หลงเอย

ตอนที่17 หยาง

เช้าที่มัลดีฟ

ครืด~ครืด~ครืด

เสียงสมาร์ตโฟนที่วางข้างหัวเตียงฝั่งซ้ายมือสั่นขึ้นด้วยความแรง จนเฟยต้านสะดุ้งรีบคว้ากดสายด้วยความรำคาญ

"นายครับคุณท่านให้นายรีบกลับด่วนครับ…มีธุระสำคัญ"

"อื้ม"

เฟยต้านรู้ดีถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆเฟยตงพ่อของเค้าไม่มีทางให้ลูกคนน้องสนิทโทรหาแบบนี้แน่ เฟยต้านกดหอมแก้มป่องจุ๊บปากจุ๊บแก้มสวยจนคนโดนแกล้งขยับตัวตื่นปรือตาขึ้นอย่างงอแง แต่ก็แค่แปปเดียว เอิงเอยรีบคล้องกอดเอวหนาไว้หลวมๆขยับตัวเข้าไปอยู่ในอกกว้างเหมือนเช่นเมื่อคืนอย่างเดิม

"วันนี้กลับนะครับพี่มีธุระ"

"อ้าวหรอค่ะ" ใบหน้าเล็กผละออกจากอกแกร่งเงยหน้าขึ้นมองแล้วเอ่ยสั่นๆแต่ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร

"โกรธไหมน้อยใจรึเปล่า"มือสากเกลี่ยแก้มใสพลางเอ่ยถาม เพราะมาได้แค่ไม่กี่วันก็ต้องกลับสะแล้ว

"ไม่เลยค่ะดีมากๆสำหรับหนูเอยแล้ว"

ฮ่องกง

@เพ้นส์เฮ้าส์เฟยต้าน อธิษฐ์โภภาคิน ลีหย่าง

ช่วงเวลาโพล้เพล้ที่คนทั้งสองกลับมาจากมัลดีฟ เฟยต้านกำลังปลีกตัวเพื่อที่จะเดินออกไปหาผู้เป็นพ่อตามคำสั่ง

"นายครับคุณท่านบอกให้พาคุณหนูเข้าไปพบด้วยครับ"ย๊งบอกแค่นั้นแล้วเดินถอยออกไปยืนรออยู่ข้างๆตัวรถซึ่งเค้ามีหน้าที่เป็นสารถีขับรถให้ผู้เป็นนายอย่างเฟยต้าน

คฤหาสน์ อธิษฐ์โภภาคิน ลีหย่าง

"สวัสดีครับคุณป๊า"

ร่างใหญ่กำยำเอ่ยทักทายผู้เป็นพ่ออย่างนอบน้อมโดยมีเอิงเอยยืนหลบซ่อนอยู่ด้านหลังที่บังเธอสะมิด

"หนูเอยนี่คุณป๊าฉันเองไม่ต้องกลัว" ร่างบางที่ประหม่าถูกเฟยต้านดึงให้มายืนข้างๆโดยมีแขนแกร่งเกาะกอดเอวคอดไว้อย่างหลวมๆพลางเอ่ยแนะนำผู้ชายสุขุมตรงหน้าให้เอิงเอยได้รู้จัก

"สวัสดีค่ะคุณท่าน"มือน้อยๆประกบเหมือนดอกบัวตูมไหว้เฟยตงอย่างมีมารยาท รอยยิ้มใบหน้าของเธอในตอนนี้ทำให้เฟยตงมองผ่านกรอบแว่นตาหนาด้วยความตื่นตระหนก เฟยตงรีบปรับอาการสีหน้าท่าทางให้เป็นปกติทั้งที่ในใจอยากจะถามไปว่าเธอคนนี้ใช่ลูกของจันทร์ทิพย์ภรรยาของหยางรึเปล่า ตอนที่นมดวงโทรมาเล่ารายละเอียดให้เฟยตงได้ฟังเค้าแทบทำอะไรไม่ถูก หยางเป็นเพื่อนสนิทของเฟยตงส่วนจันทร์ทิพย์ก็เป็นเหมือนน้องที่เฟยตงรู้สึกเอ็นดูในความน่ารัก เค้าจึงรักและสนิทกับสองคนนี้มาก แต่ตั้งแต่เกิดเรื่องเฟยตงก็ไม่เคยเจอจันทร์ทิพย์อีกเลย

"ไหว้พระเถอะลูก อย่าเรียกคุณท่านให้เรียกคุณป๊าเข้าใจไหม"เฟยตงบอกสาวน้อยด้วยเสียงกังวานแต่ก็แต่งแต้มมาด้วยรอยยิ้มแสนอบอุ่น

"ทำไมคุณป๊ามองน้องแบบนั้นละครับมีอะไรรึเปล่า"เฟยต้านรู้สึกสงสัยเพราะตั้งแต่ร่างบางปรากฎตัวต่อหน้าผู้เป็นพ่อท่านก็เอาแต่มองพินิจพิจารณาจ้องจนเอิงเอยเกร็งไปหมด

"คุณป๊าขอถามอะไรหนูเอยหน่อยได้ไหมลูก…หนูใช่ลูกของจันทร์ทิพย์ไหม"

เฟยตงถอดแว่นหนาออกในระหว่างที่ถาม ความกังวลใจที่คาดหวังทำให้เฟยตงรู้สึกเครียดจนใจกระตุกคิ้วขมวด

"ชะ…ใช่ค่ะ"

