หลงเอย

ตอนที่13 ง้อ

เฟยต้านเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังของคนที่ถามหาเค้าเมื่อครู่ กล่องคุกกี้ถูกยื่นไปข้างหน้าดวงตากลมโตยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ไม่ใช่ดีใจที่ได้เห็นคุกกี้แต่เธอดีใจที่คนยืนอยู่ข้างหลังคือเฟยต้านต่างหาก เธอจำทุกอย่างที่เป็นเฟยต้านได้ เพียงแค่เห็นข้อมือนิ้วมือเธอก็ยิ้มได้แล้ว

"พี่เฟย"

"ทำไมรู้ครับว่าเป็นพี่ทั้งๆที่หนูนั่งหันหลัง"เฟยต้านโน้มตัวกระซิบถาม ยิ่งได้กลิ่นตัวกลิ่นน้ำหอมเอิงเอยยิ่งมั่นใจว่าผู้ชายที่ยืนข้างหลังคือคนที่ได้ความบริสุทธิ์ของเธอไป

"เพราะหนูเอยใช้หัวใจเลยรู้สึกได้ว่าคนข้างหลังคือใคร"เอิงเอยแหงนหน้าขึ้นในยามที่พูด เฟยต้านไม่รีรอก้มจุ๊บหน้าผากอย่างให้รางวัลเด็กตัวหวาน

เอิงเอยรีบก้มหน้าหงุดด้วยความเขินอายไม่คิดว่าเฟยต้านคนดิบห่ามจะอ่อนหวานได้ถึงขนาดนี้

"อาย" เฟยต้านนั่งลงข้างๆเอิงเอยโดยไม่ลืมวางคุกกี้ไว้ตรงหน้าของเธอ เค้าเอ่ยถามคนที่นั่งหน้าแดงพลางส่งสายตาคมมองอีกคนอย่างไม่วางตา เอิงเอยพยักหน้าอย่างยอมรับจนเฟยต้านต้องเอนหัวทุยเล็กให้ลงมาซบที่อกกว้าง

"แค่จุ๊บเองถ้าเอาค่อยอาย"

"พี่เฟย" ยิ่งพูดเอิงเอยยิ่งอายจนแทบจะสิงเข้าไปในร่างเฟยต้าน รอยยิ้มที่สดใสเสียงหวานในยามที่เอื้อนเอ่ยทำไมฟังแล้วมันรื่นหูแบบนี้นะ รอยยิ้มก็เช่นกันทำไมมันช่างละมุนนักทุกอย่างมันดูลงตัวไปหมดเลยเมื่อเป็นเอิงเอย

"นายครับมีความสุขมากไหมครับ?ยิ้มค้างเชียว" ลีขยับเดินมาใกล้ๆเอ่ยถามผู้เป็นนายจนเฟยต้านหุบยิ้มแทบไม่ทัน เค้าหยักไหล่ตอบกลับลูกน้องไปอย่างอารมณ์ดีทุกอย่างตอนนี้กำลังเป็นสีชมพู

ช่วงเย็นได้เวลาที่เอิงเอยเลิกเรียนเธอโบกมือลาเพื่อนๆด้วยความสดใส ขาเล็กเดินไปตามริมฟุตบาทตั้งใจก้าวตรงไปยังห้องผู้บริหาร

"หลงรักสมบัติของตัวเองแล้วหรอมึง"

เอิงเอยที่กำลังจะผลักประตูเข้าไปต้องหยุดชะงักฟังอย่างเสียมารยาท ถ้อยคำที่คนทั้งสองสนทนากันเธอเฝ้ารอฟังคำตอบอย่างใจจดจ่อ เอิงเอยแทบล้มทั้งยืนเมื่อคำตอบมันสวนทางกันกับใจของเธอที่คิดไว้

"เปล่าแค่เอาเล่นๆสนุกดี อยากเอาต่อจากกูไหมเบื่อเมื่อไรกูยกให้"

"ระวังปากมึงหน่อยไอ้เฟยอย่าพูดเล่นจนกลับมานึกเสียใจทีหลัง"จอห์นเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี เค้ารู้ว่าเฟยต้านเป็นคนนิสัยยังไงขืนจี้ถามมากๆคำตอบที่ได้มักไม่ตรงกับใจสวนทางกับการกระทำตลอด

"คุณหนูทำไมไม่เข้าไปข้างในครับนายรอรับคุณหนูกลับบ้านพร้อมกัน"ย๊งเอ่ยถามในขณะที่เพิ่งวางโทรศัพท์ เค้าเดินมาใกล้ๆเพื่ออยากช่วยเด็กสาวถือกระเป๋าเพราะกลัวเธอปวดไหล่

