หลงเอย

ตอนที่12 เด็กขี้อ้อน

เอิงเอยรีบตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวไปเรียน เธอยืนแต่งตัวดูตัวเองที่หน้ากระจกบานใหญ่ ชุดนักเรียนน่ารักๆที่เคยใฝ่ฝันอยากจะใส่ตอนนี้มันอยู่บนร่างกายของเธอแล้ว ร่างบางยืนหมุนบิดไปบิดมาเพื่อตรวจเช็กความเรียบร้อยด้วยรอยยิ้ม

ฟอด~ฟอด

อ๊ะ!!

"คุณเฟย" เอิงเอยถูกรวบกอดจากด้านหลังแถมมีปากหนักๆกดหอมทักทายเธอในยามเช้า ร่างบางที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มก้มหน้าเขินอายด้วยความไม่ชิน

จุ๊บ~จุ๊บ~จุ๊บ

เฟยต้านจุ๊บปากลงโทษถึงสามครั้งเพราะเอิงเอยเอ่ยเรียกสรรพนามไม่ถูกใจ เค้าจึงกดจูบหนักๆเพื่อลงโทษเด็กดื้อที่ไม่รู้จักจำ

"พี่เฟย"

"รู้ด้วยหรอครับว่าตัวเองพูดผิด"

"ตอนแรกไม่รู้ค่ะ มารู้ตอนที่พี่เฟยจุ๊บลงมาสามครั้งหนักๆ"เธอก้มหน้าตอบอย่างเขินอาย ร่างกายก็ยังถูกกอดกักขังอยู่ในอ้อมอกโดยทั้งคู่หันหน้าเข้าหากระจก เฟยต้านกดจูบที่ซอกคอขาวเค้าดูดให้มันขึ้นรอยจางๆอยากแสดงตัวเป็นเจ้าของ แป้งหอมอ่อนๆที่อยู่บนตัวเอิงเอยทำให้เฟยต้านหยุดไม่ได้ เค้าส่งมือสากสอดคลำเข้าไปในตัวเสื้อลูบไล้หน้าท้องแบนเล็กล้วงจับไต่ไล่คลำจนไปถึงอกอวบ เอิงเอยได้แต่ปรือตาพริ้มเมื่อโดนหยอกเย้าที่เม็ดทรวง นิ้วแกร่งเขี่ยสะกิดมืออีกข้างขยำเคล้นคลึงจนเอิงเอยตัวอ่อนยอมจำนน

เอิงเอยกลับมามีสติอีกครั้งเมื่อแผ่นหลังแตะกับที่นอนหอมนุ่ม เนื้อตัวในยามนี้ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น เธอถูกมัวเมาทางร่างกายโดยไม่หลงเหลือสติให้รับรู้สักนิดว่าเสื้อผ้าถูกทอดปลดไปตั้งแต่เมื่อไร

"พะ…พี่เฟย"เอิงเอยเรียกเอ่ยจนเสียงสั่นแต่เฟยต้านก็ยังไม่หยุด เธอเริ่มกลัวเพราะตอนนี้เธอยังไม่หายเจ็บมันยังร้าวระบม เธอคิดแค่ว่าเธอต้องยอมใช่ไหม ยอมให้เค้าทำตามอย่างที่ใจต้องการ เธอปิดปากแน่นหลับตาปี๋ไม่ยอมเอ่ยห้ามทัดทานมันออกมา แต่น้ำตากลับซึมเอ่อที่หางตาสวยจนเฟยต้านได้สติ

"ทำไมไม่ร้องห้ามพี่ละครับหื้ม"

"นะ…หนูเอยเป็นสมบัติของพี่เฟยเอ่ยห้ามทัดทานไม่ได้หรอกค่ะเดี๋ยวพี่เฟยโกรธ ถ้าพี่เฟยโกรธหนูเอยกลัวพี่เฟยส่งหนูไปขายที่ซ่อง"

มือเล็กที่กำตัวเสื้อของเฟยต้านมันสั่นมากแค่ไหนเฟยต้านสัมผัสได้ เค้าไม่คิดจะเกินเลยไปถึงข้างในขอแค่ได้ชื่นใจน้องก่อนที่เธอจะไปเรียนในช่วงเช้าแค่นั้น แต่คนตัวเล็กนี่สิกลับกลัวจนตัวสั่นหลับตาปี๋เชียว