"เอิงเอยที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวราคาแพงในห้องโถงขนาดใหญ่เอ่ยรับอย่างไม่มีปิดบัง ความชื้นจากเหงื่อเกาะกุมขึ้นที่มือเล็กจนเฟยต้านต้องบีบกระชับ แขนที่ส่งคล้องโอบกอดเอวบางเปลี่ยนกดหัวทุยให้แนบลงมาซบที่อกกว้างเพราะเฟยต้านรู้ว่าน้องกำลังกลัวว

"มีอะไรรึเปล่าครับคุณป๊า…คือตอนนี้ผมงงไปหมดแล้ว แล้วหนูเอยเองก็รู้สึกกลัวด้วย"เฟยต้านจากที่เข้ามาแบบสบายๆแต่ในใจตอนนี้กลับรู้สึกพะวงแปลกๆ เพราะอาการของเฟยตงผู้เป็นพ่อของเค้าไม่ปกติเอาสะเลย เหมือนมีความในใจอะไรบ้างอย่างที่ยังไม่กล้าบอกใครได้

"เฮ้อ!!…เรื่องมันยาวเดี๋ยวรอลุงหยางมาก่อนเราทั้งสองจะเข้าใจ"เฟยตงพูดแค่นั้นแล้วพิงกายแนบหลังชิดที่โซฟาอย่างคิดไม่ตก

"เชิญข้างในครับคุณท่าน"เพียงไม่กี่อึดใจชื่อของคนที่อยู่ในวงสนทนาก็เดินตระหง่านเข้ามาด้วยความรีบร้อน ใบหน้าที่อบอุ่นดูร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด

"มานั่งก่อนหยาง"เฟยตงเอ่ยเรียกส่งสายตาบอกเพื่อนรักให้ใจเย็นๆแล้วนั่งลงก่อน เมื่อก้นหย่อนลงสายตาก็จ้องสำรวจเด็กสาวอย่างโจ่งแจ้ง ตาคมในยามนี้เริ่มคลอไปด้วยหยาดน้ำตาหยางมั่นใจและแน่ใจว่านี่คือลูกของจันทร์ทิพย์และมั่นใจอีกเช่นว่าเด็กคนนี้คือลูกที่เกิดมาจากเค้าด้วยเช่นกัน

"พะ…พี่เฟย"

"ไม่ต้องกลัวครับคุณลุงหยางใจดีมากท่านต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างถึงมองหนูแบบนั้น"เอิงเอยรู้สึกกลัวเมื่อถูกตกเป็นเป้าสายตาของคนสูงวัยที่นั่งตรงข้าม เธอเอาแต่ซบหน้าอยู่ที่อกแกร่งโดยไม่กล้าขยับตัวไปไหน

"นะ…หนูเอยมานั่งข้างๆลุงได้ไหมลูก"เสียงทุ้มของร่างสูงวัยเอ่ยอ้อนวอนขอเด็กสาวด้วยเสียงที่สั่น เธอเงยหน้าช้อนตาขอความคิดเห็นจากเฟยต้านจนคนพี่พยักหน้าบอกกลายๆว่าเธอควรไป

เอิงเอยลุกขึ้นเดินยอมนั่งลงข้างๆตามคำขอของผู้ใหญ่อย่างว่าง่าย เธอก้มหน้าประสานมือเข้าด้วยกันโดยไม่ยอมเงยหน้ามองหรือเอ่ยถามคนข้างๆสักนิดทั้งๆที่ใจก็สงสัย

"ไม่มีอะไรหรอกลูกพอดีลุงอยากมีลูกสาว จอห์นกับนมดวงเล่าให้ลุงฟังว่าหนูมาทานข้าวที่บ้าน ลุงเลยแค่อยากเห็นหน้าหนูแค่นั้นเอง ใช่ไหมเฟยตง

"อื้ม"เฟยตงที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยรับแค่นั้น หยางคงมีเหตุผลอะไรบางอย่างถึงยังไม่ถามอะไรเอิงเอยในตอนนี้ แต่เฟยต้านผู้ที่ฉลาดกลับไม่รู้สึกแบบนั้นมันต้องมีอะไรมากกว่านี้ เพียงแต่ทั้งสองยังไม่ยอมพูดความจริง

"งั้นถ้าไม่มีอะไรผมขอพาน้องกลับก่อนนะครับ พรุ่งนี้น้องมีเรียน"เฟยต้านเอ่ยขออนุญาตแล้วพาเด็กสาวที่มีใบหน้าตื่นๆเดินออกไปด้วยความเร็ว เมื่อทั้งสองลับตาไปเฟยตงรีบขยับปากเอ่ยถามแต่ก็ต้องถูกเอ่ยแทรกสะก่อน

"มันยังไม่ถึงเวลาตง กูกลัวว่ายัยหนูจะตกใจและตื่นกลัวและกูมั่นใจเค้าคือลูกของกูกับจันทร์ทิพย์มึงต้องช่วยกูสืบเรื่องนี้"

ระหว่างทางเอิงเอยเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา เฟยต้านเอ่ยเรียกเธอหลายต่อหลายครั้งเธอก็ยังไม่หลุดออกมาจากภวังค์ห้วงความคิด

"ฟอด~หนูเอย"

"คะ…พี่เฟยมีอะไรรึเปล่า"

"คิดอะไรอยู่พี่เรียกตั้งนานไม่ตอบเลย"

"เปล่าค่ะหนูเอยแค่ง่วง"

เมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้นเฟยต้านที่นั่งเคียงคู่อยู่ด้านหลังกับคนตัวเล็กจึงรั้งเธอเข้ามาให้เธอได้พักพิงหลับตาลงในยามที่รถเคลื่อนตัวอยู่บนท้องถนน เอิงเอยปิดเปลือกตาลงอย่างว่าง่ายจนสุดท้ายเธอก็ผล็อยหลับไปจริงๆ