เอิงเอยกระชับสายกระเป๋าจนแน่นดวงตาแก้มใสในยามนี้มันเลอะไปด้วยหยาดน้ำตาจนตาพร่าเลือน เฟยต้านรีบผลักประตูออกมาเมื่อเค้าได้ยินเสียงลูกน้องเอ่ยถามเอิงเอยอยู่ด้านนอก สิ่งที่เค้าเห็นตรงหน้าคือใบหน้านวลน้อยเลอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา คนตัวเล็กกัดปากก้มหน้าอย่างเสียใจ เอิงเอยก้าวถอยหลังเพื่อไม่ให้เฟยต้านเข้ามาใกล้ เธอได้ยินมันหมดทุกอย่าง สุดท้ายเธอก็คงโดนเค้าเขี่ยทิ้งเค้าเบื่อเมื่อไรเธอคงโดนจับไปขายซ่องอย่างที่เค้าเคยพูดไว้แน่

"ฮึก!! กะ…กลับบ้านนะคะหนูเอย ฮึก อยากกลับบ้านแล้ว"เธอเงยหน้าบอกทั้งน้ำตาปั้นหน้ายิ้มให้ในยามที่พูด

"หนูเอยคือ…"เฟยต้านนึกอยากตบปากตัวเองที่พูดกับเพื่อนไปแบบนั้น เค้าไม่คิดว่าเอิงเอยจะมาได้ยิน เอิงเอยพูดเอ่ยแทรกก่อนที่เฟยต้านจะได้อธิบายอะไรต่อ

"หนูเอย ฮึก รู้ตัวดีว่าอยู่ในสถานะไหน ขอแค่เมื่อไรที่พี่เฟยเบื่อหนูเอยอย่าส่งหนูเอยต่อให้ใครอย่าขายหนูเอยให้กับซ่อง เบื่อเมื่อไรอิ่มกับตัวหนูเอยเมื่อไรขอแค่ปล่อยหนูเอยไปก็พอนะคะ"

เธอก้มหน้าตั้งใจเดินผ่านเฟยต้านไปแต่สุดท้ายคนตัวเล็กก็ถูกรวบเข้าไปจมอยู่ในอ้อมอกกว้างของคนปากร้าย ใจของเฟยต้านในยามนี้เสียใจไม่แพ้กัน เค้าพูดเล่นจนเกินขอบเขตพูดเล่นจนไม่ระวังสุดท้ายใจของคนฟังก็พังเพราะคำพูดเค้าเอง

ฮึก~ฮื่อ!!

เอิงเอยสะอื้นไห้จนแทบจะเป็นลม เนื้อตัวในยามนี้อ่อนยวบไปหมด สุดท้ายร่างเล็กก็ผล็อยหลับไปในอ้อมอกเฟยต้านด้วยความเสียใจ หยาดน้ำตาเลอะลาดเต็มกรอบหน้าหยดลาดเปื้อนจนมาถึงคอขาวๆที่เฟยต้านเคยซุกไซร้ในยามค่ำคืนที่ผ่านมา

@เพ้นส์เฮ้าส์เฟยต้าน อธิษฐ์โภภาคิน ลีหย่าง

เอิงเอยที่อยู่ในชุดนักเรียนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมอกของเฟยต้าน ตลอดทางเธอสะอื้นทั้งที่ตายังปิด เธอสะอื้นทั้งที่ร่างกายหลับลึก เฟยต้านช้อนอุ้มร่างบางขึ้นมายังห้องส่วนตัวในระหว่างที่เดินเค้ามองใบหน้าเศร้าตลอดเวลา ใจเค้าในยามนี้ทำไมมันเจ็บจี๊ดเหมือนเข็มนับพันมาทิ่มตำ

"เพิ่งยิ้มได้ไม่กี่ชั่วโมงร้องไห้เพราะพี่สะแล้ว"เฟยต้านพึมพำในลำคอ

เฟยต้านออกไปโทรศัพท์ด้านนอกคุยอยู่นานจนเอิงเอยรู้สึกตัวตื่น เธอขยับตัวผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปอาบน้ำ เสียงน้ำกระทบกับพื้นกระเบื้องทำให้เฟยต้านรีบเดินเข้ามาภายในห้องนอน เอิงเอยพาตัวเองที่มีความบอบช้ำทางใจไปนั่งหลบมุมกอดเข่าอย่างเดียวดาย

"หนูเอย ฮึก คิดถึงคุณแม่"ร่างกายเปลือยเปล่ากอดเข่าร้องไห้อย่างน่าสงสาร ประตูห้องน้ำที่ปิดไม่สนิททำให้เฟยต้านได้ยินได้เห็นภาพทุกอย่างอย่างชัดเจน เค้าอยากจะตบปากตัวเองที่ปากไวพูดจาพล่อยๆจนทำให้คนฟังเจ็บช้ำน้ำใจ

เฟยต้านถอดเสื้อผ้าเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยเท้าที่เบา เค้าโอบกอดคนที่นั่งหลบมุมหวังใช้กายบรรเทาให้ใจอีกคนหายเจ็บ เอิงเอยไม่ได้ขัดขืนเธอไม่ได้ดิ้นหนีแต่ก็ไม่ได้กอดตอบ ถ้าไม่มีเหตุการณ์ให้เธอเสียใจการกระทำของคนตรงหน้าในตอนนี้คงทำให้เธอดีใจไม่น้อย

"พี่อาบน้ำให้นะครับ"

เฟยต้านลงมืออาบน้ำเช็ดตัวให้เอิงเอยจนสะอาด เธอถูกอุ้มวางที่โซฟาสีเรียบ เสื้อตัวโคร่งถูกสวมทับเข้าที่ร่างบางใบหน้าสวยในค่ำคืนนี้ก็ยังถูกเคลือบไว้ด้วยความเศร้าเหมือนเดิม ไม่ว่าเฟยต้านจะทำอะไรพูดคุยกับเธอมากแค่ไหนคนตัวเล็กก็ได้แต่เงียบ มีแต่ความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบให้คนปากไว

ไฟทุกดวงภายในห้องถูกปิดลง ความเงียบเริ่มคืบคลานเพียงไม่นานแขนแกร่งรวบคว้าร่างบางเข้ามาโอบกอด เอิงเอยยังนอนร้องไห้เหมือนเดิมร่างทั้งร่างยังสั่นเบาๆ

"พี่ต้องทำยังไงต้องลงโทษตัวเองแบบไหนที่พูดไม่คิด หนูเอยบอกคนปากหมาใจหมาคนนี้หน่อยได้ไหมครับ"

เฟยต้านทั้งกอดทั้งหอมนัวเนียคนตัวเล็กอยู่แบบนั้นไม่ยอมห่าง ร่างน้อยตัวจิ๋วถูกพลิกให้นอนหงายร่างทั้งร่างถูกกักขังด้วยร่างกายกำยำของเฟยต้าน เอิงเอยหลับตาแน่นสนิทเบี่ยงหน้าไปอีกทาง ถ้าตอนนี้ไฟยังคงสว่างเฟยต้านจะได้เห็นขอบตาที่บวมช้ำจมูกเชิดรั้นในยามนี้มันแดงจากการร้องไห้อย่างน่าสงสาร

เค้าซุกไซร้ซอกคอหอมอย่างนุ่มนวลลากลิ้นเลียเบาๆให้เอิงเอยได้ผ่อนคลาย กรอบหน้าสวยถูกเกลี่ยเขี่ยแสนเบา ปากหยักเริ่มทำงานขยับไต่ตามจนมาถึงกลีบปากหวาน

"หนูเอยให้พี่จูบนะครับ…ให้พี่จูบนะ"

หน้าอกใหญ่ถูกเคล้นคลึงด้วยอารมณ์ที่วาบหวามไม่อาจต้านทาน ทำให้เอิงเอยเผลอครวญคราง จนเฟยต้านส่งสอดลิ้นเข้าไปอย่างง่ายดาย เค้าจูบอย่างที่ใจต้องการมันแสนหวานแสนรัญจวนจนเอิงเอยจูบกลับอย่างเงอะงะ เพียงแค่ได้รับการจูบตอบแค่นี้ก็ทำให้ชายหนุ่มยิ้มกว้างได้แล้ว

"ฟอด!!" แก้มซ้ายถูกหอม

"จุ๊บ!! "แก้มขวาถูกจูบ

"จ๊วบ!!"หน้าอกถูกดูดดึงด้วยลิ้นร้อน

เพียงชั่วไม่กี่อึดใจช่วงล่างก็ถูกสำรวจด้วยนิ้วกลางซ้ายอย่างชำนาญ ปากทางถ้ำมันฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำหวานที่มันล้นปริ่ม ร่างกายของเอิงเอยตอบสนองนิ้วเป็นอย่างดีเมื่อถูกรุกล้ำ

"เราสองคนใจตรงกันใช่ไหมครับ ตอนนี้พี่อยากเอาหนูแล้วหนูเอยพร้อมให้พี่เอารึเปล่า?ตอบพี่ทีเราสองคนใจตรงกันไหมหื้ม"

เอิงเอยปรือตาขึ้นมามองเธอสนองตอบโดยการคล้องคอคนพี่ แล้วกดจูบเพื่อสนองความต้องการของตัวเอง เมื่อใจและกายเปิดทางทุกอย่างก็ล่วงเลยจนมาถึงตี่สี่ เมื่อเฟยต้านไม่หยุดเอิงเอยก็ไม่ผ่อน เมื่อเฟยต้านไม่หยุดเร่าร้อนเอิงเอยก็ไม่หยุดสนองเช่นกัน เมื่อเธออยู่ในสถานะที่เลือกไม่ได้เธอพร้อมยอมพลีกายให้เค้าลุ่มหลงอย่างหมดหนทาง เธอจะทำทุกอย่างไม่ให้ผู้ชายข้างกายเบื่อเธออย่างแน่นอน