"ห้ามนั่งใกล้ผู้ชายห้ามให้เบอร์โทรใคร ถ้าไม่ใช่พี่ไม่ใช้ไอ้ย๊งไอ้ลีไปรับหนูห้ามขึ้นรถกับคนอื่นเด็ดขาดเข้าใจไหม"

"เข้าใจค่ะหนูเอยเข้าใจแล้ว"เอิงเอยตอบกลับส่งยิ้มสวยๆให้เฟยต้านไปหนึ่งครั้ง เธอจะรู้ตัวบ้างไหมความเป็นเด็กความไร้เดียงสาในยามนี้มันทำให้เฟยต้านรู้สึกคลั่งไม่อยากให้เธอไปเรียนอยากให้เธออยู่ใกล้ๆเค้าตลอดเวลา

"แล้วหนูเอยไปกินคุกกี้ที่ห้องพี่จอห์นได้ไหมคะ"เธอนั่งทำตาปริบๆเพื่อรอคำตอบ แต่เฟยต้านก็ลีลาไม่ตอบเธอสักที

"ฟอด~หนูเอยไปได้ไหมคะ"

เฟยต้านรู้สึกเขินๆเมื่อโดนจู่โจมด้วยการหอมแก้มจากปากเล็กๆ ทำไมหัวใจมันเต้นถี่เร็วแบบนี้วะ!! ทำไมต้องดีใจทำไมต้องตื่นเต้นกับอิแค่โดนหอมแก้มแค่นี้เอง ใบหน้าสากในยามเช้ามันแดงขึ้นจนเหมือนคนจับไข้ไม่สบาย จนเค้าต้องเบี่ยงหน้าไปอีกทางแต่เอิงเอยกับเอียงคอเข้าหาเอ่ยถามอีกครั้ง

"ได้ไหมคะพี่เฟย"

ทำไมมันน่ารักแบบนี้ไอ้เด็กตัวหวาน ก่อนที่เธอจะไม่ได้ไปโรงเรียนเฟยต้านรีบตัดใจตอบทันที

"ได้ครับ"

"ฟอด~พี่เฟยของหนูเอยใจดีที่สุด"

เอิงเอยรีบกระโดดเข้าไปหอมแก้มยกก้นนั่งทับลงแหมะที่ตักกว้างพลางส่งแขนเรียวเล็กกอดคล้องคออยู่แบบนั้น เสียงหวานเอ่ยชมคนตรงหน้าอย่างดีใจ พี่เฟยของหนูเอยก็มีคำว่าพี่เฟยใจดีก็มาจนคนฟังอย่างเฟยต้านที่โดนชมยิ้มล่าอย่างพอใจในประโยค

"อ้อนเก่งนะเรา"

"ตรงไหนคะหนูเอยไม่เห็นรู้ตัวเลย" เอิงเอยช้อนตาขึ้นมองเอ่ยถามคนพี่ได้อย่างน่าเอ็นดู เฟยต้านแทบละลายเมื่อเจอดวงตากลมใสจ้องมองเพื่อรอคำตอบ

"ไปทานข้าวกันเดี๋ยวไปเรียนสาย"เฟยต้านรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ทุกอย่างมันจะจบลงที่เตียง

โรงเรียนนานาชาติxxx

เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่ห้องไม่ต้องกลัว เฟยต้านรู้ว่าเด็กน้อยบนตักกำลังกลัวกับโลกใบใหม่ เธอนั่งเงียบตั้งแต่ขึ้นรถมาเอาแต่มุดหน้าซบอกเค้าอยู่แบบนั้นโดยไม่พูดไม่จา

"อ้าว!!สวัสดีค่ะคุณเฟย"ครูสาวประจำภาควิชาเอ่ยทักทายด้วยคำหวานเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเฟยต้าน เนื้อตัวหัวใจเต้นจนสั่นรัวไปหมด ในหนังสือต่างๆที่ลงข่าวของเฟยต้านทุกอย่างที่ว่าเพอร์เฟคพอมาเจอตัวจริงแล้วหล่อยิ่งกว่าภาพถ่ายบนหนังสือเสียอีก

"ผมฝากดูแลหนูเอยด้วยนะครับ"

"ได้ค่ะยินดีมากๆค่ะ"ครูสาวรับคำอย่างเขินอายส่งตาเชื่อมไปให้หลายต่อหลายครั้ง เฟยต้านก็ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ

ก่อนที่เอิงเอยจะเดินเข้าไปภายในห้องมือของเธอกำกระชับมือเฟยต้านแน่นขึ้น เฟยต้านปล่อยมือออกจากเอิงเอยจนเธอใจเสียแต่แล้วเธอก็ต้องใจชื้นอีกครั้ง เมื่อโดนคว้ามากอดแถมตบท้ายด้วยการจุ๊บปากเน้นๆจนทุกคนตกใจ

"ไม่ต้องกลัวพี่จะรอหนูอยู่ห้องพี่จอห์นไม่หนีไปไหน ถ้าใครทำอะไรใครแกล้งอะไรให้หนูเดินมาบอกพี่กับพี่จอห์นเข้าใจไหมครับ"

เฟยต้านเน้นประโยคท้ายอย่างเสียงดังพูดเผื่อแผ่ให้ทุกคนได้ยินจนทุกคนรู้สึกหวาดหวั่นไปกันหมด

เอิงเอยพยักหน้ารับเธอเดินเข้าไปภายในห้องอย่างไม่มั่นใจ คนตัวเล็กนั่งลงที่โต๊ะด้านหน้าที่มันยังว่าง สายตาทุกคนจับจ้องมาที่เธอรวมทั้งครูสาวประจำวิชาด้วย แต่เอิงเอยก็ใจชื้นมาเมื่อทุกคนต่างส่งยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร

"เราชื่อแนนนี่จ้าหนูเอย"

"ส่วนเราชื่อลูกส้ม"

"เราอาร์มี่…เราเป็นเกย์เราไม่ชอบผู้หญิง หนูเอยอย่ามาหลงความหล่อเรานะ"

เอิงเอยดีใจยิ้มรับที่ทุกคนอยากรู้จักอยากเป็นเพื่อนกับเธอ" แนนนี่ ลูกส้ม อาร์มี่สุดสวยเป็นเพื่อนกับหนูเอ่ยนะ"เอิงเอยกล่าวแล้วทั้งสี่คนเกี่ยวก้อยกันอย่างสัญญา

"หนูเอย"เสียงกังวานของเจ้าของโรงเรียนเดินมาหาสาวน้อยหน้าตาน่ารัก ทุกคนที่โรงอาหารต่างสงสัยว่าสาวน้อยคนนี้เป็นใครถึงทำให้ผู้บริหารหนุ่มเดินลงมาหาด้วยตัวเองได้

"สวัสดีค่ะพี่จอร์น"จอห์นอ้าแขนออกยืนตระหง่านรอรับเด็กสาว เอิงเอยไม่รีรอที่จะโถมตัวเข้าไปอยู่ในอกกว้าง

"หมูน้อยของพี่อ้วนขึ้นใช่ไหมครับ"

"งื้อไม่ใช่สักหน่อยค่ะแก้มน้อยป่องออกมาอย่างขัดใจเมื่อโดนแซวว่าอ้วน หนูเอยมีเพื่อนแล้วค่ะสามคน คนนี้ชื่อแน่นนี่ คนนี้ชื่อลูกส้ม ส่วนคนนี้ชื่ออาร์มี่ค่ะ พี่จอห์นทานข้าวกับหนูเอยกับเพื่อนๆไหมคะ"เอิงเอยเอ่ยชวนโดยมีสายตาหลายคู่จดจ้องอย่างไม่วางตา

"ทานครับ"จอห์นเอ่ยตอบพลางหย่อนก้นลงนั่งอย่างสบาย แต่เพื่อนๆของเอิงเอยนี่สิตัวเกร็งลีบจนไม่กล้าขยับ

"แล้วพี่เฟยละคะ"เด็กสาวรีบถามหาเมื่อไม่เห็นคนตัวโตที่มาส่งเธอเมื่อเช้า ตอนนี้ใบหน้าสวยเริ่มฉายแววงอแงเมื่อไม่เห็นหน้าเฟยต้านตามที่ใจคิด

"กำลังตามมาครับเห็นว่าออกไปซื้อของ"

ทุกคนไม่ได้สั่งอาหารของโรงเรียนมาทานเพราะเฟยต้านสั่งอาหารที่โรงแรมมาไว้รอสำหรับอาหารเที่ยง แต่เจ้าของอาหารมื้อนี้กลับไม่อยู่ให้เอิงเอยได้เห็นหน้า นั่นทำให้ใบหน้าของเธอเศร้าลง