างหงุดหงิดใจ ก่อนจะมองขึ้นไปยังชั้นบน เขาจำได้ว่าเด็กนั่นนอนห้องไหน เห็นทีจะต้องไปทำความรู้จักเสียหน่อย อยากจะรู้นักว่าจะทำหน้ายังไงที่เห็นเขาอีกครั้ง...

คุณธรรมมาหยุดยืนที่หน้าห้องของภัทรวนันต์ เขาลองบิดประตูดูว่าล็อกหรือเปล่า ปรากฏว่าไม่ได้ล็อก เธอคงเคยชินเพราะบนชั้นสองไม่มีใครนอกจากบิดามารดาของเขา ส่วนตากับยายพักอยู่บ้านอีกหลัง

ร่างสูงของคุณธรรมเดินเข้าไปในห้องนอนของเด็กสาว ห้องนอนน่ารัก ผ้าปูเตียงลายการ์ตูนสีสันสดใสน่ารักไม่ต่างกัน ท่าทางเจ้าของห้องคงจะชอบ ข้าวของจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน เครื่องใช้สอยต่างๆ ภายในห้องเป็นโทนสีชมพูหวานแหวว สีฟ้าสดใส เขามองหาเจ้าของห้องแต่ไม่เจอ ไม่นานกลับได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัว เธอคงอาบน้ำอยู่นั่นเอง ร่างสูงเดินไปนั่งบนเตียงกว้าง กลิ่นหอมจรุงของผิวกายสาวยังติดที่นอนลอยมาเตะจมูก จนเขาต้องทิ้งตัวลงซุกใบหน้าเพื่อสูดดมความหอมนั้นเข้าปอดลึกๆ

คุณธรรมหลับตาพริ้มนอนคว่ำลงบนที่นอน รอคอยคนที่อยู่ในห้องน้ำให้ออกมาอย่างสบายอารมณ์ เขาจะจัดการยัยเด็กน่ากินนั่นให้หลาบจำ ที่ชอบทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาคนอื่น รวมถึงเขาด้วย

นี่เขาคิดว่ายัยเด็กนั่นน่ารักน่าเอ็นดูอย่างนั้นหรือ!!!

“ว้าย!” ภัทรวนันต์ร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นคุณธรรมนอนคว่ำอยู่บนเตียง เสียงร้องของเจ้าหล่อนทำให้ชายหนุ่มหันมามอง เร็วเท่าความคิดเขากระโดดลงจากเตียงวิ่งไปดักหน้าเด็กสาวที่กำลังจะเข้าห้องน้ำ

“จะไปไหนจ๊ะสาวน้อย” ชายหนุ่มถามอย่างกวนๆ ยิ่งเห็นสีหน้าและแววตาหวาดหวั่นของอีกฝ่าย ยิ่งนึกสนุกที่จะแกล้ง สายตาคมกล้าไล่มองเรือนร่างอรชรที่มีเพียงผ้าขนหนูห่อหุ้ม แต่มันกลับสั้นและหมิ่นเหม่ยิ่งนัก

“คุณเข้ามาได้ยังไงคะ เข้ามาทำไม” สรรพนามที่ใช้เรียกเขามันแตกต่างไปจากอดีตทำให้คุณธรรมรู้สึกหงุดหงิดใจชะมัด เมื่อก่อนยัยเด็กนี่เคยเรียกเขาว่าพี่ทุกคำ พอห่างกันไปหน่อยกลับเรียกเขาเสียห่างเหินเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน